บทที่ 2 คุณชายเจ้าสำอาง 1
1680 คำ
หลายวันที่ผ่านมาอากาศร้อนกว่าปกติค่อนข้างมาก และนั่นคือสาเหตุสำคัญที่ทำให้คุณชายเจ้าของแปลงผักหลวงมิได้ย่างกรายออกจากบ้านเลยแม้เพียงครึ่งก้าว ทว่าพออากาศเริ่มเย็นลงหน่อย โจวเล่อเทียนก็มิรอช้า เร่งสวมหมวกใบกว้างเพื่อซ่อนใบหน้าจากแสงแดด รีบออกไปเสวนากับสตรีนิสัยประหลาดทันที
หัวขโมยแปลงผักขยันและตั้งใจทำงานมากกว่าที่เขาคาดการณ์เอาไว้มาก นางลื่นล้มอยู่บ่อยครั้ง จนร่างกายเปรอะเปื้อนทั่วทั้งตัว ใบหน้าดูมอมแมมไม่ต่างจากลูกหมาตกโคลน ทว่าโจวเล่อเทียนไม่สนใจ เพราะอยากจะแกล้งนางให้สมกับความหมั่นไส้เสียมากกว่า
“เหตุใดจึงไม่รู้จักล้างหน้าล้างตา สกปรกไปหมดแล้ว”
โจวเล่อเทียนพบว่าเสื้อผ้าที่นางสวมใส่นั้นทะมัดทะแมงเหมาะกับการทำสวนอย่างมาก ทั้งยังดูคุ้นตาอยู่ประมาณหนึ่ง ทว่านึกอย่างไรก็นึกไม่ออก และหน้าตามอมแมมนั่นก็ดึงความสนใจของเขาเสียจนอยู่หมัด
“ล้างตอนนี้ก็เสียเวลาเปล่าเจ้าค่ะ เอาไว้เลิกงานแล้วค่อยจัดการตัวเองทีเดียวจะดีกว่า” หลี่ซินเหมยเร่งมือพรวนดิน เตรียมพร้อมสำหรับการปลูกผักในอีกสองสามวันข้างหน้า
“ดูงานของเจ้าจะสบายไม่น้อย คงอาศัยความเป็นสตรี ขอความช่วยเหลือจากเหล่าคนสวนเสียละกระมัง” ริมฝีปากหยักได้รูปแสร้งกล่าวกระทบ ส่วนมือเรียวขาวซีดจับหมวกแน่น ราวกับกลัวว่ามันจะหลุดออกจากศีรษะของตน
“หากคุณชายออกมาควบคุมงานเองบ้าง ก็จะเห็นว่าข้ามิใช่คนขี้เกียจ และทำทุกอย่างเต็มความสามารถแล้ว”
หลี่ซินเหมยอดเสียดสีคุณชายที่เก่งแค่ปากมิได้ นิ้วมือของนางแตกร้าว ผิวกายที่โผล่ออกมานอกเสื้อผ้าหรือก็ทั้งแดงและแสบ ทว่ายามกลับบ้านไปแล้วกลับบ่นอะไรมิได้
นางเกรงว่าท่านย่าจะไม่สบายใจ
“ซินเหมยอยู่นี่เอง ตามหาเสียตั้งนาน!” อาเหยียนวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาสหายต่างวัย เขาทำความเคารพคุณชายเจ้าของบ้าน ก่อนจะยื่นตลับเล็ก ๆ ให้กับสตรีที่กำลังนั่งพรวนดินอยู่
“นี่ตลับอะไรกัน”
“ตลับยา เอาไว้ทายามรู้สึกแสบร้อนบนผิวของเจ้า”
หัวหน้าคนสวนกล่าวต่อไปอีกว่า สามารถใช้ทาบนใบหน้าได้ด้วย แต่ดูท่าความเป็นห่วงของเขาจะทำให้คุณชายเจ้าของแปลงผักมิค่อยพอใจนัก
“ห่วงกันจนไม่ได้ทำการทำงานแล้วกระมัง”
“ซินเหมยทำงานหนักมากขอรับ บอกให้พักสักหน่อยก็ไม่ค่อยจะฟัง นี่คนงานในสวนก็แทบจะไม่มีอะไรเหลือให้ทำแล้ว”
อาเหยียนกล่าวพลางหัวเราะ น้องสาวตัวน้อยของเขาขยันจริง ๆ แต่ยังไม่ทันได้อยู่คุยอันใดต่อ คนสวนก็ตะโกนเรียกเขาเสียงดังลั่น ทำให้เจ้าของร่างกำยำ จำต้องเดินออกห่างจากสมาชิกใหม่ของแปลงผักหลวงไปอย่างไม่เต็มใจนัก
“ทำเท่าที่จะทำไหวเท่านั้น” หลี่ซินเหมยก้มหน้าพรวนดินต่อ ถึงแม้แดดจะมิค่อยแรงมาก ทว่าการทำงานกลางแจ้งหลายวันก็ทำให้นางรู้สึกมิค่อยสบายตัว ทั้งยังรู้สึกคล้ายจะเป็นลมอยู่เรื่อย ๆ
