บทที่ 30
“แผนงานโปรเจคที่ฉันให้ทำไปถึงไหนแล้วแวววิวาห์” อยู่ๆ เขาก็เปิดฉากถามอย่างเป็นการเป็นงาน ทำให้เธอจำต้องหันไปมองอย่างหวาดระแวง แต่เมื่อเห็นว่าเขายังง่วนอยู่กับงาน ไม่แม้แต่จะสนใจหันมามอง เธอก็วางใจ
“คืบหน้าไปบางส่วนแล้วค่ะ ไม่ทราบว่าท่านประธานพอจะมีเวลาตรวจแผนงานขั้นแรกให้ฉันได้ไหมคะ” เธอเองก็ถามกลับไปอย่างเป็นการเป็นงาน แต่ก็ไม่แน่ใจว่าเขายุ่งอยู่รึเปล่า เพราะเห็นกำลังทำหน้าเครียดอยู่แฟ้มงาน
“อืม! ได้สิ” ได้ยินแบบนั้น เธอจึงถือแฟ้มที่เตรียมไว้มาวางให้บนโต๊ะ
“อืม! เอามาตรงนี้สิ” เขาบอกโดยไม่เงยหน้าขึ้นจากแฟ้มงานด้วยซ้ำ ทำให้เธอจำต้องเดินอ้อมไปหาตามคำสั่ง แต่ทันทีที่เดินเข้าไปใกล้ เอวบางก็ถูกรั้งเข้าไปหา จนสะโพกผายวางแหมะอยู่บนตักองเขาโดยไม่ทันตั้งตัว
“อุ๊ย! ปล่อยนะ จะทำอะไร นี่มันเวลางานนะ” เธอพยายามเตือนสติหน้าตาตื่น ด้วยกลัวว่ามันจะเลยเถิดเหมือนชั่วโมงที่แล้ว ก็อย่างที่บอกว่
