คู่กัด
1697 คำ
“บริษัทจำกัดจะมีการขายหุ้นในราคาตามมูลค่าและราคาสูงกว่ามูลค่าเท่านั้น”
“มาริสา”
“คะ” ฉันสะดุ้งตื่นเมื่อได้ยินเสียงอาจารย์มารศีเรียก ด้วยอาการง่วงนอนจนเผลอลุกยืนขึ้น
“เมื่อคืนดูซีรีส์อีกแล้วใช่ไหมคะ” ฉันเม้มปากแน่นพร้อมกับจ้องตาอาจารย์
“เปล่าค่ะ หนูทำรูปเล่มรายงานค่ะ” จริงแล้ว ที่นอนไม่หลับเพราะพี่คินทร์ต่างหาก เขาทำให้ฉันกลายเป็นหมีแพนด้าในเช้าวันต่อมาได้อย่างง่ายดาย ความคิดตีกันให้วุุ่นเพราะเหตุใดพี่คินทร์ถึงจูบฉัน เขาชอบฉันเหรอ หรือต้องการแค่แกล้งให้รู้สึกดี
“นักศึกษาทำรายงานเสร็จแล้วสินะ” อาจารย์มีสีหน้าอึ้งแบบไม่น่าเชื่อว่าคนอย่างฉันทำได้ประมาณนั้น เห็นบ้าบ๊องอย่างฉัน เวลาจะทำอะไร จะจริงจังเป็นพิเศษนะจะบอก
“เสร็จแล้วค่ะ”
“อืม เลิกเรียนไปพบอาจารย์ที่ห้องพัก”
สามวันต่อมา……
บรรยากาศในงานครึกครื้น ผู้คนมากมายต่างทยอยซื้อบัตรเพื่อชมการแสดง วันนี้บัตรขายหมดเร็วเนื่องจากคู่จิ้นที่ทุกคนต่างชื่นชอบแสดงละครคู่กัน ดาวแพทย์กับเดือนแพทย์อย่างพี่แพทกับพี่คินทร์ที่สวยหล่อเหมาะสมกัน ใครๆก็อยากเห็นความโรแมนติกที่เกิดจากการแสดงของทั้งสองทั้งนั้น
เก้าอี้ที่ว่างเริ่มถูกจับจองโดยผู้เข้าชมจนไม่เหลือพื้นที่ว่างแล้วตอนนี้ ฉันเดินไปหยุดอยู่ข้างหลังเวทีสอดส่องหาพี่เป้รุ่นพี่ที่จะเล่นเปียโนในคิวที่ฉันร้องเพลง
“พี่เป้ ทำไมดูไม่ค่อยสดชื่นเลย” สภาพของคนตรงหน้าเหมือนกับไม่ได้นอนหลายวัน หน้าตาซีดคล้ายคนไม่มีแรง
“พี่ไม่สบาย ท้องเสียทั้งคืนเลย พี่คงเล่นเปียโนไม่ไหวแน่”
“ถ้าพี่ไม่ไหว เดี๋ยวแมวน้ำจะไปหาคนเล่นแทน”
“ไม่ต้องห่วงมีคนเล่นเปียโนแทนพี่แล้ว” เมื่อได้ยินประโยคของพี่เป้ที่เปล่งออกมาก็ทำให้รู้สึกโล่งอกทันที
“งั้นพี่เป้กลับไปพักผ่อนเถอะค่ะ พักผ่อนเยอะๆนะคะ” พี่เป้พยักหน้าพร้อมกับยิ้มอ่อนแล้วเดินจากไป
“สวัสดีผู้ชมทุกท่านและขอบคุณทุกท่านที่ช่วยร่วมบริจาคเงินเพื่อช่วยเหลือผู้ด้อยโอกาศ แต่จะว่าไปส่วนมากที่ซื้อบัตรเพราะเป็นแฟนคลับหนุ่มหล่อสาวสวยคณะแพทย์ใช่ไหมครับ”
ฉันยืนกอดอกมองพิธีกร ก่อนจะมองการแสดงที่กำลังจะเริ่ม “ต่อไปนี้ ขอให้ทุกท่านสนุกกับการชมการแสดงนะครับ”
เสียงปรบมือดังขึ้นก่อนที่ฉากจะเปลี่ยนเป็นปราศาจ จูเลียตที่ยืนอยู่บนระเบียงปราศาจ ผู้หญิงตรงหน้าสวยราวกับเจ้าหญิงไม่แปลกที่ทุกคนต่างยกย่องในเธอคือเจ้าหญิงคณะแพทย์
“โรมิโอ โปรดพาฉันไปที่ที่มีเพียงเราสองคน ฉันจะรอเธอพาฉันไป”
เสียงรองเท้ากระทบกับพื้นดังเป็นระยะๆ ก่อนจะปรากฏเจ้าชายรูปงาม ใบหน้าหล่อกระทบกับแสดงบนเวทีมันชวนดึงดูดสายตาของทุกคน ไม่เว้นแม้แต่ฉัน คล้ายถูกดึงดูดให้เข้าไปในวังวลของความน่าหลงไหล
