CHAPTER 4 “หมดทาง”
2786 คำ
“หมวดอลัน ถ้าการมาวันนี้ คุณต้องการรู้ว่าพู่กันอยู่ที่ไหน คุณคงไม่ได้คำตอบอะไรจากพวกเราหรอก เพราะผมกับน้องเองก็ไม่รู้เหมือนกัน” อลันและเพชรหันมองหน้ากันเมื่อได้ฟังคำตอบของสารวัตร
“แต่ป๊ากับม๊าบอกว่า เมื่อวานน้องมาค้างที่นี่ไม่ใช่หรอครับ” ครั้งนี้เป็นเพชรที่เป็นคนตั้งคำถามกลับไป
“เฮียเพชรรู้มั้ยว่าเมื่อวานพู่เสียใจกับเรื่องนี้มากแค่ไหน พู่ร้องไห้จนขับรถต่อไม่ได้ พู่เลยโทรหาเหมยให้เหมยไปรับ ตลอดทางพู่เอาแต่ร้องไห้ไม่หยุด หลังจากเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานให้เหมยฟัง พู่ก็ไม่พูดอะไรอีกเลย เราแยกย้ายกันไปนอน แต่พอตื่นเช้ามาพู่ก็ไม่อยู่แล้ว หายไปจากบ้านทิ้งไว้แค่จดหมายฉบับเดียว
เหมยตามไปหาพู่ที่โรงเรียน กลายเป็นว่าพู่เข้าไปเคลียร์งานทุกอย่างไว้ก่อนจะทิ้งรถไว้ที่โรงเรียน เหมยติดต่อพู่ไม่ได้เลย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องไปหาพู่ที่ไหน” เหมยเล่าเรื่องทั้งหมดให้เพชรฟัง
“พู่น่าจะกลับไปเก็บของที่บ้าน พร้อมกับทิ้งจดหมายไว้ให้ที่บ้านเหมือนกัน ไม่ได้บอกว่าจะไปไหน บอกแค่ว่ายังไม่รู้ ไม่รู้ทั้งเวลาและสถานที่ที่จะไป” เพชรเริ่มเครียดที่ความหวังที่จะได้รู้ที่อยู่ของน้องตอนนี้หายไป
“เหมยเป็นห่วงพู่” เหมยร้องไห้ออกมาอีกครั้ง “คุณทำร้ายจิตใจเพื่อนเหมยหนักมาก คุณรู้มั้ยว่าคุณเป็นคนแรกที่พู่เปิดใจให้เข้ามา คุณรู้ใช่มั้ย” เหมยเค้นถามอลัน
“ผมรู้ครับ แต่ผมรักพู่กันจริง ๆ ผมรักน้องคนเดียว” อลันย้ำ
“รัก แต่นอกกายเพื่อนเหมยเนี่ยนะ คุณรู้มั้ยว่าพู่มีปมอะไรในใจ” อลันส่ายหน้าตอบ ก่อนจะหันไปมองเพื่อนสนิทที่นั่งส่ายหน้าอย่างระอาในตัวอลัน
“น้องกูไม่ได้หุ่นสวยเพรียวบางเหมือนผู้หญิงคนอื่นทั่ว ๆ ไป” เพชรเฉลยคำตอบให้อลันแทนเหมย
“น้องมึงไม่ได้อ้วนขนาดนั้น อวบ ๆ น่ารักดีด้วยซ้ำ กูชอบน้องในแบบที่น้องเป็น” อลันเถียงเพื่อน
“แต่นั่นคือปมของเพื่อนเหมย” เหมยพูดแทรกขึ้น “พู่เคยโดนเพื่อนล้อเรื่องหุ่น และมันฝังใจพู่มาตลอด พู่ไม่เคยรักใคร หรือเปิดใจให้ใคร เพราะพู่กลัวว่าจะผิดหวัง แต่พู่เปิดใจให้คุณ
