ตอนที่ 7.ข้อตกลงของสองเรา/2
1277 คำ
ราฟาเอลเมียงมองเจ้าเหมียวสามสีที่ไลลาอุ้ม เกิดความคิดว่า ไหนๆ พ่อจะมีเมียแล้ว เจ้าลูกชายก็ควรมีเมียเหมือนกัน
“บ้า มันไม่อยู่ในข้อตกลงนะ ฉันยอมทำตามข้อเสนอของคุณ แต่แมวของฉันไม่เกี่ยว”
ไลลาอยากจะกรี๊ดใส่หน้าคนพูด แค่เธอถูกบังคับให้กลายเป็นเมียเชลยเขายังไม่พอ จะมาบังคับแมวของเธอให้เป็นทาสกามแมวของเขาด้วย มันเกินไปแล้วนะ !
“ไม่ได้รึไง แมวของฉันหล่อมากนะ หล่อแบบสุดโต่งสมชื่อของมันทีเดียว แมวของเธอขี้เหร่แบบนี้ บางทีลูกชายของฉันอาจจะไม่สนก็ได้ อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธไปสิ”
ราฟาเอลเชื่อมั่นว่า เจ้าสุดโต่งแมวของเขาหล่อเหลาตามประสาแมว มันเป็นทายาทรุ่นที่สามของแมวที่มารดาเลี้ยงไว้ พอท่านเสียชีวิตเขากับพี่ชายต้องดูแลมันต่อ จนมันออกลูกออกหลานมาจนถึงตอนนี้ ริคคาโด้ไม่ค่อยถูกกับแมว จึงปล่อยให้เขาดูแลพวกมันเอง เจ้าแมวที่เขารักและถือว่าเป็นลูกชาย ชื่อว่าสุดโต่ง เป็นชื่อไทยที่เขาตั้งให้มัน มารดาของเขาเป็นชาวไทยเขาจึงพอจะพูดไทยได้ และอยากตั้งชื่อสัตว์เลี้ยงของท่านด้วยชื่อไทยๆ
“ยังไงฉันก็ไม่ยอม นินิวของฉันยังบริสุทธิ์ผุดผ่อง ฉันไม่ยอมให้แมวของคุณมาขืนใจแมวของฉันเด็ดขาด” ไลลาไม่ยอมรับ
“เจ้าสุดโต่งของฉัน มันช่างเลือกและเป็นสุภาพบุรุษ เธอไม่เคยเจอมันอย่ามาอคติกับแมวของฉันนะ”
ราฟาเอลไม่ยอมให้ลูกชายสุดที่รักถูกกล่าวหา ว่าเป็นโจรข่มขืนเด็ดขาด ไลลาจะมาคิดเอาเองไม่ได้ว่าสุดโต่งของเขา จะขืนใจแมวของเธอ เขาไม่ยอมเด็ดขาด
“เขาว่าเจ้าของนิสัยแบบไหน สัตว์ก็นิสัยแบบเดียวกัน”
ไลลายกความเชื่อส่วนตัว มากล่าวหาเขาและสัตว์เลี้ยงของเขา เจ้านายท่าทางและนิสัยราวกับคนเถื่อน แมวหรือจะนิสัยดีกว่ากัน
“แล้วเธอคิดว่าฉัน เป็นมหาโจรนักข่มขืนหรือไง ถึงได้เหมารวมว่าแมวของฉันไปด้วย”
ราฟาเอลโต้คืน ในใจเดือดปุดๆ ด้วยความโมโห มองคนพูดสายตาวาววับน่ากลัว เดี๋ยวพ่อก็เป็นตามนั้นจริงๆ เสียหรอก เขาคิดอย่างแค้นใจ
“ถ้าคุณบอกว่าไม่ใช่ ถ้าอย่างนั้นสัญญากับฉันได้ไหมคะ ว่าจะไม่ขืนใจฉัน จะทำให้ฉันยอมรับในตัวคุณ แล้วยินยอมเป็นของคุณด้วยความเต็มใจ” ไลลาถือโอกาสยื่นข้อเสนอ
