#4 อดีตอันเจ็บปวด (2) (NC)
1714 คำ
"วันนี้เราไปทำงานต่อที่บ้านของภูมิดีไหม?"
วันต่อมาหลังจากเรียนเสร็จอยู่ดีๆ มลก็ถามขึ้นมาทำให้ภูมิรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง
"หือ? แต่วันนี้ห้องสมุดเปิดแล้วนะ"
"กะ-ก็ที่บ้านมันสะดวกกว่านี่.. แถมยังหาขนมอะไรไปกินตอนทำงานก็ได้ด้วย" มลพูดโดยที่เบี่ยงหน้าหลบตาเขา
"........." เขายังไม่ตอบเพราะคิดอะไรในใจอยู่
"ไม่ได้เหรอ?" มลถามต่อ
"ได้สิ เราไม่มีปัญหาหรอก.. แค่กำลังคิดว่าวันนี้มลแต่งหน้าด้วยเหรอ"
"เจ้าบ้านี่! อย่าพูดอะไรแบบนี้กับผู้หญิงสิ.. มันไม่สวยรึไง.."
"ฮ่าๆ แค่ดูแปลกตานิดหน่อยเพราะเราไม่เคยเห็นมลแต่งหน้าแบบนี้น่ะ.. แต่สวยมากนะ แต่งมาบ่อยๆ ก็ดี" ภูมิได้โอกาสมองเธอเต็มตาและแอบหยอดคำหวานพูดชมแต่ดูเหมือนมลก็ไม่ได้จะสนใจเท่าไหร่
"อืม.. แล้ว.. พี่คิงจะอยู่บ้านอีกรึเปล่า"
"ไม่รู้สิ เราไม่ค่อยถามเรื่องส่วนตัวพี่นักหรอก.. ทำไมล่ะ กลัวต้องไปเจอเหรอ?"
"ก็......"
"แต่ถึงอยู่ก็ไม่เป็นไรนี่ เราก็อยู่แต่ในห้องเหมือนเมื่อวานก็ได้ใช่มะ"
"อืม.. ไปกันเถอะ"
ภูมิขับรถพามลไปถึงบ้านตามที่ตกลงกันไว้ พอเข้าไปเห็นว่ามีรถของพี่คิงจอดอยู่มลก็หลุดยิ้มกว้างจนเขาที่แอบสังเกตอยู่เริ่มคิดอะไรแปลกๆ
"พี่คิงอยู่บ้านด้วยแหละ"
"เหรอ.. อืม.. ไม่เป็นไรหรอกเนอะ" มลพยายามตอบด้วยน้ำเสียงปกติแต่มันฟังดูเหมือนกำลังดีใจอยู่
"มล.. เธอคงงง.. ไม่ได้ชอบพี่คิงใช่มั้ย?"
"บะ-บ้าเหรอ! ถามงี้ได้ไง.. มลยังไม่รู้จักเค้าสักหน่อย"
"นี่ฟังนะ.. ที่เราเคยบอกว่าพี่คิงเค้าดุอะ เรื่องจริงนะ พี่ไม่ใช่คนน่าคบนักหรอก.. โดยเฉพาะผู้หญิง เราไม่เห็นพี่จะคบกับใครได้นานเลยสักคน มลระวังไว้หน่อยก็ดี"
"อืม.. มลดูแลตัวเองได้น่า.."
"......โอเค"
ท่าทางมีพิรุธของมลทำให้ภูมิเริ่มไม่สบายใจ แต่ในเมื่อมาถึงแล้วเขาก็หมดข้ออ้างที่จะพาเธอกลับตอนนี้ เลยจำใจพากันเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ แล้วเขาก็ยิ้มออกได้บ้างเมื่อในบ้านเงียบเชียบและไม่เห็นพี่คิงอยู่แถวนั้น
"รีบขึ้นห้องกันดีกว่านะมล อยากกินอะไรเดี๋ยวเราค่อยลงมาเอาให้ทีหลัง"
"แล้ว.. พี่คิงล่ะ.."
