บทที่ 7 เพื่อนสนิท
2331 คำ
ข้อความที่ปรากฏนั้นเหมือนกับมีของหนักทุ่มใส่ศีรษะ ขวัญตารู้สึกเจ็บปวด เธอเสียใจที่ทำอะไรไม่ได้นอกจากปล่อยเขาให้ผู้หญิงคนอื่น หญิงสาวรับรู้ว่าเรื่องนี้เป็นความต้องการของท่านประธานเจ้าของโรงพยาบาลที่เธอทำงานอยู่ เธอรู้ว่าเขามีอำนาจมากแค่ไหน หากเธอโผงผางไปทำลายงานแต่งอีกฝ่าย มีหวังเธอหมดอนาคตการทำงานในวงการแพทย์แน่นอน
“ตั้งแต่หมอพายุไม่อยู่ เราก็หมุนงานกันแทบไม่ทัน” พยาบาลสาวคนหนึ่งเอ่ยพูดขึ้นระยะประชิด
“แต่ฉันเห็นรูปถ่ายที่ท่านประธานเอาลง เจ้าสาวของคุณหมอสวยมาก” ได้ยินอย่างนั้น ฝ่ามือเล็กของขวัญตาก็รีบเปิดโทรศัพท์ขึ้นอีกครั้ง เธอเข้าไปดูรูปภาพที่ว่านั้นผ่านเฟซบุ๊กส่วนตัวของคุณพ่อของคนเป็นเพื่อน
กริ๊ก!
ทว่าพอเปิดก็รีบกดปิดทันที ความเจ็บช้ำภายในอกนั้นทำให้เธอไม่อยากจะเห็น แต่เมื่อครู่ที่เห็นเจ้าสาวของเขานั้น…ไม่น้อยหน้าเธอเลยสักนิด ทว่า
“พี่คะ...พี่เห็นรูปงานแต่งของพี่หมอยังคะ” ขวัญตาข่มเปลือกตาปิดลงอย่างคนระงับอารมณ์ เธอหันไปมองตาขวางใส่รุ่นน้องของเธอที่อยู่ ๆ หมอปลายเข็มก็เอ่ยพูดขึ้น เธอเป็นแพทย์ที่กำลังเรียนต่อเฉพาะทาง พี่เลี้ยงของเธอก็คือหมอขวัญตา ที่หมอปลายเข็มประจบสอพลออย่างนี้คงเป็นเพราะอยากได้รับคำแนะนำจากรุ่นพี่
“ฉันไม่อยากเห็น”
“เหรอคะ...แต่ดูแล้วไม่เหมาะกับหมอพายุเลยนะคะ ฉันน่ะเชียร์พี่ตั้งนานไม่คิดว่าอยู่ ๆ พี่หมอพายุจะแต่งงาน” พอได้ยินอย่างนี้ขวัญตาก็หันกลับมาสนใจหมอรุ่นน้อง แม้จะรู้ว่าน้องหมอคนนี้แค่อยากประจบสอพลอเพียงแค่นั้น
“เธอคิดงั้นเหรอ ฉันเหมาะกว่าถูกไหม”
“ค่ะ...” ขวัญตากระตุกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจในคำตอบ มีแนวโน้มสูงที่สองคนนั้นจะหย่ากันเพราะถูกบังคับแต่งงาน
ถ้าอีกฝ่ายเลิกกัน…ถึงคราวนั้นคนที่เหมาะสมที่สุดควรเป็นเธอ
สองวันต่อมา...
