5-2 อย่าล้อเล่นกับรุ่นพ่อ
1006 คำ
อิงฟ้าสนใจหัวข้อสนทนาของเขาในเรื่องของที่ดิน ตั้งหน้าตั้งตาจิบไวน์ดูโทรทัศน์ ทว่าเธอยังตอบคำถามแบบไม่เต็มใจในบางคำถาม
“...ฟ้าไม่พอใจอะไรอาหรือเปล่า?”
“ไม่มีค่ะ อาพีออกจะเป็นมิตรที่ดีกับบ้านฟ้า ต้องมีเรื่องอะไรให้ไม่พอใจล่ะ” ปากบอกไม่ ใบหน้าสวยเมินหนีไปอีกทาง สำรวจเฟอร์นิเจอร์หรูหราของคุณอาหนุ่ม ดูท่าทางมีฐานะในระดับหนึ่ง ก่อนที่เธอจะหันกลับมาเอาเรื่อง
“อาพีเป็นคนบอกพ่อหรือคะว่าฟ้าทำงานที่ไหน?”
“เปล่า อาไม่ได้บอกอะไรกับพ่อฟ้าเลย ไม่ได้เจอมาตั้งหลายวันแล้ว ทำไมล่ะ?”
หญิงสาวกำลังคิดว่าถ้าพ่อไม่ตามไปแอบดูเหมือนสมัยเธอยังเรียนมหา’ลัย คุณอาน่าจะโกหกเธอ...
แววตาไม่เคยโกหก อิงฟ้าแน่ใจว่ามองเห็นบางอย่างในดวงตาคู่คมปลาบประกาย เช่นเดียวกับอีกฝ่าย ซึ่งไม่ละวางตาไปจากใบหน้าสดสวย
ในห้องกว้างที่มีผนังสีขาวสะท้อนกับแสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟระย้า พาลให้นึกถึงวันวานที่สนทนากันใต้แสงสีเสียงแห่งโลกมายา
พีระพงษ์ไม่มีความคิดในทางร้าย หากว่าเธอเมาเขาต้องไปส่งถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ อยู่ดี ๆ หญิงสาวในเดรสทำงานกลับลุกขึ้นมานั่งฝั่งเดียวกัน
“มึนแล้วมั้ง… กลับบ้านได้แล้วไป อาไปส่ง”
“ฟ้ายังไม่เมาค่ะ กำลังดี...” เธอช้อนสายตายั่วยวนมองคุณอา ขณะเกิดแผนการบางอย่าง เปลี่ยนที่นั่งจากโซฟานุ่ม ๆ เป็นหน้าตักของคุณอาหนุ่ม ซึ่งแทนที่เขาจะตกใจ ตักเตือนเธอให้สำรวมกิริยาเสียหน่อย กลับถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย
“มีอะไรครับ?”
“ไม่ใช่ว่า... อาพีถูกใจฟ้านะคะ”
“เคยบอกไปแล้ว” แม้อีกฝ่ายนั้นอาจเมาจนจำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ในอ้อมแขนที่ขยับขึ้นกอดเอวคอดบาง ตาคมหลุบมองแก้มแดงซ่านเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ พีระพงษ์อ่านความคิดของแม่สาวน้อยออกอย่างทะลุปรุโปร่ง
“จะมายั่วอาให้พ่อไม่ไว้ใจอาน่ะ ไม่น่าจะได้ผล คิดให้ดี ๆ ระวังโดนจับแต่งเป็นเมียอา”
“แล้วอาพีไม่กลัว... ต้องสละโสด? อาอยากมีเมียเป็นเด็กเอาแต่ใจอย่างฟ้าหรือคะ”
“อาไม่เสียหายนะ แถมอยู่ในวัยสมควรมีครอบครัว มีเมียเด็กสักคนไม่ใช่ปัญหา... อามีวิธีจัดการกับเด็กดื้อ...”
อิงฟ้าถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อการยั่วยวนคุณอาไม่ได้ผล เธอคิดว่าตัวเองโง่! เพียงเพราะต้องการอิสรภาพ มันยังคงมีวิธีอีกตั้งมากมาย เธออาจย้ายกลับไปอยู่หอเหมือนเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาให้ท่าหนุ่มรุ่นพ่อ
พอเธอทำทีท่าว่าจะลุกหนี อ้อมแขนแข็งแรงกระชับร่างบางไว้แน่น
“จะไปไหน?”
