เรย์เลนสาวเท้าก้าวเดินเข้าไปด้านในตัวบ้านพลางเอามือจับเนื้อตัวที่ร้าวระบมด้วยความเจ็บปวด “เจ็บตัวไม่ว่าแต่เจ็บใจยิ่งกว่า” เธอบ่นพึมพำอยู่คนเดียว คนตัวเล็กหอบร่างบางที่ไร้เรี่ยวแรงย่างก้าวเข้าไปด้านใน เรย์เลนทิ้งตัวนอนลงบนโซฟาตัวนิ่มด้วยความเหนื่อยล้า
"โอ๊ยอีตาคุณอาบ้านี่ ทำฉันเจ็บตัวไปหมด"
เรย์เลนจับข้อมือที่แดงๆ เป็นจ้ำๆ เนินอกมีแต่รอยแดงจากการบีบเคล้น ขบกัดของโนอาร์ เนื้อตัวช้ำเต็มไปหมดเพราะเรี่ยวแรงมหาศาลที่บันดาลโทสะใส่เธอราวปีศาจร้าย
"ดีนะมาตินไม่ใช่ไอ้พวกบ้ากาม เฮ้อ!!!"
เรย์เลนถอนหายใจเฮือกใหญ่ แล้วสูดลมหายใจเข้าปอด ค่อยๆ หลับลง
"ใช่!!!...ดีนะที่มันไม่ใช่พวกบ้ากาม"
"ดูเหมือนจะสนิทสนมกันเร็วดีเนอะ ใช้มารยาท่าไหนถึงสนิทกันไวขนาดนี้"
เธอรีบเปิดเปลือกตาขึ้นมามองผู้ชายวัยกลางคน รูปร่างสูงโปร่งที่ยืนกอดอกจ้องมองมายังเธออยู่อย่างไม่ละสายตา สายตาเกรี้ยวกราดของโนอาร์ทำเอาคนตัวเล็กเสียว
