CHAPTER 3 “หนี”
2646 คำ
สีหน้าของคุณพิพัฒน์และคุณพิมผกา ที่นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะอาหารในเช้าวันนี้ ทำให้สองพี่น้องพร้อมและเพชรหันมองหน้ากันด้วยความสงสัย เพราะหลังจากที่พวกเค้าสองพี่น้องเข้ามาดูแลงานที่บริษัทแทนท่าน พวกเค้าก็ไม่เคยเห็นสีหน้าเคร่งเครียดแบบเช่นวันนี้อีกเลย
“เกิดอะไรขึ้นรึเปล่าครับ ทำไมป๊ากับม๊าทำหน้าแบบนั้น แล้วน้องยังไม่ลงมาหรอครับ” พร้อมพี่ชายคนโตเป็นคนเอ่ยถามขึ้นก่อน
“เมื่อคืนน้องน่าจะกลับดึกนะเฮีย เพชรนอนแล้วยังไม่เห็นได้ยินเสียงกลับมา” เพชรแสดงความเห็นบ้าง
คุณพิพัฒน์วางจดหมายของลูกสาวคนเล็กไว้บนโต๊ะ ก่อนจะดันออกไปตรงหน้าลูกชายทั้งสองคนที่หันมองหน้ากันอีกครั้ง ก่อนที่พร้อมจะเป็นคนหยิบขึ้นมาเปิดอ่าน
‘คุณป๊าจ๋า คุณม๊าคนสวยของพู่ และเฮียทั้งสองคน
พู่คงไม่อยู่บ้านซักพักนะคะ พู่รู้ว่าผิดที่ไปโดยไม่บอกอะไรก่อนแบบนี้ พู่ขอโทษป๊ากับม๊าด้วย แต่ครั้งนี้พู่อยู่ที่นี่ไม่ไหวจริง ๆ ถ้าวันไหนที่พู่พร้อมและเข้มแข็งกว่านี้ พู่จะกลับมาเป็นพู่กันที่มีรอยยิ้มให้ทุกคนเหมือนเดิม
พู่ฝากเฮียสองคนดูแลป๊ากับม๊าให้พู่ด้วยนะ พู่บอกไม่ได้ว่าจะไปนานแค่ไหน และจะไปที่ไหน เพราะตอนที่พู่เขียนพู่ก็ไม่รู้คำตอบเหมือนกัน
ช่วงแรกทุกคนอาจจะยังติดต่อพู่ไม่ได้นะคะ แต่ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงพู่ พู่เดินทางบ่อยและพู่สัญญาว่าพู่จะดูแลตัวเองให้ดี ถ้าพู่พร้อมพู่จะติดต่อกลับไป
พู่รักป๊า รักม๊า แล้วก็รักเฮียทั้งสองคนมากที่สุดเลย’
“ใครพอจะตอบป๊าได้มั้ย ว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้อง” คุณพิพัฒน์เอ่ยถามทันทีที่เห็นว่าลูกชายทั้งสองคนอ่านจดหมายของพู่กันจบ แต่นอกจากจะไม่มีเสียงตอบรับอะไรออกมา สองพี่น้องยังส่ายหน้ากลับมาแทนคำยืนยันว่าตอบคำถามนี้ของพ่อไม่ได้
“ลูกชายม๊าตั้งสองคน แต่กลับดูแลลูกสาวคนเดียวของม๊าไม่ได้งั้นหรอ น้องเป็นอะไรถึงกับอยู่ที่นี่ไม่ไหว ทำไมถึงไม่มีใครรู้เรื่องอะไรเลย” คุณผกาเสียงสั่นถามลูกชาย
“ป๊า...ม๊า...พร้อมขอโทษ” พร้อมพี่ชายคนโตของบ้านยกมือไหว้ขอโทษทั้งสองคน “เมื่อวานน้องก็ยังปกติดี พร้อมไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้นกับน้อง”
