นางร้ายยั่วรัก

เสน่หาบริสุทธิ์(กลัวผมรึเปล่า)

ที่บ้านคุณนายอรวี

“ป้านิ่ม! ป้านิ่ม!”

ร่างที่กำลังก้มๆ เงยๆ เพื่อตากผ้า หันไปมองตามเสียงเรียกที่ร้องตะโกนโหวกเหวกอยู่ในบริเวณบ้าน แต่ก็ยังมองหาตัวคนเรียกไม่เห็น

“ป้านิ่มอยู่ไหนเนี่ย ป้า! ป้าจ๋า” เสียงเรียกของลูกแพรใกล้เข้ามาเรื่อย จนเดินมาเจอร่างอวบที่มีสังขารร่วงโรยไปตามวัยกำลังตากผ้าอยู่ นางหันมามองหน้าหลานสาวของตัวเองด้วยแววตาดุนิดๆ

“เรียกอะไรเสียงดังนักหนา อย่างกับไฟไหม้บ้าน ป้าไม่ได้หูหนวกสักหน่อย” ผู้มากวัยหันมาดุตัวต้นเสียงด้วยน้ำเสียงห้วนเล็กน้อย

“ป้าจ๋า แพรมีข่าวดีจะบอกจ้ะ”

สาวน้อยไม่สนใจสายตาและเสียงบ่นว่าของป้านิ่มสักนิด เพราะตอนนี้หัวใจและหัวสมองของหล่อนมีแต่ความดีใจอัดแน่นไปหมด

“ข่าวดีอะไร”

“แพรได้งานทำแล้วจ้ะ” ร่างบางเดินเข้ามากอดป้าแสนรักของเธอด้วยอากัปกิริยาเหมือนเด็กน้อยขี้อ้อนไม่มีผิด จนป้านิ่มอดที่จะเอ็นดูหลานสาวขี้ประจบคนนี้ไม่ได้

“ได้งานอะไร ไหนบอกป้ามาซิ แล้วทำไมถึงต้องทำท่าดีใจขนาดนี้ด้วย หือ”

“แพร ได้งานเป็นเลขาส่วนตัวจ้ะ” สาวน้อยยิ้มแป้นเมื่อตอบคำถามผู้อาวุโส

“เป็นเลขาส่วนตัว” ป้านิ่มพยักหน้าเหมือนจะพยายามเข้าใจที่ลูกแพรพูด

“แล้วใครจ้างเราทำงานล่ะ”

“ป้าลองทายซิว่าใครจ้างแพร”

“โอ๊ย! ขี้เกียจทาย บอกเลยดีกว่าว่าใครจ้าง”

“คุณโจค่ะป้า เขาจ้างแพร และเริ่มทำงานตั้งแต่วันนี้เลย อิๆ” แววตาของสาวน้อยยามพูดถึงชื่อนักร้องหนุ่มช่างมีประกายสดใสฉ่ำหวาน ราวกับพูดถึงคนที่ตนเองรักก็ไม่ปาน ทำให้ผู้สูงวัยต้องมองหลานสาวอย่างพินิจพิจารณา

หลานสาวของนางคงจะหลงใหลเขามากสินะ ถึงได้ออกอาการดีใจมากขนาดนี้ และนางคงจะห้ามปรามอะไรไม่ได้มาก คงได้แต่คอยห่วงใยอยู่ห่างๆ เท่านั้น

“เออๆ ก็ดีนะ ตั้งใจทำงานละ ป้าเชื่อว่าความดีและความอดทนและความตั้งใจของหลาน จะสามารถเอาชนะอุปสรรคทุกอย่างไปได้ โชคดีนะลูกนะ” มือที่เริ่มเหี่ยวย่นตามวัยยกขึ้นลูบศีรษะทุยของหลานสาวเบาๆ เพื่อส่งมอบกำลังใจให้

