เจนนีสค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา และสิ่งแรกที่เธอเห็นคือใบหน้าของท่านดยุคที่กำลังหลับอยู่ เขานอนอยู่บนเตียงพร้อมกับโอบกอดเธอเอาไว้แน่น
ความรู้สึกแรกคืออาการปวดที่เท้าจนขยับไม่ได้เลย หลังจากที่ทำใจรับกับความเจ็บปวดแล้ว เจนนีสก็ปรายสายตามองหน้าของท่านดยุค
เธอไม่รู้ว่าตัวเองนอนไปนานแค่ไหน รู้แค่ว่าตอนนี้เป็นเวลากลางคืนและเธอค่อนข้างหิวน้ำพอสมควร เจนนีสค่อยๆ ขยับตัวเบาๆ เพื่อที่เธอจะลุกขึ้นไปคว้าแก้วน้ำขึ้นมาดื่ม
เมื่อสัมผัสได้ถึงอาการยุกยิกเบาๆ บนเตียงมาทอสก็ปรือตาขึ้นมา เขาสบตากับเจนนีสอย่างพอดิบพอดีเลย
มาทอสลุกขึ้นแล้วรีบหยิบแก้วน้ำส่งให้เธอ
“ตื่นแล้วงั้นเหรอ?”
เจนนีสพยักหน้าเบาๆ
“ข้า..สร้างเรื่องเอาไว้ให้ท่านหนักหนาพอสมควรเลยใช่ไหมคะ ขอโทษด้วย..”
หลังจากดื่มน้ำจนหมดแก้วเธอก็กล่าวออกมาด้วยความรู้สึกผิดที่อัดแน่น มาทอสไม่รอให้เธอได้กล่าวจบเพราะว่าเขาโผเข้ากอดเจนนีสเอาไว้แน่น
“ความผิด..ของข้า