“เพชรขอโทษนะครับ เพชรไม่รู้ด้วยซ้ำว่าน้องกลับบ้านมาตอนไหน” เพชรเองก็ก้มหน้าตอบ
“เมื่อวานน้องส่งข้อความมาบอกป๊ากับม๊า ว่าจะนอนบ้านเหมย หลังจากนั้นป๊ากับม๊าก็ไม่ได้รับการติดต่อจากน้องอีกเลย น้องเก็บกระเป๋าเสื้อผ้าไป แถมรถก็ไม่อยู่” คุณผกาเล่าให้ลูกชายฟัง
“เพชร โทรหาอลัน เฮียว่ามันต้องรู้เรื่อง” พร้อมคิดไม่ออกว่าจะมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นจนทำให้น้องสาวของเค้าต้องหนีไปแบบนี้ เท่าที่คิดได้ คงมีแค่เรื่องเดียวคือเรื่องของอลัน
เสียงรถขับเข้ามาด้านในตัวบ้าน เรียกความสนใจของทุกคนในห้องอาหาร ยังไม่ทันที่เพชรจะกดโทรศัพท์หาเพื่อน เจ้าตัวก็เข้ามาให้คำตอบถึงที่
“ป๊า ม๊า เฮีย สวัสดีครับ” อลันยกมือไหว้ทักทายผู้ใหญ่ที่นั่งอยู่ ก่อนจะหันไปยิงคำถามกับเพื่อนต่อ “ไอ้เพชร พู่กันล่ะ น้องยังไม่ลงมาหรอ” อลันถามเพื่อนไปก็พยายามมองหาพู่กันไป
“น้องไม่อยู่ มึงไม่รู้หรอ เป็นแฟนน้องกูยังไงวะ” เพชรลุกจากโต๊ะอาหารมาหาเพื่อนที่ยืนอยู่อีกด้าน
“กูทะเลาะกับน้องนิดหน่อยว่ะ กูอยากคุยกับน้อง แต่น้องไม่รับสายกูเลย นี่ปิดเครื่องไปแล้วด้วย” อลันพยายามอธิบาย
ทุกคนมองผู้ชายตรงหน้าด้วยแววตาที่แสดงออกชัดเจนถึงความไม่พอใจ ผู้หมวดอลันที่เคยสง่างาม บัดนี้ใบหน้ากลับดูหมองและดูโทรมเหมือนกับคนไม่ได้นอน
“ทะเลาะอะไรกับน้อง” คำถามสั้น ๆ ที่ออกมาจากปากคุณพิพัฒน์ แต่แฝงไปด้วยความดุดันเอ่ยถาม อลันยืนบีบมือเข้าหากันแน่น ก่อนจะสูดหายใจเข้าและตอบออกไปตามความจริง
“เมื่อวานน้องไปหาผมที่คอนโด แต่น้องเจอผมอยู่กับผู้หญิงคนอื่นครับ” สิ้นเสียงคำตอบของอลัน หมัดขวาของเพชรก็พุ่งตรงเข้าไปที่ใบหน้าของอลันเต็มแรง จนอลันทรุดลงไปที่พื้นทันที
“เพชร!!” พร้อมวิ่งมารั้งแขนน้องชายไว้ทันทีที่เห็นน้องชายกำลังจะลงไปต่อยอลันอีกครั้ง
“มึงทำแบบนี้กับน้องกูได้ยังไง!! กูไว้ใจให้มึงดูแลน้องกู แต่มึงกลับเป็นคนทำให้น้องกูเสียใจ” เพชรตะโกนต่อว่าเพื่อนเสียงดัง น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาเมื่อคิดถึงสิ่งที่น้องสาวต้องมาเจอ
