อัญชันรวบช้อนกับส้อมเข้าหากันทันที เมื่อร่างสูงใหญ่ของเคียร์ส ปรากฏขึ้นกลางห้องอาหาร
“หนูอัญอิ่มแล้วเหรอจ๊ะ เพิ่งกินไปนิดเดียวเองนะ”
“หนูอัญไม่ค่อยหิวน่ะค่ะคุณป้า” หล่อนตอบเสียงแผ่วเบา “หนูอัญขอตัวนะคะ”
“เดี๋ยว”
เสียงของคนที่เดินมาทรุดตัวนั่งลงใกล้ๆ ดังขึ้น ทุกคนหันมองหน้าเคียร์สด้วยความแปลกใจ ยกเว้นหล่อนที่ไม่กล้าแม้แต่จะช้อนตาขึ้นมอง เมื่อก่อนหล่อนคงจะวิ่งเข้าหาเขา แต่ตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าเขาเกลียดชังหล่อนแค่ไหน หล่อนจะไม่ทำให้เขารำคาญใจอีก
“ทำไมทำเสียงดุใส่น้องแบบนั้นล่ะพ่อเคียร์ส”
“นั่นสิ เคียร์ส”
แฮรี่เองก็รู้สึกไม่พอใจเช่นกัน
“เอ่อ ไม่... ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณลุงคุณป้า” หล่อนรีบแก้ตัวให้เขาด้วยความรัก แต่เขากลับไม่เห็นค่า
“ผมก็แค่ไม่ชอบให้เด็กในบ้านมารยาทไม่ดีก็แค่นั้นแหละครับ”
“อะไรของแก เคียร์ส”
คนเป็นพ่อถามอย่างสงสัย เคียร์สมองบิดาและตอบออกมาเสียงดังฟังชัด
“อัญชันควร