ร่างเพรียวบางเข้าสวมกอดป้าสุดที่รักของเธอแน่นขึ้นอีกด้วยความรักและเคารพสุดหัวใจ

“ขอบคุณมากจ้ะป้านิ่ม แพรรักป้ามากที่สุดเลย” ใบหน้าอ่อนเยาว์หลับตาพริ้ม ยิ้มและซุกซบใบหน้าลงบนร่องอกอวบหย่อนคล้อยที่แสนอบอุ่นอย่างสุขใจ

“ป้าก็รักหนูจ้ะ รักษาเนื้อรักษาตัว ดูแลตัวเองให้ดีๆ นะ”

“จ้ะป้า”

ลูกแพรอยู่คุยกับป้านิ่มอีกสี่ห้านาทีก็รีบไปเก็บเสื้อผ้าเพื่อย้ายไปอยู่บ้านหลังตรงข้ามตามคำสั่งของเจ้านาย สาวน้อยไม่วายที่จะเข้าไปเล่นกับเจ้านีโม่อีกครั้ง และสัญญากับมันว่า จะทำให้ให้ความรักของหมาน้อยสมหวังให้ได้

พอเหมียวเห็นลูกแพรหิ้วกระเป๋าเข้ามาในบ้าน สาวใช้ร่างอวบที่กำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ก็ละจากงานชั่วคราวเพื่อมาช่วยเพื่อนถือกระเป๋า และพาขึ้นไปบนห้องที่เจ้านายสั่งให้เหมียวไปเปิดห้องทิ้งไว้ให้

“ขอบใจมากจ้ะเหมียว”

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวเหมียวจะช่วยจัดห้องให้ด้วย คุณโจบอกว่าถ้าลูกแพรมา ให้เหมียวมาช่วยจัดห้องให้ แต่ถึงเจ้านายจะไม่สั่งเหมียวก็จะช่วยอยู่แล้ว” เหมียวรู้สึกดีใจไม่น้อยที่จะได้ลูกแพรมาอยู่ด้วยอีกคน เพราะว่าเธอจะได้มีเพื่อนคุยเพิ่มขึ้นอีกหนึ่งคน ที่สำคัญเป็นเพื่อนที่เข้าใจกันมากด้วย

“จ้า เหมียวเพื่อนรัก เหมียวผู้มีน้ำใจที่แสนประเสริฐ”

แล้วสองสาวก็พากันขึ้นไปบนชั้นสอง ห้องที่โจนาธานสั่งให้เหมียวเปิดให้ลูกแพรมาอยู่ ดูกว้างพอดี และสามารถอยู่ได้อย่างสบายเพราะมีเครื่องใช้พร้อมทั้งเฟอร์นิเจอร์ครบครัน สาวน้อยยิ้มแป้นเมื่อมองดูห้องนอนของตัวเอง และแอบนึกขอบคุณเจ้าของบ้านที่แสนจะใจดีกับเธอ

เสียงกุกกักในห้องข้างๆ บอกให้โจนาธานรับรู้ว่าสาวใช้ส่วนตัวของเขาคงมาถึงแล้ว และคงกำลังจัดห้องอยู่ รอยยิ้มแห่งความพอใจผุดพรายบนเรียวปากบางหยักได้รูปเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองทางห้องข้างๆ

เย็นนี้โจนาธานได้ทานกับข้าวฝีมือของว่าที่เลขาส่วนตัว ชายหนุ่มรู้สึกพอใจมาก เมื่อได้รู้ว่าลูกแพรทำกับข้าวได้อร่อยมากไม่แพ้แม่บ้านของเขาเหมือนกัน เขากับหล่อนนั่งทานข้าวด้วยกันสองคนเพื่อพูดคุยกันเรื่องงานของเขา และหน้าที่ของลูกแพรที่ต้องทำระหว่างที่รองาน

“คุณคงรู้นะ ว่าผมเป็นถึงนักร้องซูเปอร์สตาร์ที่กำลังดังมากในตอนนี้”

“รู้ค่ะ”

