มือเรียวของคุณชายเจ้าสำอางแตะเบา ๆ บริเวณแผ่นหลังของสาวงามนามหลี่ซินเหมย ซึ่งเจ้าตัวเองก็มิได้มีทีท่าว่าจะผลักออก เพราะเห็นว่าผู้คนบนท้องถนนค่อนข้างหนาแน่น แต่พอได้อยู่กันตามลำพังในตรอกแห่งหนึ่งแล้ว เขาก็ยังถูกเนื้อต้องตัวนางไม่ยอมหยุด ทั้งดวงตาสีหมึกนั่นก็ยังทอประกายแพรวพราว มองดูแล้วน่าหยิกให้ร้องยิ่งนัก
“หยุดมองข้าได้แล้ว!” นางปัดมือของเขาออกเบา ๆ ทั้ง ๆ ที่ใจจริงก็มิได้อยากจะทำเช่นนั้น
“แค่มองก็มิได้หรือ” โจวเล่อเทียนโอดครวญ แสร้งนวดข้อมือของตน ก่อนจะส่งสายค้อนควักให้กับคนที่ตัวเล็กกว่า
“ถ้าไม่หยุดมองด้วยสายตาแบบเมื่อครู่ ข้าจะทิ่มตาคุณชายจริง ๆ นะเจ้าคะ แล้วก็ไม่ต้องเสียเวลาออดอ้อนงอแงอีก ข้ารู้จักคุณชายมานาน มองออกหมดแล้วเจ้าค่ะว่าเรื่องใดจริงเรื่องใดเท็จ” หลี่ซินเหมยกล่าวดักคอบุรุษที่ชอบแกล้งผู้อื่นจนติดเป็นนิสัย
โจวเล่อเทียนแกล้งคนแก้เบื่อ จนกระทั่งได้มาเจอกับหัวขโมยแปลงผัก เว
