“คุณชาย ข้ามีเรื่องจะสนทนากับท่าน!” นางโพล่งออกไปเสียงดังทันทีที่ก้าวขาเข้าสู่ห้องทำงาน
โจวเล่อเทียนทั้งกลัวและตกตะลึง สับสนจนแยกไม่ออกว่าควรแสดงสีหน้าอย่างไร เขาเคยเห็นนางสวมเสื้อผ้าสวยงามสมวัยแล้วครั้งหนึ่ง ทว่าคราวนี้บ่าวรับใช้ดูจะทำเกินคำสั่งไปมาก
ใบหน้างามถูกผัดด้วยแป้งเบาบาง เปลือกตาแต้มสีอ่อนที่เขามิแน่ใจว่าเป็นสีอะไรแน่ ส่วนริมฝีปากรูปกระจับนั้นถูกแต่งแต้มด้วยชาดเพียงเล็กน้อย ทว่าเปลี่ยนความงามเรียบง่ายให้กลายเป็นความเย้ายวนที่ยากจะรับมือ
“คุณชาย หยุดมองก่อนเจ้าค่ะ!” ดูเอาเถิด ถูกตวาดขนาดนี้แล้วยังมิรู้จักเรียกสติของตน
“ซินเหมยใจเย็นก่อน” โจวเล่อเทียนได้สติในที่สุด หาไม่แล้วนางคงจะโกรธเขาจนถึงขั้นบีบคอเป็นแน่
“เหตุใดจึงแกล้งกัน ข้านึกเมื่อครู่เราสงบศึกกันแล้วเสียอีก”
“แกล้งอะไรกัน”
“ก็เสื้อผ้าพวก เหตุใดท่านเอาเสื้อผ้าของคุณหนูใจร้ายมาให้ข้าใส่!” หากหลี่ซินเหมยไม่นึกเกรงใจเ