“กูขอโทษ แต่กูรักน้องคนเดียวนะ” พร้อมปล่อยแขนน้องชาย แล้วหันมากระชากคอเสื้ออลันทันทีที่ได้ยิน
“รักหรอ มึงรักน้องกูแต่มึงเอาผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ มึงไปพูดให้ควายฟังควายมันยังไม่เชื่อมึงเลย” พร้อมสะบัดตัวอลันอย่างแรงจนกระแทกเข้ากับผนัง
“ผมขอโทษเฮีย กับผู้หญิงคนอื่นมันก็แค่เรื่องทางกาย แต่ผมรักพู่กันคนเดียวนะเฮีย” อลันพยายามอธิบาย
“หยุด!!” เสียงคุณพิพัฒน์เอ่ยห้าม เมื่อเห็นลูกชายทั้งสองคนกำลังจะพุ่งเข้าไปหาอลัน คุณพิพัฒน์ลุกเดินมาหยุดตรงหน้าอลัน พร้อมกับมองคนตรงหน้าด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความโกรธ
“ผู้ชายมันมีความต้องการกันทุกคน แต่ความเป็นคนจะทำให้มันควบคุมตัวเองไว้ได้ ต่างจากสัตว์ที่มันจะไม่รู้จักควบคุมความต้องการของตัวเอง ออกไปจากบ้านนี้ซะ แล้วไม่ต้องกลับมาให้ลูกกูเห็นหน้าอีก” คุณพิพัฒน์ข่มความโกรธไว้ในใจ พลางเอ่ยปากไล่อลันให้ออกไปจากบ้าน
“ป๊า...ผมขอโทษ ขอโอกาสให้ผมได้เจอน้อง ผมรักน้องจริง ๆ นะครับ มันจะไม่มีเรื่องแบบนี้อีก ผมสัญญา ผมขอโอกาสแค่ครั้งเดียว นะครับป๊า ม๊า เฮีย เพชร ผมขอ...ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัว” อลันทรุดตัวลงยกมือไหว้ทุกคนเพื่อขอโอกาสแก้ตัวใหม่อีกครั้ง
“น้องกูไม่อยู่ให้มึงได้แก้ตัวหรอก” เพชรสวนกลับเพื่อนทันที
“หมายความว่าอะไร น้องเป็นอะไร ไอ้เพชรตอบกูสิ” อลันลุกเข้าไปเขย่าแขนถามเพื่อน
“น้องพวกกูไม่ได้เป็นอะไร แต่น้องหนีไปแล้ว ไม่มีใครติดต่อน้องได้ตอนนี้” พร้อมตอบคำถามอลันแทนน้องชายที่ยังคงโกรธเพื่อนตัวเองอยู่
“มึงทำเรื่องชั่ว ๆ แบบนี้กับน้องกูได้ยังไงวะ กูเห็นมึงเป็นเพื่อน กูถึงอนุญาตให้มึงเข้ามาจีบน้องกูได้ แต่มึงดูที่มึงทำ เหมือนกูพาคนชั่ว ๆ มาให้น้อง คนเป็นพี่แบบกูต้องรู้สึกยังไงวะ” เพชรสะบัดแขนออกจากมืออลัน
“พร้อม ให้เด็กจัดอาหารเช้าขึ้นไปให้ป๊ากับม๊าข้างบน ส่วนพวกเราก็จัดการเรื่องนี้ซะ ป๊าต้องการคำตอบว่าพู่กันไปไหน ส่วนเรื่องอื่น ป๊าจะไม่ยุ่ง ป๊าจะพาม๊าขึ้นไปพัก” คุณพิพัฒน์เดินไปพยุงคุณผกาที่นั่งร้องไห้อย่างหนักขึ้นไปพักด้านบน และปล่อยให้ลูกชายทั้งสองเป็นคนจัดการเรื่องนี้แทน