“เพียงแค่ท่านตอบตกลง เราจะหนีไปด้วยกัน” ฉันได้แต่กระพริบตามองพี่คินทร์ เหมือนมาก เขาเหมือนเจ้าชายตัวจริง ตัวเป็น ๆ มาก ยิ่งสวมชุดที่เต็มไปด้วยการออกแบบมาอย่างดี ยิ่งดูเหมือนเข้าไปใหญ่
“ข้าจะไปกับท่านโรมิโอ”
จูเลียตเข้าสวมกอดโรมิโอ ซึ่งฉากต่อไปก็จะเป็นฉากจูบ ในขณะที่ฉันจะหันหน้าออก ทว่ากลับต้องชะงัก
ทั้งสองที่ต่อบทคนรักอยู่นั้น ทว่าต้องเกิดเรื่องขึ้นเมื่อมีเหตุในทั้งสองครอบครัวต้องผิดกัน เมื่อเพื่อนรักของโรมิโอทะเลาะกันกับญาติของจูเลียตจนทำให้เพื่อนโรมิโอตาย โรมิโอโกรธมากจึงฆ่าญาติของจูเลียตตายจนถูกไล่ออกจากเมืองตลอดกาล จูเลียตได้ถูกให้แต่งงานกับชายอื่นโดยไม่เต็มใจ ชายรูปร่างหน้าตาคุ้นเดินมากลางเวที ซึ่งเป็นใครไม่ได้นอกจากนายเจเค นายมาเฟียคนนั้น นายนั่นเล่นละครกับเขาด้วยเหรอเนี่ย
“เจ้าอย่าเศร้าไปเลยจูเลียต” บาทหลวงซึ่งรับบทโดยนายเจเค สีหน้าจริงจังไม่มีท่าทีขี้เล่นเหมือนตอนที่เจอฉัน มันทำให้เขาดูดีขึ้นมากๆเลยล่ะ
“ข้าไม่ได้รักเขา ข้ารักโรมิโอ”
บาทหลวงยื่นยาวิเศษให้จูเลียต “เป็นยาวิเศษ เมื่อเจ้าดื่มเข้าไปแล้วจะทำให้เจ้าเหมือนกับตาย”
จูเลียตรับยาไปดื่มก่อนจะหลับไป
ทางโรมิโอเมื่อมาถึงก็พบว่าจูเลียตตายจริงๆ “เจ้าทิ้งข้าไปจริงหรือ” ด้วยความเสียใจโรมิโอตัดสินใจดื่มยาพิษฆ่าตัวตาย ไม่นานจูเลียตก็ฟื้นขึ้นก่อนจะพบว่าโรมิโอได้สิ้นลมหายใจไปแล้ว เมื่อเป็นเช่นนั้นจูเลียตใช้กริซของโรมิโอฆ่าตัวตายตามโรมิโอทันที และโศกนาฏกรรมครั้งนี้ทำให้ทั้งสองตระกูลกลับมาเป็นมิตรกันอีกครั้ง
ฉากเวทีถูกเปลี่ยนก่อนจะเปลี่ยนเป็นเสียงเปียโนดังขึ้น เปียโนที่ฟังดูเพราะนุ่มนวล ฉันหยิบไมค์ก่อนจะเดินขึ้นไปบนเวทีพร้อมกับร้องเพลงโดยไม่ทันเห็นคนที่เล่นเปียโน
โรมีโอ พาฉันไปที่ที่จะมีเพียงเราสอง
ฉันจะรอเธอมาพาฉันไป และจากนั้นเราก็จะหนีไปด้วยกัน
เธอจะเป็นเจ้าชาย ส่วนฉันก็จะเป็นเจ้าหญิง
นี่แหละเรื่องราวของความรัก เจ้าชายของฉัน…แค่ตอบตกลงก็พอ
ฉันแอบย่องไปที่สวนเพื่อไปพบเธอ
เราต้องเงียบไว้เพราะถ้ามีใครเห็นเรา เราคงแย่แน่
เพราะงั้นหลับตาลงซะ
เราหนีไปจากที่นี่กันซักพักเถอะ
เพราะเธอคือโรมีโอ และฉันตัวหนังสือสีแดง…
และพ่อฉันบอกว่าให้เธออยู่ห่างๆจูเลียตไว้
ฉันจึงนั่งร้องไห้อยู่ตรงขั้นบันได
ขอร้องไม่ให้เธอจากไป และฉันบอกว่า
โรมีโอ พาฉันไปที่ที่จะมีเพียงเราสอง
ฉันจะรอเธอมาพาฉันไป และจากนั้นเราก็จะหนีไปด้วยกัน
เธอจะเป็นเจ้าชาย ส่วนฉันก็จะเป็นเจ้าหญิง
นี่แหละเรื่องราวของความรัก เจ้าชายของฉัน…แค่ตอบตกลงก็พอ