บ้านเดี่ยวสองชั้นพร้อมอยู่ ตั้งอยู่ในหมู่บ้านย่านคนรวย เดิมทีเป็นบ้านของพ่อแม่ที่อยู่ร่วมกันตอนย้ายมาอยู่ด้วยกันใหม่ ๆ พายุจำได้ว่ากว่าแม่ของเขาจะพิสูจน์ตัวจนเข้าไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ได้นั้น ท่านต้องใช้เวลานานพอสมควร เขาคิดว่าจะใช้ชีวิตอยู่กับเจ้าสาวของเขาที่นี่เพื่อความเป็นส่วนตัว
“ถูกปากไหมคะ มีคนบอกว่าคนไทยชินกับรสเผ็ด กลัวว่าจะไม่ถูกปาก” พายุมองใบหน้าเล็กที่กำลังชิมอาหารอยู่ เธอเป็นคนคิดเล็กคิดน้อยจริง ๆ
“ไม่ต้องกังวลนะ ไม่มีใครบอกว่าไม่อร่อยแน่นอน”
“หึ...ไม่จริงหรอกค่ะ ฉันว่าพี่พิ้งค์พลอยคงว่าฉันได้” พายุส่ายหน้าเบา ๆ เขาเดินเข้ามาใกล้ร่างบางของภรรยาสาว
“พิ้งค์พลอยน่ะโดนพี่ดุคำเดียวไม่พูดอะไรต่อแล้ว” แพตตี้หัวเราะให้กับคำพูดของเขา สามีของเธอเป็นปรปักษ์กับภรรยาของรุ่นพี่หนุ่มที่เขาสนิทด้วย
“ฉันเห็นพี่คุยกับพี่เตชินท์ สนิทกันมากเหรอคะ เขาเป็นรุ่นพี่นี่น่า” แพตตี้เห็นเขาพูดกับรุ่นพี่ว่ากูมึง ก็อยากจะรู้ว่าเขามีสัมพันธ์กันอย่างไรบ้าง ทว่าคนตัวโตกลับเอาแต่คลอเคลียเธอ เขาเดินมาโอบกอดเธอทางด้านหลังพร้อมกับฝังใบหน้าลงที่ต้นคอของเธอ
“งื้ออ~ เล่าให้ฟังหน่อยสิคะพี่พายุ” แพตตี้ขยับตัวถอยห่างเขา ฝ่ามือบางวางช้อนชิมอาหารลง เธอเอี่ยวตัวหันไปหาเขาพร้อมกับผลักผกแกร่งแรง ๆ ด้วยความอยากลงโทษคนฉวยโอกาส
“...โอ๊ย! พี่เจ็บนะ”
“หื้ม...เจ็บมากเหรอคะ ฉันขอโทษไม่คิดว่าพี่จะเจ็บ ฉันผลักเบา ๆ เองนะคะ” เธอว่าพร้อมกับจับแผ่นอกของเขา ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเจ้าของร่างหนาที่ตอนนี้กำลังส่งสายตาเจ้าเล่ห์ให้เธอ เห็นอย่างนั้น...
เพียะ!
“นี่แหนะ แกล้งเหรอ!” ต้นแขนแกร่งก็ถูกฝ่ามือบางฟาดเข้าให้แรง ๆ หนึ่งที
“หึ...ชอบความรุนแรงหรือเรา”
“ไม่ได้ชอบสักหน่อย พี่ไม่เล่าสักทีนี่...” เขาเดินเข้าไปโอบกอดร่างเล็กอีกครั้ง พร้อมกับดันร่างของเธอให้ไปยืนที่ประตูหน้าบ้าน
บรรยากาศหน้าบ้านกำลังดี ไม่ครึ้มฟ้าครึ้มฝน มีพนักงานจัดงานเลี้ยงวันนี้เดินยั้วเยี้ยเต็มไปหมด เย็นวันนี้เขากับเธอกำลังจัดงานเลี้ยงฉลองวิวาห์ที่บ้านของตน มีไฟประดับที่ถูกตกแต่งทั้งทางด้านบนและตามพุ่มไม้ แพตตี้ยกยิ้มบาง ๆ เขาช่างเป็นคนดี พายุบอกว่าเขาอยากให้ทุกคนรับรู้ว่าเขาได้ตีทะเบียนเรียบร้อยแล้ว
