“แพรตั้งใจจะมอบผ้าเช็ดหน้าผืนนี้ให้คุณโจ เป็นของขวัญวันเกิดของคุณในวันพรุ่งนี้ แพรอยากไปร่วมอวยพรนะคะ แต่แพรคงไปไม่ได้ ใช่มั้ยคะ”
“แพร”
ร่างบอบบางโผเข้าหาอ้อมกอด ซบใบหน้าลงกับแผงอกของเขา ก่อนที่จะปล่อยน้ำตาให้ไหลลงมาช้าๆ จนเปียกเสื้อที่อกชายหนุ่ม ร่างกายที่สะท้านไหวเล็กน้อย ทำให้หนุ่มรู้ว่าคนในอ้อมแขนกำลังร้องไห้ เพราะสุดที่จะกลั้น
ร่างสูงผละออกเล็กน้อยเพื่อจะได้มองหน้าเธอได้ถนัด มือหนาช้อนคางเล็กขึ้นมาสบตาเขา
“แพร ผมก็อยากจะบอกคุณเสมอนะ ไม่ว่าแพรจะอยู่ที่ไหน แพรจะยังอยู่ในใจผมเสมอ ตลอดไปเช่นกัน”
หญิงสาวมองตาชายหนุ่มนิ่งนาน พยายามเม้มปากที่สั่นระริกเพื่อเรียกความเข้มแข็งอีกครั้ง
“แล้ว แล้วแพรจะมีโอกาสได้อยู่กับคุณแบบนี้อีกมั้ยคะ”
โจนาธานเองก็ไม่รู้ว่าจะตอบหญิงสาวอย่างไรดี เพราะเมื่อไหร่ที่เขาแต่งงานกับธิดารัตน์ไป ทุกอย่างคงจะไม่เหมือนเดิม ลูกแพรคงมานอนกับเขาเหมือนเมื่อก่อนไม่ได้