เหมยไม่รู้ว่าในหัวพู่ตอนนี้กำลังคิดอะไร การที่คุณไม่เคยล่วงเกินอะไรเพื่อนเหมยมากไปกว่าการหอมแก้มกัน แต่กลับไปนอนกับผู้หญิงคนอื่น คุณคิดว่าเพื่อนเหมยจะคิดอะไรจากเรื่องนี้ได้บ้าง คุณลองคิดตามสิ่งที่เหมยพูดไปดู” เหมยพยายามพูดให้อีกคนได้คิดตาม
“ผม...ผมแค่อยากให้เกียรติน้อง ผมรักทุกอย่างที่น้องเป็น ถ้าผมติดเรื่องนั้นผมคงไม่จีบน้องตั้งแต่แรก” อลันอธิบายให้ทุกคนฟัง
“มันไม่ใช่สิ่งที่คุณต้องมาอธิบายกับพวกเรา การที่คุณจะให้เกียรติน้องมันเป็นเรื่องดี แต่มันไม่ใช่ข้ออ้างที่คุณจะไปมีอะไรกับคนอื่นได้ ผมพูดในฐานะผู้ชายด้วยกัน” สารวัตรเอ่ยออกมาในที่สุด
“ครับ ผมรู้ แต่ตอนนี้ผมอยากเจอน้องซักครั้ง ผมไม่รู้แล้วว่าผมต้องทำยังไง” อลันเริ่มเครียด
“ใจเย็น ๆ มึง” เพชรปลอบใจเพื่อน “ป๊ากับม๊าก็อยากรู้ว่าพู่ไปไหน เหมยพอจะเดาได้บ้างมั้ย” เพชรถามเหมยออกไปอีกครั้ง
“ครั้งนี้เหมยไม่รู้จริง ๆ เฮีย พู่ทิ้งข้อความไว้แค่นี้ แล้วไม่ได้บอกอะไรเหมยเลย” เหมยยื่นกระดาษที่พู่กันทิ้งไว้ส่งให้เพชร
‘เหมย
พู่ขอบคุณสำหรับทุกอย่างในวันนี้ พู่ขอใช้เวลารักษาตัวเองก่อนนะ แล้วพู่จะกลับมา พู่จะเคลียร์ทุกอย่างที่ค้างไว้ให้ ฝากโรงเรียนของเราด้วยนะ ไม่ต้องห่วงพู่ พู่จะติดต่อเหมยกลับมาให้เร็วที่สุด
ฝากขอบคุณพี่นัท แล้วก็คุณพ่อคุณแม่พี่นัทด้วย ที่ต้อนรับพู่อย่างดี
พู่รักเหมยนะ เพื่อนรักของพู่’
“ถ้าพู่ติดต่อมา เหมยบอกเฮียได้มั้ย” เพชรเอ่ยถามหลังจากอ่านจดหมายของน้องจบ
“เหมยจะบอกเท่าที่พู่อยากให้บอก” เหมยตอบเพชร แต่กลับหันไปจ้องหน้าอลันแทน
“ขอร้องนะครับ ขอโอกาสให้ผมได้แก้ตัวซักครั้ง ผมเจออยากน้องจริง ๆ” อลันขอร้องเหมยอีกครั้ง “ผมไม่รู้ว่าต้องทำยังไงให้คุณเชื่อ แต่ผมรู้สึกผิดกับเรื่องนี้มาก และผมรักน้องมากจริง ๆ”
“คุณทำได้แค่ให้เวลาครับ คุณทำพู่กันเสียใจมาก มันไม่ใช่แค่ตัวน้องเอง พ่อน้อง แม่น้อง พี่ชายน้อง และเพื่อนน้อง ทุกคนคือคนที่รักน้องและเสียใจไปพร้อมกัน นอกจากคุณต้องให้เวลาน้องแล้ว คุณต้องให้เวลาคนรอบตัวน้อง ให้เวลาในการพิสูจน์ตัวเอง ว่าคุณเสียใจและพร้อมจะแก้ไขมันจริง ๆ” สารวัตรเอ่ย