"คงอยู่ในห้องเค้านั่นแหละ ไม่ต้องไปกวนเค้าหรอก"
"อืม..."
ทั้งคู่ขึ้นบันไดไปชั้นสองแล้วเข้าไปอยู่ในห้องของภูมิเหมือนเคย นั่งทำงานกันตามปกติได้สักพักมลก็ทำบิดขี้เกียจแล้วลุกขึ้น
"มลขอพักเข้าห้องน้ำหน่อยนะ"
"เอาสิ เข้าที่ห้องนี่ก็ได้"
"อี๋.. ไม่เอาหรอก.. เดี๋ยวภูมิแอบฟังเสียง"
"ยัยนี่! ใครจะโรคจิตแบบนั้น"
"......มีห้องน้ำชั้นล่างด้วยใช่มั้ย?"
"อืม จะลงไปใช้ก็ได้นะ"
"เค.. เดี๋ยวมานะ.. ภูมิก็ทำต่อไปเลย อย่าอู้งานล่ะ"
"เออๆ รู้แล้วน่า"
มลเดินออกจากห้องไปปล่อยให้ภูมินั่งทำงานต่ออยู่คนเดียว เขาตั้งสมาธิจดจ่ออยู่กับงานจนเวลาผ่านไปพักใหญ่ถึงนึกได้ว่ามลยังไม่กลับมา ความคิดแปลกๆ แวบขึ้นมาในหัวทำให้เขาใจหาย รีบลุกจากที่นั่งแล้วเดินออกไปแต่มลก็เปิดประตูเข้ามาพอดี
"อ่อ.. มาแล้วเหรอ มลไปนานเลยนะ เรากำลังจะลงไปตามพอดี"
"อะ-อืม.. ทำงานต่อกันเถอะ"
อีกแล้ว.. เขารู้สึกได้ว่าบรรยากาศของมลเปลี่ยนไปอย่างชัดเจน เธอก้มหน้าหลบไม่ยอมสบตาเขา ใบหน้าที่แดงระเรื่อและมีอาการหายใจหอบเบาๆ ทำให้เขาสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่สิ่งที่ผิดสังเกตที่สุดคือ..
"มลไปทำอะไรมา.."
"ทำไมถึงถามแบบนั้นล่ะ" เธอพยายามบิดหน้าหนีไม่ให้เขามอง
"ลิปที่ปากมันเลอะน่ะ"
"ระ-เหรอ.. เอ่อ.. เอ่อ.. มลคงเผลอเอามือไปโดนน่ะ ภูมิทำงานไปก่อนนะ ขอยืมใช้ห้องน้ำอีกทีละกัน"
มลรีบเดินเลี่ยงเขาออกไป คราวนี้เธอเข้าห้องน้ำในห้องของภูมิเพื่อไปจัดการตัวเองใหม่ พอกลับมามลก็ทำตัวตามปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เว้นแต่ว่าเธอใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวอีกแล้ว เธอนั่งทำงานไปด้วยความกระสับกระส่ายอย่างเห็นได้ชัด จนในที่สุดก็เหมือนห้ามใจตัวเองไม่ไหว
"เอ่อ.. มลขอไปเข้าห้องน้ำอีกทีนะ.. รู้สึกเหมือนท้องจะไม่ค่อยดีน่ะ"
"......อืม เรารออยู่นี่แหละ"
ภูมิปล่อยให้มลเดินออกจากห้องไปได้ไม่นานก็ค่อยๆ ย่องเปิดประตูตามออกไป เขาลงไปชั้นล่างแล้วเดินลึกเข้าไปถึงห้องน้ำด้านในบ้านก็พบว่ามันว่างเปล่า แม้ไม่รู้ว่ามลไปอยู่ที่ไหนแต่เขาก็พอจะเดาออกและพยายามบอกกับตัวเองว่าขอให้มันไม่ใช่อย่างที่คิด เพื่อนสาวคนสวยที่เรียบร้อยไม่เข้าสังคมและไม่สุงสิงกับใครคงจะไม่หลวมตัวทำอะไรบ้าๆ แบบนั้น