พร้อมเดินไปบอกเด็กในบ้าน ก่อนทั้งสองคนจะพาอลันย้ายมานั่งที่ห้องรับแขกแทน
“กูบอกมึงตรงนี้เลยนะ กูเคารพการตัดสินใจของน้องกูคนเดียว แต่ถ้าถามกู กูไม่มีทางให้อภัยกับสิ่งที่มึงทำ” เพชรพูดกับเพื่อน ก่อนจะวางจดหมายที่พู่กันเขียนไว้ตรงหน้าอลัน
“กูจะไปตามหาน้อง ปกติน้องชอบไปที่ไหน มึงรู้มั้ย” อลันถามออกมาหลังจากอ่านจดหมายจบ
“ไม่มีใครรู้ ทุกครั้งที่พู่จะไปเที่ยว พู่จะบอกไว้แค่ว่าจะไป ไม่เคยระบุสถานที่ชัดเจน แต่ทุกครั้งจะมีกรอบเวลากำหนดไว้ ไม่เหมือนครั้งนี้” เพชรตอบ
“คิดจะไปตามหาน้องกู งานการไม่ต้องทำรึไง” พร้อมที่นั่งกอดอกฟังนิ่ง ๆ เอ่ยถามออกมา
“ผมไม่รู้เลยเฮีย ว่าผมควรทำยังไง” อลันตอบออกมาในที่สุด “งานผมก็ต้องทำ แต่ผมไม่อยากปล่อยน้องไปแบบนี้ ผมรักน้องจริง ๆ นะเฮีย ผมรู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันเลว แต่ผมรักน้องจริง ๆ ผมแค่อยากขอโทษ และขอโอกาสจากน้องอีกครั้ง” น้ำตาลูกผู้ชายไหลออกมาพร้อมกับความรู้สึกที่ติดอยู่ในใจ
“เฮียไปทำงานเถอะเฮีย เพชรฝากงานที่บริษัทด้วย เดี๋ยวทางนี้เพชรลองจัดการดูก่อน” พร้อมลุกขึ้นจากโซฟา ตบบ่าน้องชายเบา ๆ เพื่อตอบรับสิ่งที่น้องบอก ก่อนจะเดินออกจากบ้านไป
“กูต้องทำยังไงต่อวะ” อลันเอ่ยถามเพื่อนอีกครั้ง
“กูยังไม่รู้เลย” เพชรตอบสั้น ๆ ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดดูความเคลื่อนไหวของน้องในโซเชียล ก่อนจะเค้นเสียงหัวเราะใส่เพื่อนด้วยความสะใจ
“กูว่าโอกาสที่มึงจะได้จากน้องกู ไม่น่าเหลือแล้วว่ะ” เพชรตอบก่อนจะยื่นโทรศัพท์ให้เพื่อนดู “พู่ลบทุกอย่างเกี่ยวกับมึงออกเกลี้ยงเลย ไม่เหลือแม้แต่เงา ว่ามึงเคยมีตัวตนอยู่ในชีวิตน้องกู” อลันเลื่อนโทรศัพท์ดู ก่อนจะยกมือขึ้นมากุมขมับแน่น
“กูแม่ง!! กูต้องทำยังไงวะมึง กูรักพู่นะ กูรักน้องจริง ๆ แต่กูไม่รู้ว่ากูต้องทำยังไง” อลันปาดน้ำตาพลางเอ่ยกับเพื่อนด้วยความทุกข์ใจ
“ตอนนี้กูคิดไม่ออกเลยว่าใครจะรู้ที่อยู่พู่บ้าง นอกจากน้องเหมย” อลันเงยหน้ามองเพื่อนด้วยแววตาเป็นประกายเมื่อนึกขึ้นได้ว่าจะไปตามหาพู่กันจากได้ไหน
“มึงมีเบอร์น้องมั้ย” เพชรส่ายหน้า ทำเอาความหวังของอลันดับลงอีกครั้ง
