ตอนที่ 3
1887 คำ
ผู้คนมากมายเดินขวักไขว่ออกมาจากภายในห้องผู้โดยสาร หล่อนกับกลุ่มครอบครัวของเคียร์สมายืนรอการกลับมาของเขาด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความยินดี
‘พี่ชาย... หนูอัญรอพี่ชายมานานเหลือเกิน รอพี่ชายจนหนูอัญแทบจะขาดใจอยู่แล้ว’
หล่อนเดินกลับไปกลับมา ชะเง้อคอรอพี่ชายที่แสนดีด้วยความกระวนกระวาย ผู้โดยสารไฟล์ทบินเดียวกับเคียร์สเดินออกมาคนแล้วคนเล่า แต่ก็ยังไม่มีเขา
“หนูอัญใจเย็นๆ นะลูก เดี๋ยวพี่เขาก็มา”
ดารินพูดขึ้นอย่างเป็นห่วง หล่อนหันไปยิ้มให้ผู้มีพระคุณ และเดินเข้าไปหา
“ค่ะคุณป้า”
จารุวรรณมองอัญชันที่เดินเข้ามาหาดารินอย่างหมั่นไส้ และก็ห้ามปาก ห้ามความคิดชั่วช้าของตัวเองไม่ได้
“ประจบเก่งแบบนี้สิท่า คุณพี่ดารินถึงได้หลงนักหลงหนา”
“จริงด้วยค่ะคุณแม่”
ชัชชุอรผสมโรงต่อว่าพี่สาวต่างมารดาอย่างหมั่นไส้ไม่แพ้กัน แต่อัญชันไม่คิดจะใส่ใจอะไร เพราะมันเป็นแบบนี้ทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ๆ กับสองแม่ลูกนี่
“ไม่ใช่ป้าคนเดียวหรอกนะหนูอรที่เอ็นดูหนูอัญน่ะ แต่พ่อเคียร์สก็ทั้งรักทั้งเอ็นดูน้องสาวคนนี้มากเช่นกัน”
ดารินสวนกลับอย่างเหลืออด แฮรี่พยายามปรามภรรยา แต่ดารินไม่ขอทน
ชัชชุอรหันไปหาแม่เมื่อถูกพูดเหน็บแนม จารุวรรณส่ายหน้าบอกให้ลูกสาวอดทน
“ใจเย็นๆ ยายอร ยังไงซะ นังอัญชันมันก็ไม่มีวันเอาชนะลูกของแม่ได้หรอก”
“แต่ป้าดารินบอกว่าพี่เคียร์สเอ็นดูนังอัญชันมาก แถมยังจะให้แต่งงานกันอีก”
“ถ้าคุณเคียร์สยังคิดว่านังอัญชันมันเป็นน้องน้อยน่ารักอยู่อีก หลังจากได้เห็นภาพพวกนั้นที่พวกเราส่งไปให้ แกก็ปล่อยผู้ชายโง่เป็นควายคนนี้ไปเถอะ”
“จะปล่อยได้ยังไงกันล่ะคุณแม่ อรรักพี่เคียร์ส”
“แม่ก็พูดเปรียบเปรยให้ฟังเฉยๆ น่ะ ยังไงซะ ภาพพวกนั้นก็ต้องทำให้คุณเคียร์สมองนังอัญชันไม่ดีบ้างแหละ หรือไม่ก็อาจจะเกลียดมันไปแล้วก็ได้ นี่แกไม่เห็นเหรอว่าห้าหกปีมานี่คุณเคียร์สไม่ยอมบินกลับมาเมืองไทยเลย”
“นั่นสิแม่...” ชัชชุอรระบายยิ้มพึงพอใจ ก่อนจะกระซิบกระซาบกับมารดาต่อไป “งั้นเราก็อย่าหยุดใส่ร้ายมัน ดีไหมแม่”
“ดี ถูกต้องที่สุด”
สองแม่ลูกกระหยิ่มยิ้มย่องกันอย่างถูกอกถูกใจ ซึ่งก็เป็นเวลาเดียวกันกับที่ดารินอุทานขึ้นพอดี