“คุณกลับไปเถอะค่ะ สิ่งที่คุณต้องทำตอนนี้มีแค่อย่างเดียว สำนึกผิดในสิ่งที่คุณทำ และเคลียร์สิ่งแย่ ๆ ที่เคยทำไว้ทั้งหมด ถ้าคุณต้องการโอกาสจากเพื่อนเหมย แต่เหมยไม่ได้บอกนะคะ ว่าเพื่อนเหมยจะให้โอกาสคุณมั้ย เพราะขนาดเหมยเองยังโกรธคุณขนาดนี้ กับพู่กันไม่ต้องพูดถึงเลยดีกว่า” เหมยจ้องหน้าอลันนิ่ง
“ผมสำนึกแล้วจริง ๆ ครับ ผมจะเคลียร์ทุกอย่างและทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด หวังว่าวันนึงน้องจะให้โอกาสผมอีกครั้ง” อลันก้มหน้าตอบ
“อย่าหวังว่าสิ่งที่คุณทำจะทำให้น้องให้โอกาสคุณ” สารวัตรแย้ง “ผมแนะนำให้คุณทำดีเพื่อตัวเอง ดีกว่าทำเพื่อหวังผลนะหมวดอลัน ถ้าคุณทำแล้วสุดท้ายน้องยังเลือกที่จะไม่ให้โอกาสคุณ ตอนนั้นคุณก็ต้องยอมรับให้ได้ว่า มันคือราคาที่คุณจะต้องจ่ายสำหรับความผิดพลาดในครั้งนี้”
“ครับสารวัตร ขอแค่ผมได้มีโอกาสขอโทษน้องซักครั้ง ไม่ว่าสุดท้ายผลมันจะเป็นยังไง ผมจะยอมรับมันแต่โดยดี ขอบคุณสารวัตรกับคุณเหมยมากนะครับ สำหรับวันนี้” อลันยิ้มให้ทั้งสองคนอย่างหมดแรง
“งั้นพวกผมไม่รบกวนเวลาแล้วครับ ถ้าเหมยได้ข่าวพู่กัน เฮียฝากเหมยส่งข่าวให้เฮียด้วยนะ ป๊ากับม๊าเองก็กังวล พวกเฮียก็ไม่เป็นอันทำงานกันเลย” เพชรเอ่ยทิ้งท้าย ก่อนจะขอตัวลาและพาอลันกลับออกไป
“ดูหมวดอลันเค้ารักพู่กันมากเหมือนกันนะ” เหมยหันมามองค้อนสารวัตรทันทีที่ได้ยิน
“ไม่ต้องมากล่อม ไม่ต้องมาเข้าข้างกันเลย หนูไม่เชื่อหรอก ถ้าเค้ารักพู่มาก เค้าจะกล้าทำเรื่องเลว ๆ แบบนั้นกับพู่ได้ยังไง” เหมยเถียงกลับ
“หนูคะ พี่แค่มองจากมุมที่พี่เห็น ไม่ได้กล่อม หรือเข้าข้างเค้าเลย” สารวัตรยิ้มกับน้องที่ดูจะโกรธแค้นแทนเพื่อนหนักมาก “แล้วหนูจะทำยังไงต่อคะ ตามหาเพื่อนมั้ย” เหมยส่ายหน้าตอบสารวัตร
“ถ้าพู่ไม่พร้อมจะให้รู้ เหมยก็จะไม่ตามค่ะ พู่ไม่ปล่อยให้เหมยกับที่บ้านเป็นห่วงนานหรอก ตอนนี้พู่อาจจะแค่ต้องหาจุดปักหลักแค่นั้น เหมยจะรอ” สารวัตรดึงน้องมากอดไว้ เค้ารู้ว่าเหมยเป็นห่วงเพื่อนมาก แต่เหมยและพู่กันสนิทกันมานาน เหมยคงรู้ว่าจะต้องรับมือกับเพื่อนยังไง
อีกด้านเพชรนั่งมองเพื่อนตัวเองที่เงียบมาตั้งแต่ขับรถออกมาจากบ้านของสารวัตร ในความเป็นเพื่อนเค้าก็ห่วง แต่ถามว่ายังโกรธมั้ยก็ยังคงโกรธอยู่มาก
“อะไรทำให้มึงเลือกจะนอนกับผู้หญิงคนอื่นวะ” เพชรเอ่ยถามออกมาในที่สุด
