เท้าข้างหนึ่งของเจนนีสเดินไม่ได้เพราะกรรไกรเล่มนั้นปักลงไปลึกพอสมควร หมอหลวงวัยชราบอกกล่าวกับเธอว่าเธอจะต้องพักผ่อนให้มากเพื่อให้แผลสมานเข้าที่ ถึงจะสามารถกลับมาเดินได้อย่างปกติ
ปกติแล้วเจนนีสจะค่อนข้างชินกับการทำงานไม่หยุดเสียมากกว่า การนั่งอยู่นิ่งๆ เช่นนี้เธอเลยไม่ค่อยชินสักเท่าไหร่ เธอเบนสายตาไปมองหน้าของท่านดยุคที่กำลังนั่งทำงานอยู่ เสียงของปากกาขนนกที่ขีดเขียนลงไปในกระดาษดังก้องไปทั่วห้อง และเธอนั่งมองหน้าเขาเช่นนี้มานานพอสมควรแล้ว..
“ต้องการอะไรรึเปล่าเจน หรือต้องการเข้าห้องน้ำ..”
เธอรีบยกมือขึ้นมาโบกไปมาเพื่อเป็นการปฏิเสธ
“ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ คือว่า..ข้าแค่ไม่อยากนั่งอยู่เฉยๆ ข้าสามารถช่วยงานนายท่านได้นะคะ แค่ท่านพาข้าไปนั่งตรงนั้นหรือไม่ก็แบ่งงานบนโต๊ะมาให้ข้าช่วยทำ”
มาทอสมองหน้าเจนนีส การทำงานแล้วมีเธออยู่ในห้องนี้ด้วยมันทำให้เขารู้สึกว่าการทำงานไม่ได้น่าเบื่ออีกต่อไป
“เจ้าจะ
