ม่านไหมจ้องมองแหวนทับทิมในมือด้วยความรู้สึกที่ไม่สบายใจอย่างบอกไม่ถูก ทิวาคุยกับเธอได้เพียงไม่นานก็ขอตัวไปหาคุณย่าเพราะมีธุระเรื่องงานต้องคุยกันต่อ แต่ก่อนที่เขาจะออกไปก็ดึงเธอเข้าไปกอดจนแน่นราวกับว่ากลัวคนที่อยู่ตรงหน้าจะหายไปจากชีวิตเขาในสักวัน
“ฉันควรทำยังไงต่อดีคะคุณวาดจันทร์ ชีวิตของฉันตอนนี้มันดูสับสนไปหมดเลย”
ม่านไหมทิ้งร่างตัวเองลงบนเตียงพลางถอนหายใจด้วยความลำบากใจ เสียงลมพัดผ่านลอดเข้าหน้าต่างมากระทบกับกระดิ่งที่ห้อยอยู่ดังกุ๊งกิ้งจนรู้สึกเพลิดเพลินมาก ม่านไหมนอนลูบแหวนทับทิมไปมาในสมองก็พลางคิดเรื่องราวที่ตัวเองกำลังกังวลใจอยู่ด้วยบรรยากาศที่ชวนให้หลับใหล เธอจึงค่อยๆ เคลิ้มและเผลอหลับไปในที่สุด
“พี่เทียน!!!”
“แม่วาดจันทร์มาเยี่ยมคุณหญิงแม่พี่รึ”
“เจ้าค่ะ น้องได้ข่าวมาว่าคุณหญิงป้ามิค่อยดี เจ้าคุณแม่จึ่งให้น้องเอาของมาเยี่ยมน่ะเจ้าค่ะ”
“จักมามิบอกพี่แต่แรก พี่จักได้ไปรับ”
