5-1 อย่าล้อเล่นกับรุ่นพ่อ
1003 คำ
5
อย่าล้อเล่นกับรุ่นพ่อ
ใครเล่าจะลืมแม่สาวน้อยร้อนแรง ร้อยเล่มเกวียนอย่างอิงฟ้าได้ลงคอ
คืนนั้นเธอทั้งกอดรัดฟัดเหวี่ยง ขี่หลังกอดคอเรียกพี่พีคะพี่พีขา กระโดดขึ้นเตียงมาซุกกอด นอนถูไถมัดกล้ามคุณอาด้วยเรือนร่างรุ่มร้อน สบประสานสายตาฉ่ำปรืออย่างชะนีที่หิวโหยเอามาก ๆ แถมเอาขาพาดกอดหนีบเจ้าโลก มือกำ ๆ บีบ ๆ ลูบขึ้น ๆ ลง ๆ จนหนุ่มใหญ่สามารถสำเร็จความใคร่ได้หนึ่งยก!
เจ้าหล่อนหรือจะรู้ตัว...
ผิวขาวผุดผ่องบนกายละเอียดเนียน นุ่มหอมไปทั่วทุกอณู อิงฟ้าเปรียบเสมือนดอกไม้แรกแย้มบาน ยังคงโชยกลิ่นหอมกรุ่นแม้ในวันที่ไม่พบกัน ในวันที่เธอเดินเข้ามาในบ้านของเขา หย่อนก้นนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางเป็นกันเอง
ชายหนุ่มแน่ใจว่าเธอมีสติ จดจำเขาได้เพียงไม่ยอมรับในความรู้สึกที่มี ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม
นั่นทำให้เขาสุดอดกลั้นกับสาวน้อยผู้ขีดเส้นกั้นกลางไว้ด้วยคำว่า อา-หลาน ในเมื่อเขาเสร็จเธอไปแล้ว ทั้งร่างกายไม่รักดียังทำงานตามคำสั่งของหัวใจ...
เย็นวันนี้เขาเลิกงานช้ากว่าไม่ได้แวะไปรับเธอที่ทำงาน แต่เห็นว่าอิงฟ้าไม่ได้ออกไปไหน เลยแอบไปชะโงกคอมองหาอยู่หน้าบ้าน
‘ก็ไม่ใช่หลานแท้ ๆ เสียหน่อย แค่ลูกสาวเพื่อน ตอนนี้ยังมาเป็นเพื่อนบ้าน’
คิดพลางลอบยิ้มกรุ้มกริ่ม คุณอาหนุ่มแต่งกายดีมีภูมิฐาน เสื้อเชิ้ตลายขวางเก็บชายเรียบร้อยในกางเกงสแล็คและเข็มขัดเป็นเงามัน มือกอดขวดไวน์ราคาแพง ด้วยความตั้งใจว่าจะนำไวน์ไปเป็นของฝากรุ่นพี่ระหว่างมื้อค่ำ ก่อนจะพบว่าสองพ่อลูกยืนถกเถียงกันอยู่หน้าบ้าน
คุณพ่ออยู่ในชุดลำลองเปรอะเปื้อน เสื้อยืดสีเทาดำเป็นกระหย่อมเพราะเพิ่งกลับมาจากอู่รถจักรยานยนต์ ลูกสาวเพิ่งเลิกงาน สวมเดรสสีดำผ้าชีฟองแขนสั้นคลุมทับด้วยเสื้อสูท สะพายกระเป๋าหนังสีขาวเป็นเงามันใบใหญ่ กำลังจะออกไปข้างนอก
คนหนึ่งต่อว่าเสียงดัง คนหนึ่งเถียงด้วยน้ำเสียงธรรมดา ๆ
“โธ่พ่อ... หนูต้องออกไปคุยงานลูกค้า หนูดูแลตัวเองอยู่แล้วปะ ไม่ใช่เด็ก ๆ แล้วนะ พ่อจะอะไรกับหนูมากมายเนี่ย”
“ก็กูเป็นห่วงไง! กลางค่ำกลางคืนออกไปไหนคนเดียว งานบ้าบออะไรให้ออกไปคุยลูกค้าดึก ๆ”
“อาทิตย์ละวัน ไม่เกินนี้ ไม่กลับบ้านดึก ไม่เกินสามทุ่ม หนูกำลังไต่เต้าอยู่นะพ่อ นี่หัวหน้างานเขาเห็นผลงานดี สิ้นปีนี้หนูได้โบนัสอีก...”