“นั่นไง... พ่อเคียร์ส”
สายตาของทุกคนจับจ้องมองไปยังผู้ชายคนหนึ่งตัวสูงมากๆ และกำลังแหวกกลุ่มของผู้คนเดินตรงเข้ามาหา ทุกคนระบายยิ้มด้วยความดีใจ ซึ่งหล่อนเองก็เช่นกัน แต่หยาดน้ำตาแห่งความปลื้มปิตินี่สิ มันดันไหลพรากออกมาจากดวงตากลมๆ ของตัวเองด้วย
พี่ชายที่รักเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ ดวงตาของหล่อนราวกลับถูกตรึงตอกเอาไว้กับร่างสูงใหญ่นั้น เพราะมันไม่อาจจะวอกแวกมองไปในทิศทางอื่นใดได้เลย เขาคือคนเดียวที่ดึงดูดสายตาของหล่อนเอาไว้ สายตาที่เต็มไปด้วยความรัก ความภักดี และความเทิดทูนล้นใจ
เคียร์ส เบนด์เนอร์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงไปจากห้าหกปีที่แล้วมากนัก เพราะพี่ชายของหล่อนยังคงหล่อจัด หล่อเหลาราวกับเทพบุตรชั้นฟ้าเช่นเดิม ใบหน้าของเคียร์สเป็นสี่เหลี่ยม คางของเขาหยักบุ๋มและมีไรหนวดขึ้นเล็กน้อย โหนกแก้มสูงมีเคราสีเข้มขึ้นเช่นเดียวกัน จมูกของพี่ชายก็ยังคงโด่งสวยงามไม่เปลี่ยนแปลง คิ้วเข้มๆ เหนือดวงตารียาวแต่หวานฉ่ำหนาดกมากขึ้นเล็กน้อย ริมฝีปากบางเฉียบสีแดงสดก็เช่นกันมันยังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่มีสิ่งเดียวที่เปลี่ยนแปลงไปจนทำให้หล่อนเสียใจก็คือดวงตาคมกล้าคู่นั้นไม่ได้เมียงมองมาที่หล่อนเป็นคนแรกเหมือนเช่นทุกครั้งอีกแล้ว
“พ่อเคียร์ส... ลูกแม่”
ดารินอ้าแขนรับร่างของลูกชายด้วยความคิดถึง กอดรัดร่างกำยำสูงใหญ่เอาไว้แน่น ยกมือลูบแผ่นหลังกว้างราวกับแผ่นหลังของนักกีฬาไปมาและพร่ำเพ้อไม่หยุด
“กลับมาคราวนี้ ไม่ไปทำงานกับคุณลุงแล้วนะเคียร์ส แม่ไม่ยอมปล่อยลูกไปอีกแล้ว”
ดารินไม่ยอมปล่อยลูกชาย แฮรี่จึงต้องเตือนสติ “คุณใจเย็นๆ สิครับ ให้เคียร์สได้ทักทายคนอื่นบ้าง”
“ก็ฉันคิดถึงของฉันนี่คะ” ดารินแย้งสามี แต่ก็ยอมปล่อยลูกชายออกจากวงแขน
“อ้อ แล้วนี่ทักทายหนูอัญหรือยังล่ะ รู้ไหมน้องคิดถึงเรามากแค่ไหน หนูอัญมานี่สิลูก”
ดารินพูดจบก็หันไปเรียกอัญชันที่ยืนก้มหน้าเอามือบิดกระโปรงที่สวมใส่อยู่ทันที
อัญชันระบายยิ้มหวาน ขณะก้าวเข้ามาหยุดตรงหน้าของเคียร์ส พี่ชายแสนดีที่หล่อนแสนจะบูชา หล่อนค่อยๆ ช้อนตาขึ้นมองเขา มองใบหน้าหล่อเหลาของเขาด้วยความคิดถึง
“สะ... สวัสดีค่ะ... พี่เคียร์ส...”