การทำสวนปลูกผักลำบากดั่งที่คุณชายโจวว่าไว้ไม่มีผิด
“ซินเหมย เจ้าหยุดทำงานแล้วมากับข้า”
คุณชายผู้ชื่นชอบในการกลั่นแกล้งผู้อื่นทำหน้าจริงจัง ทว่านั่นก็ไม่ได้มีประโยชน์อันใด เพราะหลี่ซินเหมยยังคงไม่ยอมเงยหน้ามาสบตากัน
“ถึงเวลาพักแล้ว เอาไว้สนทนากันในภายหลังเถิดเจ้าค่ะ”
เสียงระฆังบอกเวลาพักดังขึ้นพอดี คนสวนจำเป็นจึงวางมือจากงานและเดินไปยังบ่อน้ำ ตั้งใจว่าจะล้างมือไม้ให้สะอาด พร้อมสำหรับรับประทานอาหารกลางวัน
หลี่ซินเหมยแสดงสีหน้าเหยเกยามล้างมือ และนั่นทำให้คนมองอารมณ์เสียหนักกว่าเดิมมาก
“ถ้าไม่ตามมา ข้าจะโกรธเจ้ามาก!” โจวเล่อเทียนตวาดเสียงดัง ทำตัวเอาแต่ใจสมคำร่ำลือ
“เอาแต่ใจตัวเองยิ่งนัก เดินนำไปสิเจ้าคะ ข้าจะได้เดินตาม” หลี่ซินเหมยเหนื่อยเกินกว่าจะโต้แย้ง หากนางทำตามคำสั่งเสียตั้งแต่ตอนนี้ เวลาพักกลางวันก็คงจะพอเหลืออยู่บ้าง
คุณชายเจ้าสำอางถึงกับส่ายหน้า เพราะไม่เข้าใจว่าเหตุใดสตรีนางนี้จึงอารมณ์เสียง่าย ยังมิทันจะเริ่มสนทนาอย่างเป็นกิจจะลักษณะ นางก็ทำหน้าตาหงิกงอ อารมณ์บูดใส่กันเสียแล้ว
“ต้องการอะไรหรือเจ้าคะ”
หลี่ซินเหมยถามทันทีที่เข้ามาในตัวบ้าน หงุดหงิดใจนักที่คุณชายหลบลมร้อนอยู่ในบ้านอย่างสบาย ต่างจากคนงานที่อยู่ข้างนอก รวมถึงตัวนางราวฟ้ากับเหว
แต่หากท่านพ่อยังอยู่...หลี่ซินเหมยก็คงมิตกระกำลำบาก นั่งนอนสบายอยู่ในบ้านไม่ต่างกัน
“ไปนั่งรอตรงนู้นก่อน”
โจวเล่อเทียนพยักพเยิดไปยังเก้าอี้ตรงมุมห้อง ก่อนจะใช้มือขาวจัดปลดหมวกใบกว้าง และใช้ผ้าผืนเล็กซับเหงื่อที่ลำคอของตนเองเบา ๆ พอแล้วเสร็จก็หายตัวไปชั่วอึดใจหนึ่ง
เขากลับมาพร้อมกับอ่างน้ำเล็ก ๆ และอุปกรณ์ทำแผล
“บอกให้ทำงานเบา ๆ เหตุใดจึงไม่ยอมเชื่อฟังกัน เอามือมานี่” เขาทำหน้ามิค่อยพอใจ
ทว่านั่นมิใช่สิ่งที่ทำให้หลี่ซินเหมยยอมยื่นมือให้แต่โดยดี
ความงามของเขาต่างหากที่ทำให้นางลืมเลือนความน้อยใจในวาสนาไปชั่วขณะ คุณชายเจ้าสำอางมีรูปร่างสูงโปร่ง ทว่าผอมบางกว่าหัวหน้าคนสวนเกือบครึ่ง ผิวของเขาขาวราวกับน้ำนม ทว่าดวงหน้ากลับปรากฏสีชมพูแต้มแต่งเพราะความร้อน มองดูแล้วน่าชมอย่างมาก
“อาจจะแสบมากสักหน่อย” เขากล่าวเตือนขณะล้างมือให้กับหลี่ซินเหมย
เดิมทีก็ตั้งใจว่าจะแกล้งลูกจ้างคนใหม่ให้หายโมโห แต่พอเห็นหัวขโมยแปลงผักทำงานหนักดังปากว่า โจวเล่อเทียนก็เริ่มรู้สึกผิดที่บังคับนางให้ทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ
หากอยากมีสหาย เขาก็ควรทำตัวให้สมกับเป็นสหาย มิใช่บังคับขู่เข็ญเอาอย่างที่นางกล่าวหา
“ขอโทษที่พูดจาเอาแต่ใจ ข้าไม่เคยมีเพื่อน จึงไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไรบ้าง” คุณชายโจวใช้ผ้าสะอาดซับมือของนางจนแห้ง บางจุดมีตุ่มน้ำใส บางจุดเผยเนื้อแดง ๆ ให้เห็น มองดูแล้วน่าเวทนาอย่างมาก
