"ฉันอยากกลับแล้วเอวา ฉันไม่อยากอยู่เที่ยวต่อแล้ว ฉันไม่อยากเจอเขา...ฉันไม่อยากถลำลึกไปมากกว่านี้"มิเกลเอ่ยบอกเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ ดวงตากลมโตแดงก่ำเพราะพยายามสะกดกลั้นน้ำตาไม่ให้มันไหลลงมา เธอไม่อยากอ่อนแอแบบนี้เลยแต่มันอดไม่ได้ เธอไม่ชอบความสัมพันธ์แบบนี้เลย มันไม่ชัดเจน มันเจ็บจี๊ดๆที่อยู่ๆก็กลายเป็นตัวเลือกที่อยู่ลับๆ
"โอเค...ฉันจะพากลับ...แต่ตอนนี้ไปกินข้าวกันก่อน...โอเคไหม...ฉันอยู่ข้างๆแกเสมอ"เอวากล่าวบอกเพื่อนพร้อมกับบีบมือเบาๆเชิงให้กำลังใจ
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารตอนนี้ช่างหน้าอึดอัด เพราะคิมหันต์เอาแต่จ้องมองร่างบางที่ทำทีท่าไม่สนใจเขา มันน่าหงุดหงิดจริงๆ
"แล้วมึงไม่กินล่ะ"ซันเอ่ยถามร่างสูงของเพื่อนที่เอาแต่นั่งกอดอกพิงพนักพิงแล้วจ้องร่างบางอย่างไม่วางตา
"ไม่กินก็ลุกไปที่อื่น รำคาญลูกตา"นี่เป็นคำพูดของมิเกล ซึ่งมันทำให้ร่างสูงรีบจับส้อมมาจิ้มไก่เข้าปากอย่างไม่สบอารมณ์ หงุ
