EP.2 ขอโทษ (เพื่อนรักหักเหลี่ยมโหด)
1624 คำ
"อา...อา...เอ่อ...อาขอโทษ"
"เมื่อคืนเอ่อ อาเมาจน...."
โนอาร์ก้มหน้าลงต่ำ พูดจาตะกุกตะกัก สิ่งที่ตัวเองทำลงไปเมื่อคืนมันเป็นเรื่องที่น่าอัปยศสิ้นดี กับการที่ทำปู้ยี่ปู้ยำลูกสาวเพื่อน แถมยังเป็นหลานที่ตัวเองรักราวกับลูกแท้ๆ เหงื่อเม็ดโตเปียกชุ่มเต็มหน้าอกแกร่ง ทั้งๆ ที่เครื่องปรับอากาศในห้องเย็นฉ่ำ เขายกมือขึ้นเชยคางมนที่กำลังก้มหน้า มือเรียวเอาผ้าปิดบังหน้าอกอิ่มของตัวเองเอาไว้
"เดี๋ยวอาจะไปบอกพ่อหนู อาจะรับผิดชอบเอง"
ตอนนี้ในหัวของเรย์เลนสับสนบอกตัวเองไม่ถูกว่าเมื่อคืนทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น ทำไมถึงควบคุมอารมณ์ความต้องการของตัวเองไม่ได้เลย อารมณ์ปรารถนาที่คุกรุ่นอยู่ในกายมันห้ามไม่ได้จนกลายเป็นความผิดพลาดที่สุดในชีวิต
"อย่านะ!!...หนู หนู"
เธอรีบตอบกลับทันที ถ้าพ่อรู้ว่าเธอทำตัวแบบนี้ท่านคงผิดหวังน่าดู และยิ่งเป็นเพื่อนรักของตัวเองด้วยท่านคงรับไม่ได้แน่นอน
"คุณอารักหนูไหม? ...หนูขอถามตรงๆ"
เรย์เลนเอียงคอมองแล้วจ้องคนตรงหน้า ดวงตากลมโตคู่สวยราวกับตุ๊กตาจ้องลงลึกเข้าไปในตาคนนัยน์ตาสีน้ำตาลเข้มด้วยแววตาไร้เดียงสา ริมฝีปากบางเม้มเข้าหาอย่างรอคำตอบจากผู้ชายวัยกลางคนที่รูปร่างหน้าตาหล่อเหลาราวกับเทพบุตร
"รักสิ รักมากด้วย หนูเป็นหลานอานี่"
โนอาร์เอามือขยี้หัวเรย์เลนจนฟูฟ่อง ส่งยิ้มให้เธออย่างรู้สึกเอ็นดูแบบที่เคยๆ ทำจนลืมไปว่าตอนนี้มันไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว สถานะของทั้งคู่ได้เปลี่ยนไปแล้ว หลังจากเมื่อคืนที่เขาและเธอได้มีอะไรกัน
"อารักหนูเพราะหนูเป็นหลานอา แต่ตอนนี้......เอ่อ...."
คำพูดนี้ทำให้เรย์เลนต้องรีบก้มหน้าลงต่ำหลบสายตาของโนอาร์ที่กำลังจ้องมองใบหน้าสวยพริ้มเพราที่อยู่ตรงหน้า หยาดน้ำตาสีใสคลอเบ้า ทำไมเธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างบอกไม่ถูกกับคำพูดนี้ ทั้งๆ ที่เธอไม่ควรจะคิดเกินเลยมากไปกว่านั้น และอีกอย่างเรื่องเมื่อคืนเธอเป็นฝ่ายเริ่มก่อน คนที่ผิดนั้นไม่ใช่โนอาร์แต่เป็นเธอต่างหากที่ห้ามความต้องการของตัวเองไม่ได้
"รักเพราะหนูเป็นหลานอา"
คำที่เธอได้ยินจนคุ้นชิน แต่วันนี้ทำไมทำให้ใจเธอรู้สึกเหมือนโดนเข็มนับพันทิ่มแทงจิตใจ
"อ่อค่ะ"
เรย์เลนยิ้มเจื่อนๆ แสร้งทำเป็นไม่รู้สึกอะไร ทั้งๆ ที่ใจเจ็บแปลบๆ กับคำพูดที่ออกจากปากของโนอาร์
ก๊อก!! ก๊อก!! ก๊อก!!
เสียงเคาะประตูดังมาจากด้านนอก ทั้งคู่รีบหันมองไปทางต้นเสียงทันที
"เรย์เลน เรย์เลน"
ทั้งคู่หันมามองตากันเลิ่กลั่ก ตอนนี้หน้าของโนอาร์ซีดเผือดจนแทบไม่เห็นสีเลือด เขาไม่กล้าเผชิญหน้ากับเพื่อนรักของตัวเอง โนอาร์หยิบผ้าเช็ดตัวสีขาวมาพันท่อนล่างเอาไว้ แล้วเตรียมจะสาวเท้าก้าวเดินไปที่ประตูเพื่อสารภาพความจริงว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
"คุณอาจะทำอะไรคะ!!!...รีบใส่เสื้อผ้าสิ!!"
