ภรรยาเก่าท่านแม่ทัพใหญ่

บทที่ 7

สี่ทุ่มคือ เวลาในมิติอาบน้ำแต่งตัวออกมานอนในเรือนของตัวเอง ใส่ชุดนอนสีเลือดหมูตัดกับผิวขาวดังหยกของตัวเอง สาธิมาในร่างของสาวน้อยเซี่ยเสี่ยวหลานเดินไปที่ห้องเก็บสมบัติลองเอาหีบของของที่อดีตสามีส่งมาให้เข้าไปเก็บและมันก็เข้าไปได้จริงๆ

"!!!!โอ้ะ!!!พระเจ้าช่วยกล้วยทอดมีแต่เรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นกับตัวเราสติๆตั้งสตินังสาธิมาตอนนี้แกคือสาวน้อยผู้ไร้เดียงสาไม่ใช่เจ้าแม่ห้องเสื้อใหญ่ต้องทำตัวตามวัยของสาวน้อยแรกแย้มเข้าไว้"

เซี่ยเสี่ยวหลานเดินกลับมาที่เตียงนอน ดึงที่นอนนุ่มหกฟุตออกมาและเอาผ้าห่มออกมาด้วย เพราะที่นี้รอบดึกอากาศจะเย็นสบายถึงไม่มีแอร์ก็เหมือนเปิดแอร์เลยทีเดียวผ้าห่มผืนโปรดก็เอาออกมาห่มแล้วก็นอนหลับสบายใจ

ดึกสงัดร่างของชายชุดดำพลิ้วกายเข้าเรือนนอนของอดีตฮูหยินสาวที่นอนหลับสนิทแต่ที่เขาเห็นและถึงกับตะลึงก็ คือท่านอนของเซื่ยเสี่ยวหลานใส่ชุดอะไรนอนก็ไม่รู้ ซ้ำยังไม่ห่มผ้าชุดนอนที่ใส่มองเห็นทุกอย่างของร่างสาวน้อยโฉมงาม หน้าอกที่ไม่ใส่บังทรงกระโปงที่เลิกขึ้นจากท่านอนจนสั้นแล้วมองเห็นผิวขาวดังหยกตัดกับชุดนอนเข้ม

แม่ทัพกลืนน้ำลายดังอึกหลังจากยืนมองเมียเก่าของตัวเองแต่จะว่าไปที่จริงเขาก็เขียนหนังสือหย่าประชดเมียเท่านั้นไม่คิดว่าเธอจะรับด้วยซ้ำ จะรอให้เธอร้องให้อ้อนวอนไม่ให้เขาหย่าให้ยังไม่พอยังรีบลงชื่อกลัวเสียอะไรดีกลัวเขาไม่หย่าให้รึไง แถมฮูหยินยังรีบออกจากจวนของเขาไม่กินข้าวมื้อเที่ยงที่จวนของเขาอีกเป็นตัวเขาที่ได้แต่โมโหภรรยา

ที่ด่าหาว่าตัวเขาโง่หูเบาใจบอดฟังความข้างเดียวและไม่มีเหตุผล จะทำเช่นไรดีจึงจะพาเซี่ยเสี่ยวหลานกลับไปที่จวนได้อีกครั้งแม่ทัพโจวหลี่เฉิงยืนมองภรรยาตัวเองอย่างโง่งมเซี่ยเสี่ยวหลานพลิกตัวทำให้กระโปงล้นขึ้นไปจนเห็นกางเกงในสีหวาน โจวหลี่เฉิงสบถในใจ

"ใส่บ้าอะไรของเจ้าท่านอนเหมือนคุณหนูในห้องหอเสียจริง แถมกอดหมอนยาวอีกขาก็พาดไว้บนหมอน" โจวหลี่เฉิงทนไม่ไหวนั่งลงข้างตัวเซี่ยเสี่ยวหลานกำลังจะห่มผ้าให้ภรรยาได้ยินเสียงบ่นพึงพำ

