“คุณดา มาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับนี่ ทำไมไม่โทรมาบอกผมก่อนล่ะครับ” โจนาธานเดินเข้าไปหาหญิงสาว หมายจะโอ๋หล่อนให้หายงอน แต่ร่างบางก็ถอยออกมองเขาอย่างตัดพ้อเสียใจ
“ถ้าดาโทรบอกคุณก่อน แล้วจะได้เห็นอะไรดีๆ แบบนี้เหรอคะ” ขอบตาที่เริ่มร้อนผ่าวกำลังคลอไปด้วยน้ำใสๆ เต็มขอบตา
“คุณดาครับ คือว่า... ผมกับลูกแพรเราก็แค่ไปดูงานด้วยกันมานะครับ” โจนาธานไม่รู้ว่าจะพูดอะไรให้ดูดีไปกว่านี้ได้นอกจากจะเอาเรื่องงานมาอ้างซึ่งมันก็เป็นความจริง
“แค่ไปดูงานแล้วทำไม ถึงต้องกอดแขนเคลียคลอใกล้ชิดกันถึงขนาดนี้ด้วย” เพราะภาพที่เธอเห็น ลูกแพรคงจะไม่ใช่แค่พนักงานบัญชี หรือเป็นแค่หลานสาวของแม่บ้านธรรมดาแน่ๆ มันต้องมีอะไรที่ลึกซึ้งมากกว่านั้น เพียงแต่โจนาธานยังไม่ยอมรับเท่านั้นเอง
“คุณดาครับ ผมมีของฝากมาฝากคุณด้วยนะ” ชายหนุ่มยิ้ม และล้วงเอากล่องเล็กๆ สีแดงมาเปิดออก ก็เห็นสร้อยไข่มุกอยู่ในนั้น
“ผมตั้งใจเลือกสร้อยไข่มุกรูป