"อาร์จะไปบอกเรื่องของเรา"
"ไม่ได้นะ!!"
เรย์เลนรีบจัดแจงแต่งตัวจัดระเบียบให้เรียบร้อยแล้วหันไปทำตาดุใส่โนอาร์ให้รีบแต่งตัว โนอาร์ก็รีบหยิบเสื้อผ้าที่กองอยู่กับพื้นมาใส่อย่างเร่งรีบ ทำตามเธออย่างว่าง่าย คนตัวเล็กกระโดดลงจากเตียงนุ่ม แล้วรีบสาวเท้าเดินไปเปิดประตูห้อง ราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และไม่ได้เกรงว่าพ่อของเธอจะมาเห็นตัวเองและโนอาร์อยู่ด้วยกันในห้องนี้สองต่อสองเลยแม้แต่น้อย มือข้างขวาของเธอจับลูกบิดประตู แล้วค่อยๆ เปิดประตูออกอย่างช้าๆ
"มีอะไรคะคุณพ่อ"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงงัวเงีย ทำหน้าซีดปากสั่นระริก เอามือกอดแขนตัวเองไว้ทั้งสองข้าง ยืนสั่นเทาไปทั้งตัว ริชาร์ดเหลือบสายตาไปเห็นโนอาร์ที่ยืนอยู่ด้านใน เขามองหน้าทั้งสองด้วยสายตางุนงงปนสงสัย ว่าทำไมเพื่อนรักของเขายืนอยู่ตรงนี้ ที่ที่เขาไม่ควรจะอยู่เสียด้วยซ้ำ
"แล้วทำไมอาโนอาร์อยู่กับหนู?"
สิ้นเสียง โนอาร์ทำหน้าเจื่อนทันที แล้วรีบสาวเท้าเดินมาหาเพื่อนรักเพื่อจะสารภาพบาปที่ตัวเองทำลงไปเมื่อคืน มันรู้สึกเหมือนเป็นตราบาปในใจกับสิ่งที่ได้ทำลงไปกับหลานรักของตัวเอง ถ้าเขาไม่รับผิดชอบ เรื่องนี้เขาคงอกแตกตายแน่ๆ
"คือ...คืออออ...ฉัน...ฉัน"
"อ้อ...หนูไม่ค่อยสบาย คุณอาเลยพามาส่งบนห้องค่ะ"
"เมื่อคืนนอนกลิ้งอยู่บนโซฟา หนาวชะมัดเลย"
เรย์เลนรีบพูดตัดบท เธอไม่อยากให้โนอาร์ต้องมารับผิดชอบตัวเธอ ก็โนอาร์ไม่ได้รักเธอแบบนั้น เธอเป็นแค่หลานรัก ไม่ใช่คนรัก จะให้เขามาจมปลักอยู่กับเด็กกะโปโลที่เขาไม่ได้รักแบบเธอได้อย่างไร
"อ่อ...แล้วเป็นยังไงบ้างลูก ไปหาหมอไหม?"
ริชาร์ดถามลูกด้วยความห่วงใย สายตาจ้องมองลูกรักราวกับไข่ในหิน เพราะเรย์เลนเป็นคนเดียวที่เขารักและต้องดูแลอย่างดีที่สุด เป็นทั้งพ่อและแม่หลังจากที่แม่ของเธอเสียชีวิตจากอุบัติเหตุไปในครั้งนั้น
"ไม่ค่ะ คุณอาเอายามาให้กินแล้ว ออกไปกันเถอะหนูจะนอน"
คนตัวเล็กหันไปขยิบตาแล้วดันหลังของโนอาร์ให้เดินออกจากห้องราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไร
"แต่........."
"แต่อะไรคะคุณอา หนูจะนอนแล้ว ไปสิ"
สาวน้อยทำหน้าทะเล้นใส่อย่างเคยแล้วส่งยิ้มบางให้ พลางมองแผ่นหลังกำยำที่ค่อยๆ เดินหายลับไปจากประตู เธอเอื้อมมือบิดลูกบิดประตูปิดมันลงอย่างเบามือ แล้วค่อยๆ สาวเท้าเดินไปนั่งที่ขอบเตียง ราวกับร่างไร้วิญญาณ
"นี่ฉันมีอะไรกับอาโนอาร์เหรอเนี่ย ยายบ้าเอ๊ย!!"