“ก็ได้ ฉันจะไม่ขืนใจเธอ จะรอให้เธอยินยอมเป็นของฉันด้วยความเต็มใจ”
ราฟาเอลกัดฟันพูดออกไป ไม่ยอมให้อีกฝ่ายกล่าวหาเขาได้ พอพูดไปแล้วก็มาคิดได้ว่า กำลังเสียรู้แม่ตัวแสบเข้าแล้ว จะคืนคำก็ทำไม่ได้ คนของตระกูลมาร์เซียอาโน่ถือคำสัตย์สัญญายิ่งชีวิต เอ่ยออกไปแล้วต้องทำให้ตาม
“นี่เธอ... เธอมันเจ้าเล่ห์” เขาชี้หน้าเธอ
ไลลาหัวเราะคิก ไม่คิดว่าราฟาเอลจะหลงกลเธอง่ายๆ หญิงสาวมองหน้าบูดบึ้งของเขาด้วยแววตาเจือรอยขบขัน ก่อนจะลูบศีรษะเจ้าเหมียวของเธอเบาๆ รู้สึกขอบคุณมัน ที่ทำให้เธอถ่วงเวลาได้อีกสักพัก หมอกมืดดำที่ปกคลุมหัวใจเบาบางลงไป เธอหวังว่าพี่ชายของเธอจะหาทางช่วยเธอ ให้หลุดพ้นจากราฟาเอลได้ทันเวลา
///
เรือมาถึงเกาะส่วนตัวของตระกูลมาร์เซียอาโน่ชื่อ ลากูนน่า ที่นี่มีบ้านพักสร้างไว้สำหรับพักผ่อน สำหรับสมาชิกของตระกูล ราฟาเอลนำเรือมาเทียบท่าเขาลงไปที่ท่าเรือ โดยไม่สนใจว่าไลลาต้องหอบหิ้วเจ้าเหมียว และบรรดาข้าวของส่วนตัวของเธอลงมายังไง มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาต้องมาบริการเมียเชลย
“คนอะไร ไม่มีความเป็นสุภาพบุรุษเสียเลย”
ไลลาบ่นลอยลมมา หลังจากลากกระเป๋าลงจากเรือได้แล้ว แขนข้างหนึ่งอุ้มเจ้าเหมียวน้อยลงมาปล่อยบนพื้น ให้มันทำความคุ้นเคยกับสถานที่ใหม่ ตัวเธอลากกระเป๋ามาตามทางเดินของท่าเรือ มองไปยังบ้านพักหลังใหญ่สีขาว ท่ามกลางความเขียวขจีของดงไม้อย่างใช้ความคิด มองไปรอบๆ สำรวจหาทางหนีทีไล่ ก็พบว่าที่นี่แสนจะเปลี่ยวร้าง มีบ้านหลังเดียวตั้งอยู่ ไม่มีบ้านเรือนของคนอื่นอยู่เลย น่าจะเป็นเกาะส่วนตัวจริงๆ มีความเป็นธรรมชาติอย่างสมบูรณ์ ต่างจากสถานที่ท่องเที่ยวทั่วไป หญิงสาวเดินช้าๆ ใช้สายตาค่อยๆ สำรวจ จนมาถึงหน้าบ้าน ก็พบเจ้าของบ้านนั่งเอาขาพาดโต๊ะ ดื่มเบียร์อยู่ ท่าทางสบายอกสบายใจ
“ที่นี่ไม่มีคนรับใช้หรอกนะ ต้องทำทุกอย่างเอง”
เขาบอก ขณะวางแก้วเบียร์แล้วยกขาลงจากโต๊ะ มองหญิงสาวที่ตอนนี้หน้าแดงมีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ผุดเต็มหน้าผาก อากาศที่นี่กลางวันค่อนข้างร้อน ส่วนกลางคืนจะหนาวเย็น