“กูไม่มี แต่ม๊ามี แต่มึงไปขอม๊าตอนนี้ ม๊าคงด่ามึงแทน” อลันพยักหน้าตามสิ่งที่เพื่อนพูด “บทมึงจะโง่ มึงก็โง่เนอะ ติดต่อน้องเหมยไม่ได้ มึงก็ติดต่อผ่านสารวัตรสิ ทำงานหน่วยเดียวกันไม่ใช่รึไง” เพชรส่ายหน้าระอากับเพื่อน
อลันหยิบโทรศัพท์โทรเข้าไปที่หน่วย พร้อมกับต่อสายหาสารวัตรชนรรท์ ที่พึ่งสุดท้ายที่คิดได้ในตอนนี้
“สวัสดีครับสารวัตร ผมขอรบกวนนัดพบคุณเหมย ภรรยาสารวัตรหน่อยได้มั้ยครับ มีเรื่องอยากรบกวนถามคุณเหมยหน่อย” อลันเอ่ยถามออกไปเมื่อติดต่อสารวัตรได้เรียบร้อย
‘เวลางาน ผมไม่คุยเรื่องส่วนตัว ถ้าอยากพบภรรยาผมเข้าไปที่บ้านผมเย็นนี้’ สารวัตรตอบสั้น ๆ และวางสายไปทันที โดยไม่รอให้อลันพูดอะไรอีก
“กูจะไปกับมึงด้วย กูต้องได้คำตอบมาตอบป๊าเหมือนกัน ส่วนตอนนี้แยกย้ายไปทำงาน” เพชรลุกขึ้นเมื่อได้ฟังคำตอบของสารวัตรจากอลัน
“งั้นเย็นนี้กูไปรับมึงที่บริษัทแล้วกัน กูขอโทษอีกครั้งนะมึง ขอโทษจริง ๆ” เพชรเดินมาตบไหล่เพื่อนเบา ๆ
“กูก็ขอโทษที่ต่อยมึง แต่มึงสมควรโดนแล้วว่ะ” อลันยิ้มตอบ
“อืม ก็สมควรโดนจริง ๆ นั่นแหละ ถ้าน้องตบกูซักที หรือด่ากูมากกว่านี้ ก็คงจะดี ดีกว่าน้องจะหายไปแบบนี้ว่ะมึง” อลันระบายออกมาให้เพื่อนฟัง
“เอาน่า ไปทำงานไป มึงยังมีประชาชนที่ต้องดูแล แล้วก็ไม่ต้องเสือกไปดูแลประชาชนผู้หญิงคนไหนอีกนะ ถ้าคิดจะมาขอโอกาสจากน้องกู ถึงมึงจะเป็นเพื่อน แต่กูก็ไม่ช่วยนะเว้ย เพราะคนที่มึงทำให้เจ็บนั่นน้องสาวสุดที่รักของกูเลย” เพชรต่อยหมัดลงที่แขนเพื่อนเบา ๆ
“อืม กูรู้ กูทำพลาดเอง กูก็ต้องพยายามด้วยตัวเอง” อลันเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเป็นคนอาสาขับรถไปส่งเพื่อนที่บริษัทเอง เพราะยังไงตอนเย็นก็ต้องไปรับเพื่อนไปบ้านสารวัตรด้วยกันอยู่ดี
ตกเย็นอลันขับรถพาเพชรเข้ามาพบสารวัตรและเหมยที่บ้าน บรรยากาศตรงหน้าที่เค้าพบตอนนี้ทำให้อลันตัวเกร็งขึ้นมาได้อย่างไม่น่าเชื่อ ไม่คิดว่าการมาพบสารวัตรที่บ้านจะมีบรรยากาศเหมือนเข้ามาอยู่ในห้องพิจารณาคดีขนาดนี้