เขารีบเดินกลับมากำลังจะขึ้นบันไดไปชั้นบนแต่ก็เหลือบไปเห็นประตูห้องของพี่คิงเปิดออกเลยรีบหลบแล้วแอบชำเลืองมองดูเงียบๆ ภาพที่เห็นทำให้เขาเย็นวาบขนลุกไปทั้งตัวเพราะมลกำลังเดินออกมาพร้อมกับจัดเสื้อนักศึกษากับกระโปรงให้เข้าที่ แต่ยังไม่ทันที่เธอจะได้เดินออกไปไหนก็มีมือของพี่คิงยื่นออกมารวบตัวดึงหายเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู
ภูมิถึงกับมือสั่นคิดอะไรไม่ออก ค่อยๆ ย่องขึ้นบันไดแล้วเดินช้าๆ ไปหยุดอยู่ตรงหน้าประตูห้องของพี่คิง ในใจตะโกนบอกตัวเองให้กลับไปรอที่ห้องเงียบๆ เพราะรู้ว่าอยู่ตรงนี้ก็มีแต่จะเจ็บปวด แต่ในที่สุดความอยากรู้อยากเห็นก็สั่งให้ร่างกายขยับเข้าไปแนบหูกับบานประตูเพื่อฟังเสียงที่เกิดขึ้นด้านใน
"อืมม.. จ๊วบ.. พี่คิงงง.. พอก่อนค่ะ.. อุ๊บ.. อื้มมม"
"อ้ามม.. อ้าปากกว้างๆ.. อ้าอีก.. ยื่นลิ้นออกมาเยอะๆ.. บ๊วบบ.. ปุบ.. ปุบ.. ปุบ.."
"อ่าาาา.. พอแล้วค่ะ.. เมื่อกี้พี่ก็จูบจนปากมลเลอะหมดเลยนะ"
"งั้นคราวหน้าก็อย่าทาลิปมาแบบนี้สิครับ"
"มันไม่สวยเหรอ.. มลอยากให้พี่ชอบนี่นา"
"มลสวยอยู่แล้ว.. แต่พี่อยากใช้ปากมลให้เต็มที่หน่อย"
"ทะลึ่ง..."
"แล้วชอบไหมล่ะครับ.. หือ?.. ถ้าชอบก็อ้าปากสิ...... จ๊วบ.. ปุบ.. ปุบ.. ปุบ.."
ถึงแม้จะได้ยินเสียงทั้งคู่คุยกันแผ่วเบาแต่ภูมิก็เดาได้ไม่ยากว่าข้างในมีอะไรเกิดขึ้นบ้าง จากที่คิดตั้งใจไว้ว่าหากพี่คิงเป็นคนล่อลวงหรือใช้กำลังกับมลเขาจะทุบประตูหยุดทุกอย่างเอาไว้ แต่เสียงคนพลอดรักกันหวานๆ ทำให้เขารู้ว่ามลโอบกอดพี่คิงด้วยความเต็มใจเองจึงได้แต่กำหมัดแน่นจนตัวสั่นเพราะทำอะไรไม่ได้มากไปกว่านั้น
"อื้มมม.. พอแล้ว.. พี่คิงงง.. เสื้อจะยับนะ อย่าขยำมันแรงนักสิ"
"ถ้ากลัวเสื้อยับก็ถอดสิครับ ขอพี่ดูหน่อยนะ"
"ไม่ได้หรอก.. มลต้องออกไปแล้วนะคะ"
"ปล่อยไอ้ภูมิมันอยู่รอในห้องนั่นแหละ มันไม่รู้หรอกน่า"
"แต่ว่า.. โอ้ย.. อย่าเพิ่งล้วงสิคะ.. อืมมม"
"งั้นมลบอกพี่มาก่อน.. พี่ไปบังคับให้มลเข้ามาหารึเปล่า"
"......เปล่าค่ะ"
"แล้วมลจะเข้ามายั่วให้พี่อยากแล้วก็จะเดินหนีออกไปแบบนี้เหรอ.. ใจร้ายจังเลยนะ"
"ไม่ใช่แบบนั้นซะหน่อย.. มันก็แค่.. เราไม่มีเวลา.."