“เสียดายที่เราไม่รู้จักกันตั้งแต่เด็ก ๆ แต่ดีนะ เพราะว่าตอนนั้นพี่น่าจะดื้อแล้วแกล้งเรา” พายุว่าพร้อมกับหัวเราะ เขารู้จักพี่ชายเธอ เรียกได้ว่าสนิทสนมกันเลยทีเดียว แต่ไม่เคยเจอเธอเลย
“เพราะคุณแม่เคยโดนคุณพ่อหลอกค่ะ คุณตาเลยหวงฉัน คุณตาบอกว่าอยากให้ฉันโตพอที่จะเข้าใจโลกค่ะ แต่พอโตขึ้นคุณตากลับบอกอยากให้แต่งงานกับคนที่เหมาะสม” เธอว่าพลางเลื่อนฝ่ามือลงวางที่หลังฝ่ามือหนาที่ประสานอยู่บนหน้าท้องของเธอ ทว่า
“แล้วเหมาะสมไหม” คำถามของเขาช่างตรงไปตรงมา
“มะ...เหมาะค่ะ”
“มากไหม”
“มากกกกกก” เธอลากเสียงยาวก่อนจะโดนจมูกคมฟัดแก้มนุ่มเข้าให้ เธอน่ารักมากจนอดไม่ได้ที่จะหอมแก้มแรง ๆ “อื้ออ...ช้ำหมดแล้ว”
“หึ ยังไม่ช้ำเลย แบบนี้ ๆ ถึงจะช้ำ” เขาว่าพร้อมกับกดปลายจมูกลงย้ำ ๆ ที่แก้มของเธออีกครั้ง แพตตี้เอียงใบหน้าหนีแต่ก็ไม่ได้ห้ามปรามเขา ก่อนมาที่ประเทศไทยคุณตาเตือนเธอว่าอย่างหลงเขานัก ช่วงนี้เป็นช่วงโปรโมชัน ผู้ชายด้วยกันดูออก...รักยืนยงต่างหากที่จะพิสูจน์ทุกอย่างได้
“พี่ยังไม่เล่าให้ฟังเลยนะ อยากรู้จังเลยค่ะ” พายุเกยคางที่ไหล่เล็กของเธอ เขาค่อย ๆ เอ่ยปากเล่าเรื่องของเขาให้เธอฟัง
“เตชินท์น่ะเหรอ”
“คนอื่นด้วยค่ะ”
“โอเค...คือพ่อแม่เราสนิทกันน่ะเลยรู้จักกัน เหมือนพ่อแม่เราสองคนที่ทำให้พี่รู้จักแพทริคพี่ชายของเรา”
“_”
“แต่เตชินท์เพิ่งเข้ามาทีหลัง พี่เตชินท์มาทีหลังแต่เราก็สนิทกันมากเลยเรียกแบบเพื่อนได้”
“หึ...พี่มีเพื่อนเยอะจังค่ะ ฉันน่ะไม่ค่อยมีเพื่อนเลย เพราะกลัวคุณตากันหมด”
“เหรอ เพราะพี่สนิทกับไอ้พวกนี้มากเกินไปต่างหากทำให้พี่ไม่ค่อยมีเพื่อนร่วมชั้นเลย”
“จริงเหรอคะ…”
“ใช่แล้ว มีแค่คนเดียวเอง เดี๋ยววันนี้คงได้เห็น” แพตตี้พยักหน้ารับ เธอค่อย ๆ เรียนรู้เรื่องของเขา ส่วนเรื่องของเธอเขาก็รู้ทุกอย่างอยู่แล้ว เห็นบอกว่าคุณแม่ของเขาพูดกรอกหูทุกวัน…
“จริงสิ ฉันควรรีบไปจัดโต๊ะอาหาร” หญิงสาวอุทานออกมา เธอดึงฝ่ามือของเขาออก ก่อนจะรีบหมุนตัวหันหลัง ทว่าเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดตรงลานจอดรถที่เตรียมไว้นั้นทำให้คนทั้งคู่หันไปมอง
“เอ๊ะ...ยังไม่ถึงเวลาเลยนี่” แพตตี้เป็นกังวล เธอมองเห็นรุ่นน้องของคนเป็นสามีอย่างพิ้งค์พลอยเปิดประตูรถลงมา
“มาไว้จัง เดี๋ยวพี่เดินไปรับก่อน”
“ไปด้วยกันสิคะ” หญิงสาวว่าพร้อมกับเอื้อมมือลงไปคว้าฝ่ามือหนามาจับ เธอจูงมือของเขาไปที่หน้าประตูรั้วบ้านที่ตอนนี้เปิดกว้างออกเพื่อต้อนรับแขกเหรื่อ