เรย์เลนสบถด่าตัวเองในใจ พอนึกแล้วก็รู้สึกใจเจ็บแปลบๆ กับคำพูดของโนอาร์ ถึงแม้เขาอยากจะแสดงความรับผิดชอบก็เถอะ แต่มันไม่ได้เกิดเพราะรัก มันเกิดเพียงเพราะอารมณ์ชั่ววูบของเขาก็เท่านั้น
"คอยดูนะ หนูจะทำให้คุณอารักหนูจนโงหัวไม่ขึ้นเลย หึๆ"
เธอกระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ ในหัวคิดอยากจะเอาชนะใจอารักให้ได้ เพราะลึกๆ แล้วทุกครั้งที่อยู่ใกล้โนอาร์ หัวใจเธอเต้นแรงทุกที ได้ตัวแต่ไม่ได้ใจใครล่ะจะอยากได้ คนอย่างเรย์เลนไม่มีทางยอม
สักพักเรย์เลนลุกขึ้นจากเตียงนุ่มแล้วสาวเท้าเดินเข้าไปที่ห้องน้ำ ชำระล้างคราบกามที่เกิดขึ้นเมื่อคืน เรย์เลนหย่อนก้นนั่งที่โต๊ะเครื่องแป้ง แต่งแต้มใบหน้าด้วยโทนสีอ่อนๆ ชุดเดรสตัวสวยรัดรูปถูกสวมใส่อยู่บนเรือนร่างอรชร ทำให้เห็นสัดส่วนอ้อนแอ้นชวนหลงใหลน่ามอง เนื้อตัวขาวนวลเนียน เห็นถึงส่วนเว้าส่วนโค้งอย่างชัดเจน
เสียงปลายเท้ากระทบพื้นกระเบื้อง เรย์เลนก้าวเดินลงมาจากบันไดอย่างช้าๆ ในหัวคิดถึงแต่เรื่องเมื่อคืน เธอจะเอายังไงต่อดีกับเรื่องนี้
โนอาร์กำลังนั่งคุยกับริชาร์ดด้วยสีหน้าแววตาเคร่งขรึม เขาเอามือตั้งประสานเกยคางของตัวเองไว้ แววตาดูจริงจังจ้องมองหน้าริชาร์ด ในใจรู้สึกกลัวในสิ่งที่ตัวเองจะบอกเพื่อนรัก ถึงจะเป็นเพลย์บอยไร้ความรับผิดชอบ นอนกับผู้หญิงคนไหนก็เขี่ยทิ้งก็เถอะ แต่สำหรับเรย์เลนหลานสาวคนนี้ เขารักราวกับไข่ในหินไม่แพ้พ่อของเธอเลย แต่มันเป็นความรักที่ไม่ใช่ชู้สาว เขารักเธอเหมือนหลานคนหนึ่งก็เท่านั้น
"ริชาร์ด ฟังฉันให้ดีนะ ฉัน...ฉันขอโทษ"
เสียงสั่นเครือตะกุกตะกักออกมาจากปากของโนอาร์ ทำเอา ริชาร์ดถึงกับเอียงคอมองด้วยความสงสัย ที่อยู่ๆ เพื่อนรักเอ่ยคำขอโทษออกมา
"แกขอโทษฉันเรื่องอะไร?"
คิ้วทั้งสองของริชาร์ดขมวดเข้าหากันอีกครั้ง เขาตั้งใจฟังสิ่งที่ โนอาร์จะเอ่ยออกมาอย่างใจจดใจจ่อ
"เมื่อคืน...เมื่อคืน เอ่ออ.....ฉัน...ฉัน...มีอะไรกับเรย์เลน"
"ฉันเมาจนไม่ได้สติ ฉันขอโทษ ฉันจะรับผิดชอบทุกอย่าง"
เสียงช้อนกาแฟหล่นลงบนพื้นโต๊ะ ริชาร์ดจ้องมองเพื่อนของตัวเองตาค้าง แทบจะไม่อยากเชื่อในสิ่งที่โนอาร์พูด ตอนนี้เขาเหมือนคนหูอื้อไปหมด ร่างกายลอยเคว้งอยู่ในอากาศ
"แก...แก...แกล้อฉันเล่นใช่ไหม?"
"ไม่!!!...ฉันพูดเรื่องจริง!!"
โนอาร์เอ่ยด้วยน้ำเสียงหนักแน่น มองริชาร์ดด้วยสายตาจริงจัง จ้องมองลึกเข้าไป ให้ริชาร์ดเชื่อในสิ่งที่โนอาร์พูด ว่าเรื่องที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง โนอาร์ไม่ได้โกหก
"ฉัน...ฉัน พลาดไปแล้ว ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ไม่เคยแม้แต่จะคิดทำแบบนี้เลย แต่......"
ยังไม่ทันสิ้นเสียง กำปั้นใหญ่ก็ปะทะลงบนหน้าของโนอาร์อย่างจังด้วยความเกรี้ยวกราด ไฟโทสะลุกโชนเต็มตัวริชาร์ด นี่เพื่อนรักทำลายแก้วตาดวงใจของตัวเองแบบนี้หรือ เขายอมรับไม่ได้จริงๆ ลูกรักที่เขาคอยเฝ้าทะนุถนอม กลับโดนเพื่อนรักของตัวเองทำแบบนี้
"แก แก...ไอ้โนอาร์ ไอ้เพื่อนเลว!!!"
- ผู้เขียน