หล่อนคาดหวังว่าเขาจะยิ้มตอบ หรือมากกว่านั้นก็คือดึงหล่อนเข้าไปสวมกอดและบอกว่าคิดถึงเช่นกัน เหมือนสมัยที่ทำตอนหล่อนยังเป็นเด็ก แต่สิ่งที่เฝ้าฝันเอาไว้มันกลับพังทลายลงไม่เป็นท่า เมื่อสายตาคมกริบที่จ้องมองมานั้นเต็มไปด้วยความห่างเหิน ไร้ความเมตตาปรานีเช่นในอดีตอย่างชัดเจน
หล่อนหน้าซีดเผือด รู้สึกราวกับว่าหัวใจของตัวเองถูกคมมีดกรีดลึกจนเป็นแผลเหวอะหวะ หล่อนสัมผัสได้ถึงความเย็นชา ถือเนื้อถือตัวของผู้ชายตรงหน้า ไม่มีความรักความเมตตาให้อีกแล้ว
“สวัสดีอัญชัน... สบายดีนะ”
และแม้แต่คำเรียกหล่อน มันก็เปลี่ยนแปลงไปจนไม่เหลือเค้าลางในอดีตอีกเลย
หัวใจของหล่อนรู้สึกทรมาน ตอนนี้ไม่ต่างจากกำลังถูกเคียร์สผลักตกลงไปในเหวลึก
“สะ... สบายดีค่ะ”
เขายิ้มมุมปาก กวาดตามองร่างของหล่อนด้วยสายตาเยือกเย็นไร้ความรู้สึก
“ชุดสวยดีนะ”
“เอ่อ... ขอบคุณค่ะ”
“คงใส่บ่อยสินะ”
หล่อนที่ก้มหน้าอยู่ช้อนตาขึ้นมองเขาอย่างหวั่นไหว ก่อนจะตกใจเมื่อเห็นแววตาดุดันของเคียร์สที่จ้องมองมา
“หนูอัญไม่ค่อยแต่งตัวแบบนี้หรอกพ่อเคียร์ส นี่แต่งมาเพื่อต้อนรับลูกกลับเมืองไทยโดยเฉพาะเลยนะ” ดารินอธิบายแทน ก่อนจะอดแซ็วขึ้นไม่ได้ “จากกันไปนานเลย พอเจอกันก็จะขัดเขินแบบนี้แหละ จริงไหม พ่อเคียร์ส”
“ผมไม่ได้เขินหรอกครับ”
เขาตอบมารดา ก่อนจะหันไปทักทายจารุวรรณกับชัชชุอรที่ยืนรอเสียบอยู่ใกล้ๆ
“สวัสดีครับคุณน้า สวัสดีครับน้องอร”
“คุณเคียร์สหล่อขึ้นเยอะนะคะ” จารุวรรณพูดขึ้น และชัชชุอรก็อดที่จะเสริมไม่ได้
“จริงด้วยค่ะ หล่อขึ้นมากเลย”
เคียร์สระบายยิ้มน้อยๆ “น้องอรก็สวยขึ้นมากครับ”
“อุ๊ย จริงเหรอคะ” ชัชชุอรหมุนตัวบิดไปมาด้วยความขัดเขิน
“จริงสิครับ”
ดารินเห็นลูกชายมัวแต่คุยกับจารุวรรณและชัชชุอรก็อดหมั่นไส้ไม่ได้ รีบเรียกให้หันกลับมา
“แล้วนี่พ่อเคียร์สไม่คิดจะชมหนูอัญบ้างหรือไง รู้ไหมน้องแต่งตัวรอเราตั้งแต่เช้ามืดเลยนะ”
เคียร์สหมุนตัวกลับมา ตวัดตามองอัญชัน สีหน้าของเขาเย็นชาและไร้ความรู้สึกยามจ้องมองมาที่หล่อน
“ก็สวยดีครับ แต่ผมไม่ชอบผู้หญิงแต่งตัวเปิดเผยเนื้อตัว”
อัญชันหน้าร้อนฉ่าเพราะรู้ดีว่าพี่ชายกำลังตำหนิ ดารินได้ยินก็รีบแก้ต่างแทน
“มันเปิดเผยเนื้อตัวตรงไหนพ่อเคียร์ส ก็แค่กระโปรงสั้นเหนือเข่าเท่านั้นเอง”
“คนใส่น่าจะรู้ดีนะครับว่ามันเปิดเผยเนื้อตัวยังไง จริงไหมอัญชัน”
เขาพูดกับดารินจบก็หันมามองที่หล่อน มองด้วยสายตาห่างเหินจนหล่อนทั้งตกใจทั้งแคลงใจ
