บทที่ 31
“ดื้อนักนะ ดื้อขนาดนี้อยากลองดีสินะ” เธอผงะตาโตกับรอยยิ้มเขาที่ดูยังไงๆ ก็ไม่น่าไว้ใจ ใช่! เขาไม่ใช่แค่ขู่ และเธอไม่ควรเสี่ยง คิดได้ดังนั้น เธอจึงรีบเดินหลีกไปอีกทาง แต่เดินได้ไม่ถึงสองก้าว เอวบางก็ถูกรั้งกลับมาซะก่อน
“อุ๊ย! มาจับฉันทำไมเนี่ย ปล่อยนะ” ให้ตายสิ ประโยคนี้กำลังจะเป็นประโยคคลาสสิคของเธอไปแล้ว เมื่อเขาดันขยันมาวอแวกับเธอเหลือเกิน
“ทำไมต้องปล่อย ก็เธออยากท้าฉันเอง” ไม่เพียงไม่ปล่อย แต่ยังเปลี่ยนมาอุ้มเธอไว้แทน
“ไหนบอกว่าฉันตัวหนัก แล้วมาอุ้มฉันทำไม ถ้าเกิดขาคุณชาขึ้นมาอีก อย่ามาโทษฉันแล้วกัน” เขายิ้มมุมปากกับความบยอกย้อนของเธอ
“งั้นไม่อุ้มแล้วก็ได้” เขาหยักยิ้มเจ้าเล่ห์ ก่อนจะอุ้มเธอมาวางที่โต๊ะ พระเจ้า! โต๊ะตัวเดิมอีกแล้ว นี่เขาตั้งใจซื้อมาเพื่อการนี้เลยใช่ไหมเนี่ย
“เอ่อ…งั้นอุ้มดีกว่า” เธอเปลี่ยนใจ ด้วยกลัวว่าประวัติจะซ้ำรอย
“ไม่ล่ะ เวลาอุ้มมันทำอะไรไม่สะดวก”