“วันก่อนมึงกลับมาตั้งห้าทุ่ม สามทุ่มอะไรของมึง แล้วที่ทำงานมีแต่หนุ่ม ๆ เรอะ? ทำไมเปรี้ยวไม่เห็นมาส่ง พ่อผ่านออฟฟิศ เห็นกินข้าวอยู่กับใคร”
“ผู้หญิงก็มีเปล่าพ่อ ที่ทำงานก็เพื่อนกันทั้งนั้น พ่ออย่ามาจ้ำจี้จ้ำไชหนูได้ไหม เอาเวลาไปห่วงพี่ดาเหอะ หนูดูแลตัวเองได้ ไม่ท้องโตกลับบ้านเอาหลานมาให้เลี้ยงอีกคนหรอกน่ะ”
“พี่ยศ! เจ้าโชกุนอ้วก เป็นอะไรไม่รู้... หลานตัวร้อนมีไข้...”
“ไปโรงพยาบาลก่อนไหมแม่ หลานมีประกันนี่ ที่หนูจ่ายรายเดือนเอาไว้ให้อะ ไป ๆ”
คุณพ่อไม่ยอมให้ลูกสาวออกไปไหนดึก ๆ คนเดียว ลูกสาวไปคุยงานจริงหรือเปล่าไม่มีใครรู้นอกเสียจากตัวเธอเอง หลานไม่สบายกะทันหัน คุณตาคุณยายคงได้พาเจ้าตัวเล็กขึ้นรถไปหาหมอที่โรงพยาบาล
คุณอาข้างบ้านดันโผล่มาพอดี! สีหน้าของคุณพ่อเหมือนยกภูเขาทั้งใบออกจากอก
“จะไปไหนให้อาพีไปส่งละกันนะ เอ้อ... พี่ฝากลูกสาวด้วย ขอบคุณมาก”
“ตามสบายเลยครับพี่ ไปดูหลานเถอะไม่ต้องเป็นห่วง ทางนี้ผมดูแลให้”
ใต้รอยยิ้มเจ้าเล่ห์บนใบหน้าหล่อเหลาคมคาย มองดูก็รู้ว่าเขากำลังคิดอะไร อิงฟ้าทำตาเขียวใส่คุณอา พอรถยนต์โตโยต้าฟอร์จูนเนอร์สีดำลับตาไป เธอยกโทรศัพท์ขึ้นคุยกับเพื่อนไม่กี่คำ
แน่นอนว่าคุณอาหนุ่มสามารถทำให้อิงฟ้าไม่ออกไปดินเนอร์ที่ไหนได้สำเร็จ แค่เอ่ยปากถามว่าจะไปไหน อาจะไปส่ง เธอยกเลิกทุกนัดหมาย ทั้งหมดนั่นแหละ!
ด้วยอายุวัยยี่สิบสามปีแล้วเธอไม่ใช่เด็กไร้เดียงสา เธอเคยตกลงคบหาเป็นแฟนกับชายหนุ่มรุ่นเดียวกัน ตั้งแต่เข้ามหา’ลัยปีหนึ่ง มีหนุ่ม ๆ มาแจกขนมจีบชนิดหัวกระไดบ้านไม่แห้ง พ่อและแม่ถึงได้หวงลูกสาวเป็นธรรมดา ตอนนี้เธอมีความคิดว่าคุณอาหนุ่มอาจใช้ข้ออ้างความเป็นเพื่อนบ้าน เป็นเพื่อนของคุณแม่ เป็นรุ่นน้องของคุณพ่อเพื่อเข้าหาเธอ
ทั้งพ่อและแม่ไว้วางใจคุณอาที่มีความเป็นผู้ใหญ่ ดูมีสกุลรุนชาติกว่าแฟนเก่าอย่างพี่บิ๊ก รูปร่างหน้าตาและหน้าที่การงานก็ดี
ส่วนตัวเธอเคยพูดคุยกับเขาอย่างถูกคอเพราะเขาทำงานเกี่ยวกับที่ดิน เป็นเจ้าหน้าที่ประเมินราคาอสังหาริมทรัพย์มาก่อนเปิดบริษัทเป็นของตัวเอง
“อาพีเป็นเพื่อนแม่มานานแล้วหรือคะ? ดูเป็นคนใจดีจัง คอยเป็นธุระให้บ้านฟ้าตลอด” เสียงหวานถาม ปลายนิ้วเรียวขยับก้านแก้วทรงสวยเบา ๆ เจ้าของบ้านในฝั่งตรงกันข้ามเทน้ำสีแดงเข้มให้เธอดื่มแก้วที่สาม หลังจากที่เธอยอมตามเขามาชิมไวน์ ยอมละวางความไม่พอใจที่มีต่อเขาลง
“ถ้าไม่เดือดร้อนมาก ก็พอช่วยเหลือได้ เพื่อนเก่าแก่ เพื่อนบ้านกันนี่ครับ”
พีระพงษ์มองแก้มกลมตุ่ยของสาวน้อยด้วยแววตาเอ็นดู ชักชวนเธอสนทนาเรื่องสัพเพเหระ
- ผู้เขียน
