#3 อดีตอันเจ็บปวด (1)
1333 คำ
ห้าปีที่แล้ว...
ภูมิและมลเป็นนักศึกษาปี 3 ที่เรียนอยู่คณะเดียวกัน ด้วยความที่ทั้งคู่เป็นคนไม่ค่อยเข้าสังคมบวกกับการเป็นเด็กเรียนจึงมักจะพากันทำงานอ่านหนังสือด้วยกันตลอด จนกระทั่งวันหนึ่ง...
"วันนี้ห้องสมุดปิดอะ เอาไงดีล่ะภูมิ" มลถามด้วยน้ำเสียงสดใส
"อืมม.. ช่วยไม่ได้ละนะ งั้นกลับกันก่อนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยมาทำกันใหม่"
"ไม่ได้หรอก มันจะไม่ทันเอานะสิ"
"งั้นนั่งทำใต้ตึกนี่ก็ได้มั้ง"
"ไม่อะ.. ร้อน.. เสียงดังด้วย"
"งั้นไปนั่งร้านกาแฟก็ได้ ขอเค้าเสียบโน้ตบุคได้อยู่มั้ง"
"ไม่อะ นั่งนานเดี๋ยวโดนด่าอีก"
"แล้วจะเอายังไงล่ะฟระ!"
"ฮ่าๆๆ ก็คิดที่ดีๆ มาสักที่สิ"
"ก็คิดให้สองที่แล้วไง!"
"ฮ่าๆๆ ก็มันไม่เข้าท่านี่นา"
ภูมิหัวเราะไปกับท่าทางน่ารักของเพื่อนที่ดูสดใสร่าเริงจนเขาใจสั่น หน้าตาสวยหวานบวกกับรอยยิ้มที่อ่อนโยนทำให้เขาแอบมองด้วยหางตาอยู่บ่อยๆ มลจะรู้บ้างไหมว่าเขาหลงรักเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้เจอกัน ภูมิรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่มลยอมจับคู่เป็นเพื่อนสนิทช่วยกันเรียนเลยทำให้เขาได้มีโอกาสอยู่ใกล้ชิดกับเธอมาตลอดสามปี แม้จะได้เจอกันทุกวันแต่ก็เหมือนอยู่ไกลกันจนเอื้อมไม่ถึง เพราะภูมิพยายามจะบอกความรู้สึกข้างในให้มลรับรู้อยู่หลายครั้งแต่ก็กลัวจะต้องเสียเธอไปหากมันไม่เป็นอย่างที่หวัง
"งั้น.. ไปบ้านเราไหม ใกล้ๆ นี่เอง" เขาหลบตามลเหมือนกลัวเธอจะอ่านความคิดออก
"อืมมม.. มีใครอยู่บ้านรึเปล่า?"
"เราอยู่กับพี่ชายแค่สองคนน่ะ.. แต่เวลาแบบนี้พี่คงไม่อยู่บ้านหรอกมั้ง"
"นั่นแน่.. คิดอะไรแย่ๆ รึเปล่าเนี่ย ชวนมลไปบ้านที่ไม่มีคนอยู่เนี่ยนะ"
"ปะ-เปล่านะ! ก็เลือกให้แต่ละที่มลก็ไม่เอา จะให้รอเข้าห้องสมุดพรุ่งนี้มลก็ไม่ยอม มันก็เหลือแต่ที่บ้านนี่แหละ"
"เอางั้นก็ได้.. พาไปสิ"
ภูมิยิ้มกว้างด้วยความดีใจที่จะได้พาผู้หญิงที่แอบชอบเข้าบ้านเป็นครั้งแรกในชีวิต เขาขับรถพาเธอเข้าไปในรั้วบ้านหลังใหญ่แต่ก็แปลกใจที่เห็นรถหรูอีกคันจอดอยู่ด้านใน
"อ้าว.. พี่คิงอยู่บ้านนี่"
"พี่ชายของภูมิเหรอ?"