“สวัสดีค่ะพี่พิ้งค์พลอย...มาไวจัง”
“อ้อ...พี่มาช่วยงานน่ะ” เธอว่าพร้อมกับเดินเข้ามาหา แต่ท้องที่ใหญ่โตของเธอนั้นทำให้คนเป็นสามีอย่างเตชินท์รีบเดินมาเบรก
“พี่จะช่วยเองต่างหาก คนท้องควรนั่งอยู่เฉย ๆครับ”
“โอ๊ะ...สวัสดีค่ะ” แพตตี้เอ่ยทักทายเตชินท์ที่เพิ่งลงจากรถตามหลังคนเป็นภรรยา ทว่าเขาเพียงแค่พยักหน้ารับก่อนจะเดินไปกระซิบอะไรบางอย่างกับสามีของเธอ
“กระซิบอะไรกันคะ”
“เคล็ดลับการได้ลูกชายน่ะ” ทว่าสามีของเธอกลับเป็นคนโน้มหน้าลงกระซิบเบา ๆ ที่ข้างหูของเธอแทนเมื่อเห็นว่าเจ้าตัวอยากรู้
“บ้า...พูดอะไรกันก็ไม่รู้” แพตตี้เขินอาย เธอเม้มริมฝีปากเมื่ออยู่ ๆ บทรักแสนเร่าร้อนเมื่อคืนก็แล่นเข้ามาในหัว เล่นเอาแก้มเล็กแดงซ่านทันที
“หึ เขินเลย ฮ่า ๆ” แพตตี้เดินหนีคนขี้แกล้งเข้าไปจัดการอาหารต่อ โดยมีร่างของคุณแม่ท้องโตเดินตามไปด้วย
“มีอะไรให้ฉันช่วยไหม...”
“ไม่เป็นไรค่ะพี่พลอย” เธอฉีกยิ้มกว้าง ก่อนที่พิ้งค์พลอยจะเดินเข้ามาใกล้มากกว่าเดิม
“จริง ๆ แล้วฉันเป็นเพื่อนสนิทของแพทริคพี่ชายของเธอ แต่เราก็ไม่มีโอกาสได้เจอกันเลย หึ...ยินดีกับอิสระนะ”
“อิสระเหรอคะ”
“ใช่ ฉันเข้าใจเธอนะ เธอคงอึดอัดกับที่ผ่านมา ถูกเก็บตัวตลอด” แพตตี้น้ำตาปริ่ม ยอมรับแบบตรง ๆ ว่าที่เธอยอมแต่งงานกับพายุในคราแรก ๆก็เพราะเหตุนี้ คุณตาของเธอไม่ให้เธอออกมาใช้ชีวิตข้างนอกเลย
“อึก...ขอบคุณนะคะ”
“ไม่ร้องไห้นะ โอ๊ะ...นั่นใครมา” แพตตี้หันไปมองตามสายตาของพิ้งค์พลอยก่อนจะเห็นน้องชายของสามีเธออย่างสายฟ้า เขาเดินมาพร้อมกับคนเป็นภรรยาและลูกชายตัวน้อย
“มาช่วยงานกันแน่เลย”
“อึก ทุกคนไม่ต้องช่วยก็ได้นะคะ ทุกคนเป็นแขกนี่”
“หืม...เราเป็นครอบครัวเดียวกันแล้วต่างหาก” คำพูดแสนอบอุ่นออกจากปากของพี่สาวคนสวย ทำเอาคนอ่อนไหวง่ายร้องไห้ออกมาทันที “ไม่ร้องนะ ไหน...ยังไม่แต่งตัวแต่งหน้าเลย พี่ช่วยแต่งหน้านะ พี่น่ะ...เคยเป็นดาราดัง”
“จริงเหรอคะ” พิ้งค์พลอยเริ่มโม้ตามความถนัดของเธอ พี่น้องของเขาที่ทยอยมาช่วยงานกันครบทุกคน รวมถึงพี่ชายตัวดีของเธอเองที่มาเป็นคนสุดท้าย
“มาช้าจังนะคะ”
“พระเอกมาคนสุดท้ายเสมอจ้ะน้องรัก” แพทริคยิ้มพร้อมกับโอบเอวคนเป็นแฟนเข้ามาหา ซึ่งเธอเคยเจอว่าที่พี่สะใภ้คนนี้แล้ว จำได้ว่าเธอชื่อทับทิม
