เมื่อภายในห้องไร้เงาของบ่าวรับใช้ จิ้งเฉินจึงหยิบยาตรงหน้าพลางจับจ้องร่องรอยสีแดงตามผิวขาวราวกับแก้มเด็กที่ตนทิ้งเอาไว้ ในขณะทำเช่นนั้นเขาไม่รู้เลยว่าน้ำหนักมือของตนจะสร้างรอยเด่นชัดไว้มากเพียงนี้ คิดแล้วมุมปากพลันกดลง นี่คงเป็นสาเหตุที่มารดาส่งน้ำแกงบำรุงมาให้นางดื่ม ในเมื่อมารดาเมตตาต่อคุณหนูสิบเจ็ดผู้นี้ยิ่ง เขาจึงไม่อยากให้ผิวของนางที่เป็นเช่นนี้ไปปรากฏต่อหน้ามารดา ดังนั้นจึงขยับปลายนิ้วแต้มยาในขวดหยกค่อยๆ ทาบทาตามรอยแดง
ยิ่งทายาให้มากเท่าไหร่ จิ้นเฉินก็ยิ่งรู้สึกว่าสตรีผู้นี้บอบบางเหลือเกิน ทุกๆ ผิวเนื้อที่เขาเคยสัมผัสล้วนทิ้งรอยแดงไว้ทั้งนั้น โดยเฉพาะเนินเนื้อตรงอกงาม ซึ่งมองเห็นรอยแดงที่โผล่พ้นคอเสื้ออย่างเด่นชัด ดูท่าทางแล้ว หากเจียงซูเหยายังอยู่ในจวนจิ้งโหว เขายิ่งแตะต้องนางไม่ได้ จะด่าทอมารดาคงโมโหจนล้มป่วยเป็นแน่ จะตีสักครั้งสตรีผู้นี้อาจสิ้นลมได้ง่ายๆ
จึงได้แต่ลอบผ่อนหายใจหนั