“กับผู้หญิงคนนั้น กูรู้จักกันก่อนจะเจอน้องมึงนะ มันเป็นแค่ความสัมพันธ์ทางกาย กูไม่ได้รัก ไม่ได้ชอบ มันก็แค่เรื่องบนเตียง” อลันตอบเพื่อนออกไปตรง ๆ
“แต่มึงเจอน้องกูแล้ว มึงก็ควรหยุด” เพชรสวนกลับทันที
“กูรู้ กูมันไม่รู้จักคิดเองแหละ สำหรับกูน้องคือผู้หญิงที่กูรัก กูหลงรักรอยยิ้มของน้องตั้งแต่ที่กูเจอในงานแต่งงานสารวัตร กูชอบเวลาได้มองน้องทำในสิ่งที่น้องรัก กูไม่เคยคิดจะทำอะไรเกินเลยกับน้องเลยด้วยซ้ำ” อลันอธิบายให้เพื่อนฟัง
“ไม่คิดจะทำกับน้องกู แต่ยังคิดที่จะไปทำกับผู้หญิงคนอื่นเนี่ยนะ” เพชรถามด้วยความสงสัย
“เอาตรง ๆ นะมึง กูก็ผู้ชายเจอผู้หญิงยั่วหนัก ๆ สมองส่วนคิดดีมันก็ไม่ทำงานแล้ว ผู้หญิงคนนั้นเหมือนคู่ขาเก่า เค้ารู้ว่าจะทำยังไงเพื่อกระตุ้นกูได้” อลันเล่าต่อ
“ถ้าน้องกูไม่เจอกับตัว มึงคงไม่คิดจะหยุดใช่มั้ย” เพชรเริ่มโมโหกับสิ่งที่ได้ยิน
“กูคิดนะ คิดจะหยุดความสัมพันธ์แบบนั้น กูไม่ได้พูดเพื่อให้ตัวเองดูดี แต่กูคิดที่จะหยุดจริง ๆ และสิ่งนึงที่มึงเชื่อกูได้คือ กูรักน้องมึงจริง ๆ รักมาก และกูจะทำทุกอย่างเพื่อให้น้องให้โอกาสกู” อลันยืนยันเสียงหนัก
“กูพูดไม่ออกเลยว่ะ มึงเป็นเพื่อนกู แต่มึงทำให้น้องสาวคนเดียวของกูต้องเสียใจจนหนีไปแบบนี้ ถามว่ากูโกรธมั้ย กูโกรธมาก แต่มึงก็ยังคงเป็นเพื่อนกู” เพชรเอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปซักพัก
“แค่นี้ก็ดีแล้วมึง กูจะเคลียร์ทุกอย่าง กูจะทำให้ตัวเองกลับมาสะอาดให้ได้มากที่สุด เพื่อน้อง” อลันยืนยันกับเพื่อนอีกครั้ง
“ทำเพื่อตัวมึงเอง อย่าทำเพื่อน้องกู เพราะถ้าเมื่อไหร่ที่มึงทำเพื่อน้องกูแล้วมึงผิดหวัง มึงจะกลับไปเละเทะอีกครั้ง กูเตือนมึงในฐานะเพื่อนคนนึงนะ” อลันพยักหน้ารับคำเพื่อน
“กูขอแวะซื้อของก่อนนะ เดี๋ยวไปส่งมึงที่บ้าน” อลันจอดรถด้านหน้าตลาด หลังจากบอกเพื่อนเสร็จอลันก็วิ่งเข้าไปด้านใน และกลับมาพร้อมกับพวงมาลัยสองพวงใหญ่ในมือ
“มึงจะซื้อพวงมาลัยไปบนให้น้องกูกลับมารึไง” เพชรถามเพื่อนขำ ๆ
“เปล่า เดี๋ยวถึงบ้านมึงแล้วกูขอเข้าไปเจอป๊ากับม๊ามึงหน่อยนะ กูอยากขอโทษพวกท่านดีดีอีกซักครั้ง” เพชรมองหน้าเพื่อนที่พยักหน้ายืนยันความคิดที่เพิ่งเอ่ยออกมา
