ขบวนเดินทางของนายท่านโจวหงเหลียงจากไปในยามเว่ย (13.00-14.59 น.) ทว่าหลี่ซินเหมยก็ยังมิยอมกลับเข้าบ้านไปดูแลคุณชาย นางทั้งสับทั้งพรวนจนดินร่วนซุย พลางคิดหาวิธีหยุดตนเองมิให้คิดเกินเลยกับบุรุษที่ไม่คู่ควร
ในเมื่อคุณชายมิชอบฟังคำดุด่าโวยวาย นางก็จะทำมันให้มากขึ้นอีกหลายเท่าตัว เขาจะได้เลิกชื่นชอบกันเสียที
แล้วเหตุใดนางจึงต้องรู้สึกคล้ายจะหายใจมิออกด้วยเล่า
“ย่อมต้องเป็นเพราะอากาศ...” นางทุบอกเบา ๆ
“ดูท่าซินเหมยจะมิชอบฤดูใบไม้ร่วง หากฤดูหนาวมาถึงเจ้าจะมิลำบากหรือ” โจวเล่อเทียนยืนยิ้มอยู่ข้าง ๆ ตั้งแต่เมื่อใดไม่ทราบได้
“เหตุใดจึงชอบกล่าววาจากวนใจกันนัก คุณชายไม่ต้องทำบัญชีแล้วหรือเจ้าคะ”
“เหตุใดจึงไล่กันเก่งนัก มิใช่เจ้าหรือที่ตัวติดกับข้าตลอดสิบวันที่ผ่านมา ทั้งยังจับจ้องลอบมองมิยอมห่าง”
“แล้วใครใช้ให้ท่านแสดงอาการป่วยที่บ้านข้าล่ะเจ้าคะ!”
“ที่แท้เจ้าเป็นห่วงข้า...” เขาคลี่พัดประจำตัว