"แสดงว่าถ้ามีเวลา มลจะให้พี่ทำตามใจได้เลยใช่ไหมครับ?"
"........."
ภูมิไม่ได้ยินเสียงมลตอบคำถามนั้นแต่เดาได้ว่าเธอคงไม่ปฏิเสธเพราะได้ยินเสียงพี่คิงหัวเราะในลำคอเบาๆ
"หึหึหึ.. งั้นเพื่อให้แน่ใจว่ามลจะกลับมาหาพี่อีก พี่จะขอมัดจำเอาไว้ก่อนนะ.. ได้ไหม?"
"ยังไงคะ?"
"นั่งลงสิ.. แล้วอ้าปากด้วย"
"พี่คิง..."
"เธอคงรู้ใช่ไหมว่าพี่จะขอให้ทำอะไร.. แต่ถ้ามลไม่อยากทำ ก็ออกไปได้เลยนะ"
ภูมิแนบหูกับประตูไม่ยอมขยับไปไหนได้แต่กัดฟันแน่นเพื่อเก็บกดความอึดอัดไว้ข้างในไม่ให้ระเบิดออกมา เพื่อนสาวคนสวยที่ไม่ยอมเปิดโอกาสให้ใครเข้าหาได้ง่ายๆ ตอนนี้กลับยอมทำตามคำสั่งพี่ชายของเขาทุกอย่าง เสียงด้านในแสดงให้เห็นเป็นภาพเกิดขึ้นมาในหัวว่าพี่คิงกำลังปลดเข็มขัดและรูดซิปกางเกงลง เขาอยากตะโกนออกไปให้รู้แล้วรู้รอดแต่ก็ทำได้เพียงคำรามอยู่ในใจ
อย่านะมล.. ลุกออกมา.. ออกมาจากตรงนั้น!!
"พี่คิง.. ทำไมของพี่มัน.."
"มลเคยเห็นมาก่อนรึเปล่า"
"ไม่เคยหรอกค่ะ"
"แล้วเป็นไงบ้าง"
"มัน.. น่ากลัว.."
"ไม่ต้องกลัวหรอกนะ มลทำได้ดีแน่ แค่ทำตามที่พี่สอนก็พอ.. อ้าปากสิ.. อ้ากว้างๆ เลย...... อย่างงั้นแหละ.. ซี้ดดดด.. งับมันไว้แล้วทำปากหลวมๆ ก่อนนะ...... อืมม.. ดีครับ.. ลองดูดให้เป็นจังหวะ ลองทำช้าๆ ก่อนก็ได้"
"อืมมม.. จ๊วบ...... ผลุบ.. ผลุบ.. ผลุบ.."
"โอ้ยสส.. ดี.. ปากมลดีมากๆ.. อูยสส.. เก่งเหมือนกันนี่นา.. ทีนี้ลองดูดแน่นขึ้นอีก.. อีกนิด.. ซี๊ดดด.. คราวนี้พี่จะแทงมันเข้าไปลึกๆ เลยนะ จะเอาให้สุดถึงคอเลย มลทนหน่อยละกัน.. อือออ.. ลืมตามองหน้าพี่ไว้"
ผลุบ.. ผลุบ.. ปุบๆๆๆ อื้อออ.. อื้อออ..
ถึงตรงนี้ภูมิทนฟังต่อไปไม่ไหวอีกแล้ว เขาจำใจถอยจากประตูเงียบๆ แล้วย่องกลับไปที่ห้องของตัวเอง พอปิดประตูห้องเสร็จก็ทิ้งตัวลงกับพื้นมองดูเก้าอี้ที่ว่างเปล่าด้วยความเจ็บปวด
- ผู้เขียน