ทั้งสองใช้เวลาไม่นานนักก็เดินทางกลับมาถึงบ้านของพู่กัน เพชรเดินนำอลันเข้ามาในตัวบ้าน ก่อนจะพาเข้ามาพบคุณพิพัฒน์และคุณพิมผกา รวมถึงพร้อม ที่นั่งรออยู่ด้านในห้องนั่งเล่น เพราะรู้จากเพชรว่าอลันอยากมาขอโทษทุกคนอีกครั้ง
อลันคุกเข่าลงกับพื้น ก่อนจะถือพวงมาลัยเข้ามานั่งอยู่ข้างหน้าคุณพิพัฒน์และคุณพิมผกา อลันวางพวงมาลัยทั้งสองพวงไว้บนตักของทั้งคู่ พร้อมกับก้มลงกราบทั้งสองทีละคน
“ป๊าครับ ม๊าครับ ผมกราบขอโทษป๊ากับม๊า สำหรับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ ผมรู้ว่าผมผิด ผมรู้ว่าผมเลว แต่ผมย้อนกลับไปแก้ไขอะไรที่มันเกิดไปแล้วอีกไม่ได้ ตอนนี้ผมทำได้แค่ขอโทษป๊ากับม๊าจากใจ ผมสัญญาว่าผมจะเปลี่ยนตัวเองให้ดีขึ้น ไม่ว่าอนาคตข้างหน้าน้องจะให้โอกาสผมอีกมั้ย ผมก็จะยอมรับมัน ผมขอโทษนะครับ” อลันเอ่ยกับผู้ใหญ่ทั้งสองด้วยน้ำตา
“ป๊าโกรธ โกรธมากที่เราทำร้ายจิตใจลูกสาวป๊า จำคำป๊าไว้ให้ดีนะอลัน ทุกอย่างที่เราลงมือกระทำไปแล้ว มันจะย้อนกลับไปแก้ไขไม่ได้ เพราะฉะนั้นก่อนจะทำอะไร เราต้องคิดให้ดีก่อนเสมอ เรื่องในครั้งนี้มันเป็นเรื่องของลูกสาวป๊า ถ้าพู่กันตัดสินใจยังไง ป๊าก็จะยอมรับการตัดสินใจของพู่กันเสมอ
ป๊าขอแค่อย่างเดียว ถ้าลูกสาวป๊าให้โอกาสเรา อย่าทำแบบนี้อีก คนเราผิดแล้วแก้ไขเราจะได้รับการอภัย แต่ถ้าคนเราทำผิดซ้ำ ๆ ป๊าไม่เรียกว่าคน จำไว้” คุณพิพัฒน์ตบบ่าอลันเบา ๆ ก่อนจะหยิบพวงมาลัยมาถือไว้ในมือ แทนการรับคำขอโทษ
“สำหรับม๊า ม๊าทั้งโกรธ ทั้งเสียใจ และผิดหวังในตัวเรามาก ม๊าไม่คิดเลยว่าเราจะทำให้ลูกสาวม๊าเสียใจเพราะเรื่องแบบนี้ เรารักลูกสาวม๊าบ้างมั้ย” คุณผกาเอ่ยถามเสียงสั่น
“รักครับ ผมรักพู่กันมาก ผมยืนยันกับม๊าได้เต็มปาก ว่าผมรักน้องจริง ๆ” อลันตอบด้วยความหนักแน่น
“รัก แต่ก็ทำให้ลูกม๊าเสียใจ มันไม่เรียกว่ารักนะอลัน ม๊าเป็นแม่ ม๊ารักลูกม๊ามาก ถ้าม๊าเลือกได้ คนที่จะเข้ามาดูแลลูกสาวม๊า ไม่จำเป็นต้องมีเงินมีทองมีทรัพย์สินเยอะแยะมากมาย แต่ม๊าขอแค่อย่างเดียว คือคนนั้นจะต้องไม่ทำให้ลูกสาวของม๊าเสียใจ