“จะกลับบ้านแล้วค่ะ”
“มานั่งทับของที่มันอยู่ของมันดี ๆ ต้องรับผิดชอบนะครับ ไม่มีสิทธิ์หนีกลับบ้าน...”
หญิงสาวเบิกตากว้าง รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ว่า มันให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มในทีแรก จู่ ๆ ดันสู้ก้นเธอขึ้นมา! ขณะแววตาร้อนแรงบอกจุดประสงค์ชัดเจน ข่มขู่เธอในความเงียบ บอกว่าเธอไม่ควรล้อเล่นกับหนุ่มรุ่นพ่อ
ใบหน้าแดงซ่านเห่อร้อนตามอุณหภูมิเรือนกายกำยำ เธอละล่ำละลัก “ฟ้ากลับ... อื้ม!”
ริมฝีปากหนาหยักได้รูปตรงหน้าคว้าเอาทุกถ้อยคำประท้วงไปจากเรียวปากอิ่มงาม ไม่ทันให้ตั้งตัว
จุมพิตดูดดื่มโหยหาพาให้หวนคิดถึงค่ำคืนในอ้อมกอดกันและกัน กลิ่นโคโลญจน์บุรุษที่คุ้นเคย เธอนอนซุกกอดอยู่ในอ้อมแขนของเขาจวบจนถึงรุ่งฟ้าสาง
คุณอาหนุ่มยังสั่งสอนให้รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน ให้เธอเลิกดื้อแพ่งกับเขาเสีย ให้เธอไร้หนทางหนี ใช่เพียงไล่ต้อนเธอด้วยริมฝีปากอันช่ำชองงาน มือหนาตะครุบเข้าด้านหลังลำคอ บังคับจับเธอให้ยอมตามใจ
อิงฟ้าอ่อนประสบการณ์แม้จุมพิตจากชายหนุ่ม เธอเคยสัมผัสมันเพียงครั้งเดียวจากคนในอดีต จึงแทบไม่รู้จักจูบที่แท้จริง กระทั่งเรียวปากหนาหยักได้รูปนุ่มนวลราวกับว่าเป็นริมฝีปากของผู้หญิงอาศัยจังหวะซึ่งเธอหอบหาอากาศ แทรกปลายลิ้นเข้ามาลิ้มชิมรสชาติอันหอมหวานในโพรงปาก
มือเรียวพลันผลักผู้ชายตัวโตออกห่าง กลับถูกจับกุมด้วยปลายนิ้วทั้งห้า แค่เขาบีบอุ้งมือเล็กเบา ๆ กระตุกดึงเธอเข้ากอดแนบแน่น พลันพาให้หัวสมองของเธอขาวโพลน
ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเธอยอมให้เขาจูบตามใจ โดยไม่นึกรังเกียจแม้แต่น้อย ออกจะชอบพอด้วยซ้ำ...
กว่าคุณอาจะยอมผละออกจากริมฝีปากแดงเจ่อเพราะพิษจูบ นั่น... นานนับยี่สิบนาที!
ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือยังคงสบนัยน์ตาคู่คมปลาบ เปี่ยมประกายปรารถนา ชายหนุ่มยังไม่เชื่อตัวเองว่าเขาจะตั้งใจจูบเธอจนปากระบมไปหมด
“อาพี… ทำอะไร...”
“ทบทวนเรื่องคืนนั้น...”
“เรา... ลืมมันได้ไหมคะ?”
“คนทั้งคน ทั้งนุ่มทั้งหอม น่ารักแสนหวานขนาดนี้ จะให้ลืมได้ไง ให้อาลืมก็บ้าแล้ว...”
อิงฟ้าเองก็ไม่ได้ลืมคุณอาเพื่อนบ้านซึ่งเข้ามาในชีวิตในช่วงเวลาอ่อนไหว เธออกหักพอดิบพอดี ขณะที่อ้อมแขนแข็งแรงกระชับกอดเอวคอดบางแน่น คุณอาใจดีทำตัวคล้ายกับว่าเป็นคนแก่ขี้โมโห ในน้ำเสียงหงุดหงิดของเขาว่า
“อาไม่ยอมเล่นเกมกับเธอแล้วอิงฟ้า เธอเอาแต่ใจ อาก็จะเอาบ้าง ตอนนี้อาจะจูบเธอจนกว่าอาจะพอใจ จนกว่าเธอจะจำเรื่องของเราได้ อาค่อยไปส่งเธอที่บ้าน...”
- ผู้เขียน
