คำดูถูกดูแคลนเหยียดหยามศักดิ์ศรีของเธอจนป่นปี้ไม่มีเหลือ คล้ายกับมีเข็มเป็นพันๆ เล่มมาทิ่มแทงใจให้เจ็บปวดไม่แพ้กัน
ลูกแพรมองไปทางคนที่เธอรักสุดหัวใจด้วยแววตาหม่นหมอง และยิ่งเจ็บเมื่อเขาไม่คิดจะสนใจเธอเลย ชายหนุ่มคอยแต่จะโอบกอดปลอบใจคู่หมั้นของเขา สายตาของเขาที่มองมาทางเธอมีแต่แววขับไล่ไสส่งให้ไปไกลๆ
“ฉันจะออกไปก็ได้ แต่ฉันขอบอกคุณตรงนี้เลยนะคุณธิดารัตน์ ตราบใดที่คุณโจยังไม่ได้แต่งงานกับคุณ ก็แสดงว่าคุณยังไม่ได้เป็นเจ้าของเขา เพราะฉะนั้นคุณไม่มีสิทธิ์ไล่ฉันและด่าฉันด้วยคำพูดเหมือนคนไร้การศึกษาแบบนี้” ลูกแพรพูดเสียงเย็นเยียบ แต่มันก็สามารถทำให้ธิดารัตน์แค้นเข้ากระดูกดำ ลืมกิริยาผู้ดีไปจนหมดสิ้น
“แก แกมันนางมารร้ายชัดๆ!”
ธิดารัตน์หันมามองคู่หมั้นด้วยสายตาโกรธเคืองตัดพ้อจนยากที่จะบรรยายออกมาเป็นคำพูดได้
“โจเห็นมั้ย ว่านังนี่มันร้ายกาจแค่ไหน คุณเห็นหรือยัง!” ร่างเพรียวบางที่สั่นเทิ้มด้ว