“เพราะฉะนั้น การที่คุณจะมาใกล้ชิดกับผม คุณต้องระวังตัวเองด้วย ถ้าไม่จำเป็นอย่าทำกิริยาสนิทสนมกับผมให้มากนักเมื่ออยู่ในที่สาธารณะชน เพราะคนที่เข้าใกล้ผมเป็นข่าวกันทุกคน โดยเฉพาะข่าวทางด้านชู้สาวซึ่งผมไม่อยากให้มันเกิดขึ้น ไม่ว่าผู้หญิงคนนั้นจะเป็นอะไรกับผมก็ตาม”

“หมายความว่า คนที่เป็นแฟนคุณก็ไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเจ้าของ ไม่มีสิทธิ์หึง แล้วก็ไม่มีสิทธิ์หวงด้วยใช่มั้ยคะ” ลูกแพรถามเขาอ้อมแอ้ม มองเขาอย่างกล้าๆ เกรงๆ ที่ต้องถามคำถามนั้นออกไป

โจนาธานหรี่ตามองสาวน้อยตรงหน้าด้วยความเข้าใจว่าหล่อนถามเพื่ออะไร

“ใช่ ไม่มีสิทธิ์”

“แพรเข้าใจแล้วค่ะ”

“พรุ่งนี้ ผมต้องเดินทางไปเกาหลีแล้ว อีกหนึ่งอาทิตย์ถึงจะกลับ ช่วงเวลาที่รอผมกลับมา ให้คุณศึกษางานในเอกสารที่ผมจัดเตรียมไว้ให้ว่าคุณต้องทำหน้าที่อะไรบ้างในการมาเป็นเลขาส่วนตัวของผม คุณจำเป็นต้องรู้ข้อมูลบางอย่างเกี่ยวกับตัวผม ว่าผมชอบหรือไม่ชอบอะไร คุณคงทำได้นะ”

“ค่ะ แพรจะพยายามทำให้ดีที่สุดค่ะ” แววตาที่เต็มไปด้วยความมั่นใจฉายชัดออกมาในดวงตาคู่สวย โจนาธานมองเห็นแล้วก็รู้สึกพอใจลึกๆ และเขาก็ยังหวังอีกว่า คืนนี้เขาคงจะรู้จักสาวน้อยตรงหน้ามากขึ้น

“ดีมาก แต่ว่าคืนนี้ ผมจำเป็นต้องทำความรู้จักคุณมากขึ้น คุณจะยอมเข้าไปคุยกับผมในห้องได้มั้ย”

ร่างบางไม่ตอบเอาแต่ก้มหน้านิ่ง

“คืนนี้สามทุ่มนะ ผมจะรอ”

สาวน้อยหน้าแดงซ่านด้วยความเขินอาย เมื่อกำลังคิดไปว่าเขาจะเรียกเธอเข้าไปหาถึงในห้องด้วยเรื่องอะไรบ้าง และเมื่อนึกไปถึงสัมผัสแสนหวานของเขาเมื่อคราวนั้น มันก็ทำให้แก้มนวลสองข้างของหญิงสาวร้อนผ่าวขึ้นมา

โจนาธานเผลอมองใบหน้าที่แดงระเรื่อนั้นด้วยความเสน่หา เขารู้ว่าลูกแพรคงแอบมีใจให้กับเขาไม่น้อย และตอนนี้หล่อนก็เรียนจบแล้วด้วย

ถ้าหากว่าเขาคิดจะสานสัมพันธ์ต่อจากเมื่อคราวนั้นที่หล่อนทำให้อารมณ์ของเขาค้างจนปวดร้าวไปหมดก็คงจะถึงเวลาแล้ว และคืนนี้เขาก็หวังว่าหล่อนคงไม่มีเหตุผลใดจะมาปฏิเสธความต้องการของเขาอีกครั้ง

ก๊อกๆ !