ท่านรองชนะ พ่อของสารวัตร นั่งกอดอกอยู่ข้าง ๆ คุณหญิงเนตร ภรรยาของท่าน อีกด้านมีสารวัตรและเหมยที่เพียงนั่งประสานมือไว้บนตักหน้านิ่ง แต่ก็สามารถคาดเดาอารมณ์ได้ อีกทั้งยังมีปืนและนิกยืนประกบอยู่ด้านหลังด้วย
หมวดอลันเดินเข้ามาทำความเคารพท่านรองชนะและสารวัตรตามระเบียบ เพราะทั้งสองมียศสูงกว่าอลัน ส่วนเพชรที่เดินตามเข้ามาด้านหลังยกมือไหว้ผู้ใหญ่พร้อมรอยยิ้มแทน
“เชิญตามสบาย พ่อกับแม่ขึ้นไปห้องหนังสือนะเจ้านัท คุยกันดีดี” ท่านรองชนะและคุณหญิง ยิ้มตอบก่อนจะปล่อยให้เรื่องที่จะคุยกันให้เป็นเรื่องของเด็ก ๆ ไป
“บรรยากาศน่ากลัวเนอะมึงว่ามั้ย” อลันกระซิบถามเพื่อน ขณะที่พ่อกับแม่ของสารวัตรกำลังเดินออกไป
“ฝั่งสารวัตรชิดซ้ายไปเลยมึงเชื่อกู มึงระวังน้องเหมยและการ์ดสองคนข้างหลังนั่นให้ดี นี่ลูกสาวคนเล็กมาเฟียใหญ่เกาะฮ่องกง ทำเพื่อนรักเค้าเสียใจ มึงไม่รอดออกไปแน่ ๆ” เพชรขู่เพื่อน
“พูดธุระของคุณมา คุณอลัน” เหมยเอ่ยเสียงแข็ง
“ผมอยากเจอพู่กันครับ อยากขอโทษน้องกับทุกเรื่องที่เกิดขึ้น” อลันตอบออกไปด้วยความมั่นใจ
“ขอโทษกับความเลวระยำที่คุณทำกับเพื่อนเหมยหรอ สิ่งที่คุณทำแค่คำว่าขอโทษมันไม่น่าจะพอหรอกนะ” เหมยตวาดกลับเสียงดัง จนอลันและเพชรที่ยังอยู่ถึงกับสะดุ้งตกใจ
“หนู ใจเย็น ๆ ก่อน ค่อย ๆ คุยค่ะ” สารวัตรยื่นมือมาจับมือเหมยไว้แน่น
“เค้าทำเพื่อนเหมยเสียใจ เค้าทำให้ปมในในของเพื่อนเหมยถูกขุดขึ้นมาอีกครั้ง แค่ขอโทษมันไม่พอหรอกพี่นัท ถ้าไม่ติดว่าเหมยอยู่ไทย เหมยลากเค้าไปยืนเป็นเป้าให้เหมยไปแล้ว” เหมยเถียงกลับด้วยความโมโห แต่กลับมีน้ำตาเอ่อล้นออกมาจากดวงตาคู่นั้นแทน
“ไม่ร้องค่ะ พี่รู้ว่าหนูห่วงเพื่อน ใจเย็น ๆ นะคะ” สารวัตรดึงเหมยเข้ามากอดแน่น
“ผมขอโทษนะครับ ผมรู้ว่าผมผิด รู้ว่าสิ่งที่ผมทำมันแย่แค่ไหน แต่ผมแค่อยากเจอน้อง อยากขอโทษน้อง ขอให้ผมได้เจอน้องซักครั้งได้มั้ยครับ ผมแค่อยากได้โอกาสอีกซักครั้ง ผมใช้เกียรติของตำรวจเป็นประกันได้เลย ว่าครั้งนี้ผมจะทำมันให้ดีที่สุด” อลันเอ่ยออกมาด้วยความรู้สึกจากใจ
“อย่าให้เกียรติของอาชีพนี้ต้องมาตกต่ำไปกับพฤติกรรมของคุณเลย แล้วก็ไม่ต้องหวังที่จะได้เจอพู่ เพราะตอนนี้เหมยเองก็ยังไม่รู้เลยว่าพู่อยู่ที่ไหน” เหมยกลั้นเสียงสะอื้นและหันมาตอบอลัน
- ผู้เขียน