เสียงคลอไปตามเสียงเปียโนจนจบเพลง เสียงปรบมือดังขึ้นก่อนที่ฉันจะหันไปมองเปียโนก็พบว่าเป็นพี่หมอคินทร์นั่งอยู่ก่อนที่นักแสดงทุกคนจะเดินออกมากลางเวทีมายืนอยู่ข้างกายฉัน
“ไม่เคยรู้เลยว่าร้องเพลงเพราะ” เสียงกระซิบที่ดังข้างหูฉันก่อนที่ฉันจะยิ้มพร้อมกับกัดฟันพูด ฉันคงหนีไม่พ้นขายเจเคจริงนั่นแหละ
“นายก็รู้แล้วนี่” ฉันเซนิดเดียวเมื่อหมอคินทร์เดินมาแทรกกลางระหว่างฉันกับเจเคด้วยสีหน้าเรียบนิ่ง ทำให้ฉันกับนายเจเคถอยออกห่างจากกัน
“หึ” เจเคหัวเราะก่อนที่ทุกคนจะโค้งคำนับแล้วเดินลงจากเวที แต่ก็ยังไม่วายส่งสายตามีเลิศนัยมาให้ฉัน นายคนนี้จะเอายังไงกับฉันกันแน่นะ
“ไอ้หมอมึงตัดฉากจูบออกทำไมวะ”
ฉันเดินตามหลังพี่คินทร์มาติด ๆ ก่อนจะหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงพี่ฉลามดังขึ้น ฉันที่ขมวดคิ้วอยู่กับบทสนทนาของทั้งสองคน หมอตัดฉากจูบออกทำไมกัน แล้วตอนซ้อมล่ะ ทั้ง ๆ ที่ตัดฉากนั้นออกแล้วหมอจะซ้อมฉากนั้นทำไมกัน แถมเป็นฉันที่เป็นคู่ซ้อมให้ หรือว่าหมอไม่ชอบกันนะ นี่จูบฉันมันแย่จนหมอเก็บไปฝังใจเลยเหรอ
ไม่สิ หมอต่างหากที่จูบฉัน
“แมวน้ำ” ฉันสะดุ้งเบิกตากว้างเมื่อพี่ฉลามเรียกชื่อ ก่อนที่เผลอไปสบตากับเจ้าของดวงตาสีนิล
“คะ”
“น่ารักนะเนี่ย” มือหนายื่นมายีผมฉัน
“น่ารักจนไม่รู้ว่าผมจะจีบติดหรือเปล่า” ฉันหันขวับมองเจ้าของมือหนาที่ยกมาโอบไหล่ฉัน กล้าดียังไงมิทราบ
“นี่อย่าบอกนะว่ามึงจีบแมวน้ำ” ฉันได้แต่ขมวดคิ้วมองเจเคด้วยสีหน้ามึนงง จีบ เขาเนี่ยนะจีบฉัน บอกว่าจีบไดโนเสาร์ยังน่าเชื่อกว่าเลย
“ครับ ผมกำลังจีบยัยตัวเล็กอยู่” แก้มฉันถูกมือหนาจับดึงก่อนที่ฉันจะปัดมือออก
“นายเป็นบะ..อื้อ” พูดยังไม่ทันจบประโยคมือหนาก็ยกมาปิดปากฉันทันที
โคร่มมม!! ทว่า เสียงเก้าอี้ที่ล้มลงก่อนจะพบร่างสูงของพี่คินทร์ตวัดสายตามองมาที่ฉันกับเจเคแล้วเดินออกไป โดยมีพี่ฉลามเดินออกไปตามติด
“โอ้ย ยัยบ้าเอ้ย”
“แค่นี้มันยังน้อยไป เล่นอะไรของนายฮะ” เจเคกุมเท้าตัวเองก่อนจะฉีกยิ้มส่งมาให้ เจอเหยียบเท้าเข้าไปเต็มแบบนี้ยังมีหน้ามาทำหน้าตาข่มขู่อีก แค่นี้มันยังน้อยไป
“ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ ทำไมไม่เรียกพี่”
“ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง”
“ฉันก็แค่แกล้งแหย่ว่าที่คุณหมอของเธอดูแค่นั้นเอง ไม่คิดว่าจะหึงโหดขนาดนี้”
“หมอเนี่ยนะหึง แล้วไอที่บอกว่าจีบฉัน อย่าไปพูดที่ไหนอีกนะเพราะมันขนลุก”
ผลัวะ !!!
“โอ้ย” ฉันเตะไปที่หว่างขาเจเคก่อนจะยกยิ้มมุมปากแล้วเดินออกจากห้องทันที
“นี่ ฉันเป็นรุ่นพี่เธอนะ ยัยติ่งเพี้ยน”
- ผู้เขียน