“หนูอัญ... ขอโทษค่ะ”
“ไม่ต้องขอโทษหรอก มันไม่ใช่เรื่องของฉันเสียหน่อย”
เคียร์สเปลี่ยนสรรพนามเรียกตัวเองกับหล่อนด้วย จาก ‘พี่’ กลายเป็น ‘ฉัน’ และมันก็ทำให้หล่อนแสนจะเสียใจ
แล้วเขาก็หันไปหาดารินและแฮรี่ พูดคุยกันอย่างสนุกสนาน จนกระทั่งมีผู้ชายสองคนปรากฏตัวขึ้น
“เฮ้... เคียร์ส”
เสียงเรียกนั้นทำให้เคียร์สหันไปมอง ก่อนจะยกมือขึ้นโบกทักทาย เขาหันมาบอกทุกคนว่าขอตัวก่อน ยกเว้นหล่อนเพียงคนเดียว ที่เขากระทำใส่ราวกับเป็นเพียงแค่อากาศ
“ผมขอตัวไปหาเพื่อนก่อนนะครับคุณพ่อคุณแม่”
“อืมไปเถอะ แล้วจะให้พ่อกับแม่รอหรือเปล่าล่ะ” แฮรี่เอ่ยถาม
“ไม่ต้องครับ เดี๋ยวผมให้เพื่อนไปส่งที่บ้าน” เขาตอบบิดา ก่อนจะหันไปหาจารุวรรณและชัชชุอร
“เอาไว้เจอกันใหม่นะครับคุณน้า น้องอร”
แม้ชัชชุอรจะเต็มไปด้วยความเสียดาย แต่ก็ไม่อยากจะแสดงท่าทางวี๊ดว๊ายออกไปเพราะในสายตาของเคียร์สหล่อนคือผู้หญิงเรียบร้อยประดุจดั่งผ้าพับเอาไว้
“ค่ะพี่เคียร์ส เชิญตามสบายนะคะ”
เคียร์สยิ้มให้กับชัชชุอร ก่อนจะรีบเดินตรงไปหาเพื่อนของตนเอง อัญชันมองตามไปทั้งน้ำตา พลางถามตัวเองซ้ำๆ ในอกนับครั้งไม่ถ้วนว่า เคียร์สเป็นอะไรไป ทำไมพี่ชายที่แสนดีเสมอมาของหล่อนถึงได้ทำเหมือนกับว่าไม่รักหล่อนแล้วแบบนี้
หล่อนอาจจะเข้าใจผิดไปเอง... ใช่... เคียร์สอาจจะเหนื่อยจากการเดินทาง เขาก็เลยมีท่าทีแบบนี้
อัญชันให้กำลังใจตัวเองโดยการคิดบวก ก่อนจะฝืนระบายยิ้มออกมาเมื่อดารินเอ่ยเรียก
“งั้นเรากลับไปรอพี่เคียร์สที่บ้านกันนะหนูอัญ ตอนนี้ให้พี่เขาไปคุยกับเพื่อนๆ ก่อน”
“ค่ะ คุณป้า”
ดารินจูงมือของอัญชันให้เดินตามแฮรี่ไป โดยไม่สนใจสองแม่ลูกตัวปัญหาอย่างจารุวรรณกับชัชชุอรอีก
“คุณแม่ว่าพี่เคียร์สเกลียดนังอัญมันหรือยังคะ” ชัชชุอรเอ่ยถามมารดาเมื่อเดินตามหลังดารินมาห่างๆ
“นี่แกไม่เห็นสายตาของคุณเคียร์สที่มองมันหรือไง เย็นชาซะขนาดนั้นน่ะ” จารุวรรณตอบลูกสาว
“งั้นก็แสดงว่า... พี่เคียร์สเกลียดนังอัญมันแล้ว” ชัชชุอรเต็มไปด้วยความดีใจ
“ก็ใช่น่ะสิ แล้วทีนี้แกก็ต้องรีบทำคะแนนเร็วๆ เลยล่ะ เราสองคนจะได้สบายกันเสียที” จารุวรรณสั่งสอนลูกสาว
“มันแน่นอนอยู่แล้วคุณแม่ อรไม่มีวันปล่อยให้โอกาสทองแบบนี้หลุดมือไปได้หรอก พี่เคียร์สจะต้องเป็นของอร”
สองแม่ลูกเต็มไปด้วยความยินดีปรีดา เสียงหัวเราะชั่วร้ายดังในลำคอไม่หยุด
- ผู้เขียน
