บทที่ 19
“กรี๊ด…!” บรรยากาศยามเช้าที่แสนสดใสมีอันต้องหม่นหมองเพราะเสียงกรี๊ดแสบแก้วหูของเธอ
“จะกรี๊ดเสียงดังทำไม เดี๋ยวคนก็ได้แห่กันมาทั้งคอนโดหรอก” นี่ก็พูดเกินไป คอนโดหลักสิบล้านคงมีเสียงเล็ดลอดออกไปได้หรอก
“ก็แล้วคุณมานอนกอดฉันทำไมเล่า ไหนคุณบอกว่าที่นี่มีสองห้อง แล้วทำไมคุณถึงได้…ฮึ่ย! คุณมันคนฉวยโอกาส” เธอผุดลุกขึ้นพลางโวยวายต่อ
“ใช่! ฉันบอกว่าที่นี่มีสองห้อง แต่ฉันบอกเหรอว่าฉันจะไปนอนห้องอื่น นี่มันห้องนอนฉัน ฉันนอนของฉันมาทุกวัน จู่ๆ จะให้ไปนอนห้องอื่นได้ยังไง” เขาว่าพลางเอามือท้าวศีรษะด้วยท่าทีสบายๆ
“ก็แล้วทำไมคุณไม่พาฉันไปนอนห้องอื่นตั้งแต่แรกเล่า” เธอยังคงทำหน้าบูดบึ้ง
“ก็แล้วเธอจะโวยวายให้มันได้อะไรขึ้นมา ในเมื่อมันก็ผ่านไปแล้ว อีกอย่างใช่ว่าเราจะไม่เคยนอนด้วยกันซะเมื่อไหร่ มากกว่านอนก็เคยมาแล้ว” เธอถึงกับอ้าปากค้าง เมื่อเขาหยิบยกประเด็นนี้ขึ้นมาโต้แย้ง ก่อนจะตั้