“มีอะไรจะประกาศครับทุกคน...” เสียงร่าเริงของแพทริคทำให้ทุกคนหันมามองกันอย่างพร้อมเพรียง รอลุ้นสิ่งที่แพทริคจะพูด
“ถ้าไม่สำคัญ กูจะเตะมึงให้” สายฟ้าเห็นแพทริคยิ้มร่าเริงแล้วนึกหมั่นไส้ เขาว่าขึ้นด้วยความอยากกวนบาทาของคนเป็นเพื่อน
“สำคัญ ใช้ไหมเมียจ๋า...” แพทริคยิ้มหน้าระรื่นก่อนจะเอ่ยถามคนเป็นแฟน แต่อีกฝ่ายกลับยื่นมือมาบิดเอวของเขาด้วยความหมั่นไส้เสียอย่างนั้น
“เมียผมท้อง โอ๊ย!” แพตตี้เห็นความน่ารักน่าเอ็นดูของคนเป็นพี่ก็ได้แต่ส่ายหน้าให้อย่างคนเอือมระอาเช่นกัน ก่อนที่สามีของเธอจะโน้มหน้าลงมากระซิบที่ข้างหูของเธออีกครั้ง
“เพื่อนพี่มีลูกกันทุกคนแล้ว”
“_”
“สงสัยพี่จะต้องยกเวรให้คนอื่นบ่อย ๆ ซะแล้ว”
“ทำไมคะ”
“จะได้มีเวลามาปั๊มลูกไงครับ”
“จะปั๊มลูกหรือชอบทำเรื่องอย่างว่ากันแน่ พี่นี่หื่นจริง ๆ เลย” พายุหัวเราะชอบอกชอบใจที่ได้แกล้งคนเป็นเมีย บรรยากาศจัดงานเลี้ยงฉลองวันนี้จึงเต็มไปด้วยความสุข กระทั่งแขกเหรื่อที่มาเต็มงาน หลายคนก็เดินไปตักบุฟเฟ่ต์อาหารมานั่งทานพร้อมกับเดินมาทักทายคู่บ่าวสาว
“เฮ้! ขวัญทางนี้!!” พายุมองเห็นคนเป็นเพื่อนที่เดินเข้ามาในงานเลี้ยงฉลองวิวาห์ของเขา ซึ่งเธอก็มองเห็นเขาเช่นกัน เจ้าของร่างบางฉีกยิ้มกว้าง นานแล้วที่ไม่ได้เจอเขา ทว่าพอเลื่อนสายตามองคนข้าง ๆ เขา เธอก็เห็น...ผู้หญิงคนนั้น
“คนนี้แหละที่เป็นเพื่อนของพี่เพียงคนเดียวที่พี่พูดถึง”
“เหรอคะ...เธอสวยมากเลย” แพตตี้เอ่ยชมขวัญตาจากใจจริง ๆ ขวัญตามีใบหน้าออกไปทางสาวเอเชียเต็มตัว ผมยาวสีดำสลวยถูกปล่อยลงมาจนถึงเอวเล็ก เธอแต่งตัวสวยสะกดราวกับจงใจที่จะเล่นใหญ่
“มองหาตั้งนาน”
“ก็บอกให้เดินเข้ามาไง” พายุเอ็ดคนเป็นเพื่อน ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น ฝนตกไม่ตรงฤดูหรือทำไมขวัญตาถึงแต่งตัวอลังการเช่นนี้
“นี่เหรอเมียนาย”
“สวัสดีค่ะ” แพตตี้ยิ้มให้กับเธอพร้อมกับเอ่ยทักทายอย่างเป็นมิตร ขณะที่อีกฝ่ายไม่ได้รู้สึกเช่นเดียวกัน
“น่ารักดีนี่”
“อ๊ะ...ขอบคุณค่ะ” แพตตี้เม้มริมฝีปาก เธอเขินอายที่ถูกชม วันนี้พิ้งค์พลอยแต่งตัวให้เธอได้น่ารักจริง ๆ หญิงสาวนึกขอบใจ ทว่า
“เธอคิดว่าฉันคิดว่าเธอน่ารักจริงเหรอ หืม...เธอคิดงั้นจริงเหรอ” ขวัญตาเลิกคิ้วสูงข้างหนึ่ง เธอสบตากับแพตตี้ ซึ่งคำถามของเจ้าหล่อนทำเอาแพตตี้ทำตัวไม่ถูก เธอพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่...
- ผู้เขียน
