บทที่ 21
“เอ้า! ไหนคุณบอกว่ามันต้องแก้ แต่กลับบอกว่ายังไม่อ่าน ตกลงจะเอายังไงกันแน่ หรือคุณตั้งใจจะแกล้งฉัน” เธอมองเขาตาขุ่นขวาง ใบหน้างอง้ำ
“ทำไมฉันต้องแกล้งด้วย แกล้งเธอมันสนุกตรงไหน” สนุกตรงที่กำลังยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ที่ได้เห็นเธอทำหน้าบูดบึ้งนี่แหละ
“ก็ถ้าไม่แกล้ง แล้วคุณจะบอกให้ฉันแก้งานทั้งที่ยังไม่ได้ตรวจทำไม”
“ก็เพราะฉันรู้ไง ว่ายังไงมันก็ต้องไม่ผ่าน เพราะฉัน…มาตรฐานสูง” เขายักคิ้วให้ ในขณะที่เธอเม้มปากแน่นด้วยความโกรธกรุ่น
“งั้นเชิญคุณตรวจตามมาตรฐานของคุณไปเลย ฉันจะกลับไปทำงาน ไว้เสร็จเมื่อไหร่แล้วค่อยโทรตามแล้วกันค่ะ” พูดจบเธอก็หันหลังให้ แต่เดินยังไม่ทันถึงประตูก็ถูกเจ้าของห้องฉุดแขนกลับมา
“อุ๊ย!” เธอผงะเซมาปะทะอกเขาแบบไม่ทันตั้งตัว
“ลืมไปแล้วเหรอ ว่าถ้าฉันไม่อนุญาต เธอไม่มีสิทธิ์ออกไปไหนทั้งสิ้น” นัยน์ตาเขาเกรี้ยวกราดไม่มีแววล้อเล่นอีก ทำเอาคนที่ถูกกอดกรายๆ ถึงกับลอบ