"อือ เดี๋ยวแนะนำให้รู้จัก.. เอ่อ.. พี่เค้าจะเป็นคนดุๆ หน่อยนะ แต่อย่าไปสนใจเลย"
"โห พูดซะน่ากลัวเลยอะ"
"ฮ่าๆ เราก็อยู่ส่วนของเราไม่ต้องไปยุ่งกับเค้าก็ไม่มีอะไรต้องกลัวหรอก.. ไปกันเถอะ"
เขาพามลเดินเข้าบ้านด้วยความภูมิใจเหมือนได้อวดเล็กๆ ว่ามันน่าอยู่แค่ไหน เธอมองไปรอบๆ ด้วยความตื่นเต้นกับภายในบ้านที่ดูหรูหราเกินกว่าบ้านทั่วไปที่เคยเห็นจนหลุดปากถาม
"นี่อยู่กันแค่สองคนจริงเหรอ.. มันกว้างมากเลยนะภูมิ มีกี่ห้องเนี่ย"
"ก็หลายห้องอยู่นะ แต่หลักๆ เราก็แยกกันอยู่กับพี่คนละห้องตรงชั้นบนน่ะ ขึ้นไปกันดีกว่า พี่คิงก็คงอยู่ในห้องเค้านั่นแหละ"
มลเดินตามภูมิขึ้นบันไดไปชั้นสองและก็บังเอิญได้เจอกับเจ้าของบ้านตัวจริง เธอถึงกับสะดุ้งเบาๆ เพราะยืนประจันหน้ากับผู้ชายรูปร่างสูงใหญ่จนเธอต้องเงยหน้ามอง เขาคนนั้นอยู่ในชุดสบายๆ เหมือนคนอยู่บ้านตามปกติแต่ก็เห็นมัดกล้ามตามร่างกายอยู่ภายใต้เสื้อยืดอย่างชัดเจน ใบหน้าที่หล่อเหลาคมคายและแววตาเป็นประกายดุๆ ของเขาที่จ้องมองเหมือนจะกลืนกินเธอทั้งตัวทำให้มลถึงกับใจเต้นแรงในอก
"พี่คิงอยู่บ้านด้วยเหรอ ผมนึกว่าพี่ไปทำงานซะอีก"
"วันนี้ไม่อยากเข้าออฟฟิศน่ะ.. แล้วนี่เพื่อนเหรอ"
"อือ.. คนนี้ชื่อมล เพื่อนที่คณะผมเอง"
"สะ-สวัสดีค่ะ.. มลรบกวนนะคะ"
ท่าทางเขินอายพูดตะกุกตะกักและพยายามเบี่ยงหลบสายตาของมลทำให้คิงที่เจนโลกกว่าถึงกับแสยะยิ้มออกมา เขาก้มลงไปเพื่อจ้องตากับเธออีกครั้งแล้วส่งยิ้มให้พร้อมกับพูดทักทาย
"ชื่อน่ารักดีนะ.. พี่ชื่อคิงนะครับ ไม่ต้องถือว่ารบกวนอะไรหรอก ตามสบายเลย.. อยากได้อะไรก็บอกนะ เดี๋ยวพี่จัดการให้"
"ค่ะ..." มลก้มหลบสายตาด้วยใบหน้าที่เริ่มแดงไปถึงหู
พี่คิงยืดตัวกลับแล้วมองสำรวจสาวสวยที่ยืนหนีบแขนหนีบขาอยู่ตรงหน้าด้วยความคิดสนุกๆ ในใจ ก่อนจะเดินผ่านทั้งคู่ไปเข้าห้องของตัวเอง ภูมิที่ไม่ได้รู้สึกถึงความผิดปกติก็ยิ้มกว้างแล้วพามลเดินเข้าอีกห้องหนึ่งที่อยู่คนละฝั่งกับห้องของพี่ชาย
"เอ่อ.. พี่คิงก็ดูไม่ใช่คนน่ากลัวนี่.." มลแอบถามด้วยน้ำเสียงเป็นปกติเมื่อเข้ามาในห้องของภูมิได้
"ก็บอกแล้วว่าไม่มีอะไรต้องกลัว พี่คิงเค้าคงจะดุก็กับเราคนเดียวละมั้ง ฮ่าๆ"
ภูมิจัดแจงหาที่ให้มลนั่งทำงานอยู่กับโต๊ะหนังสือภายในห้อง ทั้งคู่นั่งทำงานอยู่ข้างกันตามปกติแต่เหมือนมลใจลอยไม่อยู่กับเนื้อกับตัวจนเขาสังเกตได้
"มล.. มล!"