"เอามาให้เยอะๆเลยนะท่านแม่ทัพสมบัติ ข้าไม่ขัดหรอกเจ้าค่ะจะรับไว้อย่างดียิ่งเยอะยิ่งดี รวยแล้วเราเสียก็แต่ท่านโง่ไปหน่อยเนอะ เลยโดนสาวงามอย่างซือเหลียนเม่ยหรอกเอาแต่ก็นะข้าเข้าใจคนมันรักเลยยอมโง่หึๆ พี่เข้าใจน้องรักเดียวใจเดียวดีแต่จะบอกว่าเหลือไว้รักตัวเองบ้างละจะได้ไม่เสียใจเยอะนะ ช่างน่าสงสารคนด้อยประสบการณ์ในความรักเสียจริง คราวหน้ากินปลาเยอะๆนะน้อง จะได้ไม่โง่พี่สาวจะบอกให้ หึๆ หึๆโฮะๆๆ" เซี่ยเสียวหลานนอนละเมอและด่าแม่ทัพในฝัน

"อย่างน้องไม่เหมาะกับพี่หรอก พี่จะอยู่กับคนที่พี่รักและผู้ชายคนนั้นต้องรักพี่คนเดียวเท่านั้น ถ้ามีเมียน้อยเตรียมตัวตายได้เลยพี่ไม่ยอมง่ายหรอก"

แม่ทัพหนุ่มนั่งฟังภรรยาสาวละเมอทั้งโกรธทั้งทำใจเพราะมันก็เป็นความจริงอย่างที่เธอพูดจริงๆ ทุกอย่างที่เธอพูดมามันคือความจริงทุกอย่าง ท่านแม่ทัพนั้งเฝ้ามองอดีตภรรยานอนละเมอไปเรื่อยอยู่เกือบค่อนคืน จนเซี่ยเสี่ยวหลานที่นอนไปมาสักพักรู้สึกเหมือนมีคนนั้งจ้องมองอยู่จึงลืมตาขึ้นก็ต้องตกใจ

"ท่ามแม่ทัพเข้ามาทำอะไรในห้องของข้าไม่ทราบ เจ้าคะ" เซี่ยเสี่ยวหลานถามออกไปทันทีที่เจอหน้าอดีตสามี แม่ทัพโจวหลี่เฉิงจึงตอบกลับไปเสียงเรียบ

"ข้ามาลาเจ้าไปชายแดน ตอนยามเหมาที่จะถึงและอยากมาขอโทษสำหรับทุกสิ่งที่เกิดขึ้น เป็นข้าที่โง่เหมือนกับที่เจ้าพูดทุกอย่างวันนี้ข้าเอาสินสอดมาเพิ่มให้เจ้า แต่ไม่ได้เจอเจ้าเพราะมีเรื่องด่วนให้ไปจัดการ คืนนี้ข้าจึงจะมาลาเจ้าก่อนจะไปที่ชายแดนและไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้กลับมาหาเจ้าอีก เสี่ยวหลานเจ้าพอจะยกโทษให้กับผู้ชายโง่ๆคนนี้ได้ไหม ข้าขอโทษเจ้าจากใจจริงข้าก็ยอมรับผิดและบอกกับท่านพ่อตาว่าจะมาแต่งเจ้าเข้าจวนใหม่ หลังจากกลับจากชายแดน เจ้าพอจะให้อภัยคนโง่คนนี้ได้ไหมหลานเอ๋อร์" เซี่ยเสี่ยวหลานมองหน้าอดีตสามีและพูดว่า