“โอ๊ย!” หลี่ซินเหมยตั้งท่าว่าจะชักมือหนี ทว่าคุณชายเจ้าของแปลงผักกลับคว้าเอาไว้เสียแน่น
“เจ้าต้องอดทนหน่อย” เขาใส่ยาไปพลาง เป่าแผลของนางไปพลาง พอสำเร็จแล้วก็พันแผลให้จนเรียบร้อยดี
“ท่านดูชำนาญในเรื่องการทำแผล ช่วยคนงานในสวนบ่อยหรือเจ้าคะ” ใจของนางอ่อนลงราวกับขี้ผึ้งเหลว หลายปีแล้วที่ไม่ได้รับความเอาใจใส่จากคนรอบตัว พอมีคนทำอะไรให้นิดหน่อยก็รู้สึกราวกับว่าเรื่องนั้นใหญ่เสียเต็มประดา
“แต่ก่อนข้าเป็นแผลเช่นนี้บ่อย เจ้าต้องเปลี่ยนผ้าพันแผลทั้งเช้าและเย็น กลางคืนเปิดแผลให้สัมผัสอากาศ จะได้หายเร็วขึ้น สองสามวันหลังจากนี้ หากเจ้าสะดวกใจ ก็ให้มาช่วยข้าทำงานในบ้าน ทำบัญชีการค้าขายและบันทึกรายละเอียดการดูแลแปลงผัก แล้วก็ไม่ต้องทำหน้าบูดบึ้ง เพราะข้าไม่ได้บังคับ หากไม่อยากช่วยก็ไม่เป็นไร แต่ห้ามทำอะไรก็ตามที่ทำให้มือต้องเปรอะเปื้อนหรือเปียกชื้น เข้าใจหรือไม่”
“เหตุใดคุณชายจึงทำดีกับข้า ข้าก็เป็นแค่คนสวนธรรมดา แถมยังขโมยหัวไชเท้าจากแปลงผักของท่านอีก”
“ซินเหมย ถึงเจ้าจะหลอกด่าข้าหลายครั้ง แต่เชื่อเถิดว่าข้าไม่ใช่คนโง่ เห็นมือของเจ้าปราดเดียวก็รู้แล้วว่าไม่ใช่สตรีที่เคยลำบาก อ่านหนังสือเขียนตำราได้อย่างแน่นอน เรื่องที่เสนอตัวช่วยนั่นก็ไม่ใช่เพราะความสงสาร แต่เป็นเพราะต้องการให้เจ้าใช้ความสามารถของตนเองให้ถูกทาง ซินเหมย เจ้าเหมาะกับการช่วยข้าจัดการเรื่องบัญชี จดบันทึก มิใช่ทำสวนตากแดดอยู่ข้างนอกนั่น”
“คุณชายเข้าใจถูกต้องเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น ความจริงข้าชำนาญการปลูกสมุนไพรอย่างมาก ส่วนเรื่องพืชผักสวนครัว คงจะต้องใช้เวลาศึกษาอีกสักหน่อย”
“แล้วเหตุใดจึงไม่ลองปลูกสมุนไพรในสวนของข้าดูเล่า”
“ทำเช่นได้หรือเจ้าคะ”
“มีพื้นที่ว่างเหลืออยู่บ้าง ทว่าดินแข็งเหลือเกิน ต้องรดน้ำสักหลายวันแล้วค่อยให้อาเหยียนไปช่วยย่อยดิน เตรียมทำแปลงปลูกสมุนไพร แต่สองสามวันนี้เจ้าไม่ควรทำงานหนัก ทำแค่คัดแยกเมล็ดพันธุ์ หรือดูแลผักในโรงเรือนน่าจะเหมาะสมกว่า”
บุรุษใจกว้างแจ้งว่าแถวนั้นมีบ่อน้ำใสสะอาด คงทำงานไม่ลำบากจนเกินไปนัก
“คุณชาย ท่านทำดีกับข้าไปก็ไร้ประโยชน์ ข้าไม่มีอะไรตอบแทนท่านหรอกนะเจ้าคะ”
“เจ้าอย่ามองโลกในแง่ร้ายนัก ข้าก็แค่ห่วงกันในฐานะเพื่อนมนุษย์ ความจริงก็คงต้องสารภาพว่า ทีแรกก็ตั้งใจว่าจะแกล้งกันเล่นสักหน่อย แต่พอเห็นเจ้าตั้งใจทำงาน ช่วงกลางวันก็พักแค่ครู่เดียวเท่านั้น ข้าจึงไม่กล้าทำให้เจ้าต้องปวดหัวอีก” โจวเล่อเทียนคลี่ยิ้ม หมายใช้มันบรรเทาความไม่พอใจของสตรีตรงหน้า
ทว่าสุดท้ายก็ต้องอารมณ์เสียเพราะสาวใช้ของสกุลหวัง
- ผู้เขียน