ตอนนี้อลันทำผิด และยอมรับเพราะรู้ตัวว่าผิด อันนี้ม๊าชื่นชม แต่ต่อไปนี้อลันต้องพิสูจน์ให้ทุกคนได้เห็นว่าอลันจะไม่ทำให้ลูกสาวม๊าต้องเสียใจอีก ซึ่งม๊าบอกไม่ได้เลยว่า พู่กันจะให้อภัยกับเรื่องนี้ได้รึเปล่า แต่สำหรับม๊า ม๊าจะรับคำขอโทษของเราไว้ และขอให้เราปรับปรุงตัวเองซะใหม่ เพื่อตัวของเราเองนะ” คุณผกาลูบหัวอลันเบา ๆ ด้วยความเอ็นดู
“ขอบคุณครับม๊า ขอบคุณมากนะครับป๊า ขอบคุณที่รับคำขอโทษจากผม” อลันก้มลงกราบทั้งสองอีกครั้ง ก่อนจะหันไปหาพร้อมและเพชรที่นั่งอยู่อีกด้าน
“เฮียพร้อม ผมขอโทษนะครับ ขอโทษที่ทำให้น้องต้องเสียใจ ผมรู้ว่าเฮียกับเพชรรักน้องมาก ผมเองก็รักน้องมากเหมือนกัน วันนี้ผมแค่อยากขอโทษทุกคนกับสิ่งที่ผมทำลงไป ไม่ว่าน้องจะให้อภัยผมมั้ย ผมก็จะยอมรับมัน ผมอยากให้ทุกคนได้รู้ ว่าผมเสียใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นมากจริง ๆ” พร้อมพยักหน้าให้กับอลัน
“ผิดเอง ก็ต้องสู้ต่อเอง ต่อไปนี้อลันจะไม่ได้รับความช่วยเหลือจากพวกเฮียอีก ตอนที่อลันเดินเข้ามาบอกว่าจะจีบน้องเฮีย เฮียเชื่อในตัวอลันมาก เฮียถึงยอมและช่วย แต่ในวันนี้ เฮียไม่เชื่อมันแล้ว เห็นรึยังว่าการกระทำที่ไม่ผ่านกระบวนการคิด มันส่งผลอะไรบ้าง” พร้อมถามอลัน
“ครับเฮีย ผมรู้แล้ว วันนี้ผมรู้แล้วจริง ๆ ว่ามันทำให้น้องเสียใจ และมันอาจจะทำให้ผมเสียน้องไป” อลันตอนเสียงอ่อน
“รู้แล้วก็จำไว้เป็นบทเรียน บทเรียนบางอย่างมันต้องเรียนรู้ในชีวิตจริง แต่พลาดแล้วก็ให้จำ อย่าทำซ้ำหรือทำให้แย่ลงไปกว่าเดิม น้องเฮีย เฮียรักมาก เฮียไม่อยากให้น้องเฮียเสียใจ” อลันพยักหน้าให้พร้อมอีกครั้ง
“กูไม่พูดอะไรนะ เพราะก่อนหน้านี้กูก็พูดไปเยอะแล้ว อีกอย่างกูรู้ว่ามึงรู้สึกผิด เปลี่ยนตัวเองซะใหม่ ยังไงมึงก็เป็นเพื่อนกูเสมอ กูให้อภัยมึงได้ แต่กูช่วยเหลืออะไรมึงไม่ได้แล้วจริง ๆ” เพชรพูดกับเพื่อนเพียงสั้น ๆ
“เพชรไปถามเหมยมาแล้วนะครับป๊าม๊า ทางนั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าน้องไปไหน น้องทิ้งจดหมายไว้แค่ว่า ถ้าพร้อมแล้วจะกลับมา” คุณพิพัฒน์และคุณผกา พยักรับรู้สิ่งที่ลูกชายบอกด้วยความเศร้า
“ก็คงต้องให้เวลาน้อง ป๊าหวังว่าน้องจะเข้มแข็งได้เร็ว ๆ” คุณพิพัฒน์ดึงภรรยามากอดไว้แน่น แม้ใจจะห่วงลูกสาวมากแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรมากไปกว่านี้ไม่ได้แล้วจริง ๆ
- ผู้เขียน