"หะ-ห๊ะ มีอะไร ทำไมเรียกเสียงดังล่ะ"
"ก็เราถามตั้งหลายรอบแล้วแต่มลไม่ตอบนี่.. คิดอะไรอยู่เนี่ย"
"ไม่ๆ ไม่มีอะไร ทำต่อเหอะ"
"อืมมม.. เราว่าพักหน่อยดีกว่า เดี๋ยวเราลงไปเอาน้ำกับขนมขึ้นมาให้นะ"
มลพยักหน้าให้เบาๆ ภูมิเลยเดินออกจากห้องลงไปในครัวชั้นล่าง เขาเปิดตู้เย็นหยิบขวดน้ำออกมาแล้วเดินไปเลือกถุงขนมที่วางเก็บไว้บนชั้นอย่างอารมณ์ดี เขาเลือกพลางคิดไปด้วยว่าชิ้นไหนที่มลจะชอบก่อนจะตัดสินใจคว้ามันทุกซองแล้วค่อยๆ หอบมันพร้อมกับถือขวดน้ำเดินกลับขึ้นบันได พอเดินเข้าใกล้ถึงห้องกำลังจะเปิดประตูก็มีคนข้างในเปิดออกมาเจอกันพอดี
"พี่คิง.. เข้ามาทำไมเนี่ย"
"กูมาเอาสายชาร์ตมือถือน่ะ.. ขอยืมหน่อยนะ"
"เหรอ.. อืมๆ แล้วหาเจอยัง"
"ได้แล้วล่ะ"
คิงยกสายชาร์ตที่ว่าขึ้นมาให้ดูแล้วเดินเลี่ยงออกไปทำให้ภูมิไม่ได้ถามอะไรต่อ เขารีบเดินเข้าไปหามลในห้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้มแต่ก็ต้องแปลกใจเมื่อเห็นเธอนั่งบีบตัวก้มหน้าไม่ยอมหันมาสบตาเขา
"มลเป็นอะไรรึเปล่า ทำไมหน้าแดงขนาดนี้.. ร้อนเหรอ ให้เราเร่งแอร์หน่อยมั้ย?"
"ไม่ๆ ไม่เป็นไร.."
"ไม่เป็นไรได้ไง ดูแปลกๆ ไปนะ.. ไม่สบายเหรอ เหมือนตัวสั่นๆ ด้วย" ภูมิถามด้วยความเป็นห่วงขณะเอาหลังมือแนบกับหน้าผากของมล
"อะ-เอ่อ.. มลว่า.. วันนี้พอก่อนเถอะนะ ไปส่งมลทีสิ"
"เหรอ.. เอางั้นก็ได้"
ทั้งคู่เก็บของใส่กระเป๋าแล้วเดินลงไปด้านล่างพบกับพี่คิงที่ยืนรออยู่หน้าประตู มลแอบชำเลืองมองเขาเป็นพักๆ ก่อนจะก้มหน้ากัดปากเดินผ่านพี่คิงไปแบบไม่ยอมพูดอะไร พี่คิงเลยทักขึ้นมาก่อนที่เธอจะเดินออกประตูบ้าน
"น้องมล"
"คะ?" เธอรีบหันกลับไปมองเขา
"ไว้มาใหม่นะครับ"
คราวนี้ภูมิแอบเห็นมลหลุดอมยิ้มอย่างน่ารักก่อนจะพยักหน้าตอบรับพี่คิงเบาๆ แล้วรีบหันหลังเดินหนีไปก่อน ภูมิไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นเท่าไหร่เลยได้แต่เดินตามเธอแล้วขึ้นรถขับออกไป
- ผู้เขียน