“ห้องพักของฉันอยู่ห้องไหน”
เธอถามพลางยกมือขึ้นปาดเหงื่อ แมวน้อยคลอเคลียอยู่ที่ขาไม่ยอมห่าง มันจะรู้สึกปลอดภัยเมื่ออยู่ใกล้ๆ กับเจ้าของ ดูเหมือนจะทำท่าไม่ค่อยชอบผู้ชายตัวใหญ่ที่คุยกับนายของมันเลย นินิวคำรามในคอเบาๆ ขนพองเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินมาใกล้
“แมวของเธอมันขู่ฉันเหรอ ดูสิขนพองไปทั้งตัว”
ราฟาเอลมองเจ้าเหมียวที่ทำตัวโก่ง ขนพองฟู หางของมันฟูฟ่องราวกับหางกระรอก แยกเขี้ยวขู่ฟ่อไม่ให้เขาเข้าใกล้ ตัวแค่นี้ดุเสียด้วย เขาคิดอย่างนึกขำ ลองแกล้งยื่นมือไปใกล้ๆ แล้วต้องยกมือหนีแทบไม่ทันเมื่อกรงเล็บตะปบข่วนเขาแบบไม่นับ
“โอ๊ย ! เลือดออกเลย ดุจริงแม่คุณ”
ราฟาเอลสูดปาก ยกมือมาดูพบว่าหลังมือเขามีรอยข่วนของเล็บแมวเป็นทางยาว เจ้าเหมียวแจกยันต์ห้าแถวให้เขาเรียบร้อย
“ไม่เอานะนินิว อย่าทำเขา”
ไลลาห้ามเจ้าเหมียวเสียงอ่อน ลูบหัวมันเบาๆ ให้คลายความหวาดหวั่น ปกตินินิวจะอยู่กับเธอสองคน ไม่ค่อยคุ้นกับคนแปลกหน้า ปฏิกิริยาของมันที่แสดงออกมา คือความหวาดกลัวและต้องการปกป้องตัวเอง
“ใครกันบอกว่า สัตว์มักเหมือนเจ้าของ” ราฟาเอลเปรยขึ้น
“ก็คงจะเหมือนแหละค่ะ เพราะฉันเองก็ไม่ชอบขี้หน้าคุณ นินิวจะไม่ชอบด้วยก็ถือว่าปกติมาก”
ไลลาตอบอย่างไม่สะทกสะท้าน มองรอยข่วนบนหลังมือเขาแล้ว รู้สึกสะใจนิดๆ นินิวคงรู้ว่าใครมาดีมาร้าย คนป่าเถื่อนแสนร้ายกาจอย่างเขา แม้แต่แมวยังเกลียด
“หึ ปากดีไปเถอะ วันไหนหลงเสน่ห์ฉันขึ้นมา จะร้องไห้ขี้มูกโป่งอยากให้ฉันรักตอบ”
เขาช่างเชื่อมั่นอะไร ได้แบบผิดๆ ทำเอาคนฟังกรอกตามองฟ้า เบ้ปากอย่างอดไม่ได้ ให้นินิวออกลูกเป็นไข่เสียก่อน คงจะมีวันนั้น ไลลาปรามาสอีกฝ่ายในใจ
“จะบอกได้หรือยัง ว่าห้องพักของฉันห้องไหน”
“ตามมา อุ้มมันดีๆ ด้วยเดี๋ยวมันข่วนฉันอีก”
ราฟาเอลมาแย่งกระเป๋า แล้วยกขึ้นไปให้ ปล่อยให้ไลลาอุ้มเจ้าเหมียวมือตะปบตามหลังมายังชั้นสองของบ้าน เขาเปิดเข้าไปยังห้องฝั่งขวา วางกระเป๋าแล้วผายมือเชื้อเชิญ
- ผู้เขียน