เมื่อถึงเวลานัดหมาย ลูกแพรก็มาหานักร้องหนุ่มที่ห้อง หญิงสาวยืนเคาะประตูห้องของเขาสองทีเพื่อให้รู้ว่าหล่อนมาถึงแล้วก่อนที่จะเปิดประตูห้องเข้าไป

ภายในห้องนอนหรูหรา มีเพียงแสงไฟจากหัวเตียงเท่านั้นที่เปิดอยู่ แสงไฟสีนวลตาที่ส่องสว่าง ทำให้บรรยากาศภายในห้องดูโรแมนติกมาก แต่ว่าเจ้าของห้องอยู่ที่ไหนกัน ทำไมถึงเห็นเพียงความว่างเปล่า

ร่างบางในชุดนอนบางเบาแค่เข่าสีโอรสคอเชิ้ต กวาดสายตามองหาเจ้าของห้องไปมา “ในห้องน้ำก็ไม่มี คุณโจเขาไปอยู่ไหนน้า” สาวน้อยบ่นพึมพำคนเดียว ก่อนที่จะเดินไปตรงประตูที่เปิดออกสู่ระเบียงนอกห้องนอน

เมื่อประตูเปิดออก ก็เห็นร่างสูงใหญ่ยืนเอามือวางบนราวระเบียงมองออกไปยังความมืดแห่งราตรีกาล ลูกแพรใจเต้นระทึกเมื่อมายืนอยู่ใกล้ๆ เขา ผู้ชายที่เธอฝันถึงมาโดยตลอดระยะเวลาหลายปี คืนนี้เขาอยู่ใกล้แค่นี้เอง ทันใดร่างที่ยืนอยู่นิ่งๆ นั้นก็หันกลับมามองเธอด้วยนัยน์ตาชวนฝัน

‘พระเจ้า! ทำไมเขาถึงได้หล่อแบบนี้นะ’ ร่างเพรียวระหงตะลึงมองใบหน้างดงามหล่อเหลาราวกับบุรุษสวรรค์นั้นอย่างเผลอไผล หล่อนกำลังต้องมนตร์สายตาแสนหวานทรงเสน่ห์คู่นั้น จนไม่อาจขยับเขยื้อนร่างกายไปไหนได้ ได้แต่ยืนมองเขาตาค้างแบบนั้นเนิ่นนาน

ถ้าหากคืนนี้หล่อนจะยอมพลีกายถวายหัวใจให้กับเขามันจะผิดมั้ยนะ เขาจะหาว่าเธอใจง่ายหรือเปล่า

ช่วงเวลาที่สาวน้อยช่างฝันกำลังคิดไปไกลอยู่นั้น ร่างหนาก็เดินมาประชิดตัวหล่อนแล้ว

“จะมองผมแบบนี้อีกนานหรือเปล่า สาวน้อย”

“คุณโจ” ร่างบางกระซิบแผ่วเมื่อเรียวนิ้วยาวลูบไล้ไปตามกรอบหน้ารูปไข่ของเธอแผ่วเบาราวกับขนนก

“เข้าไปข้างในดีกว่านะ ผมมีเรื่องอยากคุยกับคุณเยอะแยะเลย”

จบประโยค มือหนาก็คว้าเอวเล็กแล้วเดินโอบประคองลูกแพรเข้าไปข้างในห้องนอนที่มีบรรยากาศแสนโรแมนติก ซึ่งหญิงสาวก็ไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใด หล่อนเดินไปกับเขาอย่างว่าง่าย เขาพาหล่อนเดินมานั่งที่ขอบเตียง ร่างบางเอาแต่ก้มหน้างุดเมื่อถูกเขาจ้องมองด้วยนัยน์ตาหวานฉ่ำ หัวใจของสาวน้อยเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“ลูกแพร” เขาถามด้วยเสียงอ่อนโยน

“คะ” หล่อนตอบโดยไม่กล้ามองหน้าเพราะความประหม่าและความเขินอายที่กำลังเล่นงานอย่างหนัก

“คุณกลัวผมหรือเปล่า” เขาถามพร้อมกับโน้มใบหน้าคมคร้ามลงมาใช้จมูกคลอเคลียที่แก้มนวลปลั่งของเธอแผ่วพลิ้ว