"ข้าเข้าใจเจ้าค่ะว่าแม่ทัพคงจะเสียใจมากที่โดนหลอกจากคนรัก แต่พวกเราก็โตๆกันแล้วก็น่าจะมีเหตุผลเสีสบ้างไม่ใช่ใจบอดตาบอด ไม่รับฟังเหตุใครเลยไม่คิดจะสืบหาสาเหตุว่ามันเกิดขึ้นได้เช่นไร ข้าก็เข้าใจว่าท่านรักคนรักของท่านมากแต่ท่านก็ควรจะแยกแยะและเป็นกลางมากกว่านี้ แบบนี้คนในเรือนเกิดเรื่องท่านไม่สั่งโบยบ่าวในจวนตายจนหมดหรือ ถ้าท่านแม่ทัพเลือกจะฟังแค่คนรักของท่านเจ้าคะ ข้าไม่รู้ว่าท่านได้ตำแหน่งแม่ทัพมาได้เช่นไรจะฝือมือล้วนๆหรือว่าเอาไก่แลกเอามาเจ้าคะ "เซี่ยเสี่ยวหลานพูดอย่างไม่กลัวอดีตสามีดีสิมาให้ด่าถึงที่เลย แถมมองเราตาไม่กระพริบอีกอะไรของเขาวะเนี้ยเซี่ยเสี่ยวหลานก้มมอง ตัวเองตายห่าแล้วกูใส่ชุดนอนบางจ๋อยเลยเซี่ยเสี่ยวหลานรีบเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างของตัวเองแล้ว ก่อนกระแอ่มในลำคอแก้เขินเล็กน้อย

"ท่านแม่ทัพลงจากเตียงข้าได้แล้วเจ้าคะ เดี๋ยวข้าจะเสียหายเรียกร้องจากท่านได้นะเจ้าคะจะหาว่าข้าอ่อยท่านอีก"

"เจ้าอยากได้อะไรละ ข้าจะหามาให้หลานเอ๋อร์เจ้าขาดเหลือสิ่งใด ให้ไปบอกพ่อบ้านจี้ที่จวนนะข้าบอกพ่อบ้านไว้ให้แล้ว ถ้าเจ้าต้องการอะไรให้จัดหามาให้เจ้าทุกอย่าง" เซี่ยเสี่ยวหลานตาลุกวาว

"จริงหรือเจ้าคะคือข้าขอร้านค้าสักที่ได้ไหมเจ้าคะ ข้าอยากจะได้มาทำเป็นร้านขายผ้าเจ้าค่ะ" เอาวะไหนๆก็อยากให้ก็ขอมันซะเลย

"ได้พรุ่งนี้เจ้าไปหาพ่อบ้านจี้ไปเลือกเอาได้เลยอยากได้ร้านใหญ่แค่ไหนและข้าจะบอกอะไรให้อีกอย่างนะใบหย่าของเจ้าน่ะมันหายไปเสียแล้วเพราะฉะนั้นตอนนี้เจ้าก็ยังคงตำแหน่งฮูหยินของแม่ทัพโจวหลี่เฉิงเหมือนเดิน" จะบอกได้อย่างไรว่าใบหย่านั้นเขาสั่งให้ลูกน้องมาหาและเขาได้ทำลายเผาทิ้งไปเสียแล้ว

"ไม่จริงมันจะหายได้เช่นไร!"เซี่ยเสี่ยวหลานโวยวายบ้าจริงเธอมีมันแค่ใบเดียวด้วยหายก็ซวยสิวะ

"ไม่รู้สิเอาละข้าแค่มาบอกลาเจ้าข้าจะไปชายแดนและไม่รู้จะกลับมาเมื่อไร ถ้าข้ากลับมาจะแต่งงานกับเจ้าใหม่ ข้าขอโทษที่ไม่ฟังเจ้าอธิบายเรื่องมันจึงเป็นเช่นนี้ข้าขอโอกาสอีกครั้งได้หรือไม่หลันเอ๋อร์" โจวหลี่เฉิงบอกฮูหยิน

"ไม่ข้าไม่รับปาก ขึ้นอยู่ว่าท่านจะทำอย่างที่ข้าต้องการท่านได้หรือเปล่า" เซี่ยเสี่ยวหลานตอบกับท่านแม่ทัพ