พี่ชายข้างบ้าน 2(3)
916 คำ
“วิท’ ลัยเปิดวันพุธใช่ไหม” เกิดคำถามขณะที่เฮียขับรถมาส่งฉันที่บ้าน ทำไมเฮียรู้วันเปิดปิดวิทยาลัยน่ะเหรอ ก็เขาคุมฉันไง ให้ฉันส่งตารางเรียนให้ และเป็นผู้ปกครองของฉัน โดยที่แม่อนุญาตเนื่องจากแม่ของฉันบอกว่า ‘ไม่ชอบไปเป็นผู้ปกครอง พูดคุยกับอาจารย์ไม่เป็น เดี๋ยวไปเผลอชวนอาจารย์ตั้งวงเล่นไพ่อีก’
นั่นแหละค่ะ เฮียไฟจึงเป็นผู้ปกครองของฉัน
“ใช่ค่ะ”
“เหนื่อยหรือเปล่า คืนนี้เฮียไปงานแต่ง ไปกับเฮียไหม”
“ไปค่ะ” ตอบแบบไม่ต้องคิด เฮียชวนทีไรฉันไปตลอด ไม่ได้สนุกนะงานที่ไปน่ะ ฉันไปกินแล้วก็ไปควงเฮีย คือว่าถ้าฉันไปเฮียก็จะไม่หิ้วผู้หญิงกลับมาเพราะเป็นห่วงฉัน พูดง่าย ๆ ก็ไปกันท่าผู้หญิงอื่นอะ ถึงจะกันได้แค่ช่วงที่อยู่กับเฮียก็เถอะ ขอกันไว้ก่อนก็พอใจแล้ว
“แล้วเรื่องฝึกงานยังไงฝึกที่ไหนเลือกหรือยัง ให้เฮียหาให้ไหม”
“หนูฝึกกับเพื่อน เพื่อนกำลังจัดการค่ะ ถ้าผิดแผนยังไงเดี๋ยวบอกเฮียนะ” พูดแล้วฉันก็ยิ้ม การที่เฮียชวนออกงานทำให้ฉันอารมณ์ดี
รู้นะว่าฉันแม่งก็โคตรจะอ่อน เมื่อเช้าโกรธเขา น้อยใจเขาที่เอาผู้หญิงมานอน แต่พอเขาทำดีด้วยหน่อย ใจฉันก็เทหมดหน้าตักให้เขาคนเดียวอีกแล้ว มีอะไรก็เล่าให้เขาฟังหมด แบบนี้น่ะเหรอจะรักคนอื่น เหอะยากค่ะ
“อืม แล้วเงินพอใช้แน่นะ”
“พอค่ะ ดาวทำงานพิเศษ” หลุดปากแล้วสิ จำได้ว่าไม่เคยบอกเฮียไฟ เฮียไฟเคยพูดไว้ว่าอยากให้ฉันโฟกัสเรื่องเรียนอย่างเดียว ถ้าไม่มีเงินก็บอกเฮียเดี๋ยวเฮียจ่ายให้
“งานอะไร!” เสียงดุดันพร้อมหันมาทำหน้าไม่พอใจ นี่เฮียคิดไปไกลหรือเปล่าทำไมหน้าดุขนาดนี้
“ก็พวกรายงาน การบ้านค่ะ เพื่อนไม่ชอบทำ ดาวก็ทำให้ ดีนะได้ข้อมูลหลายอย่างแล้วยังได้เงินด้วย” เมื่อฉันบอกออกไปเฮียไฟก็เงียบ ดูเหมือนจะหายใจในจังหวะปกติแล้ว ก่อนหน้านี้เขารุนแรงมาก
จากนั้นเราต่างเงียบ กระทั่งผ่านไปหลายนาทีเฮียไฟพูดขึ้นมาอีก “เรียนจบแล้วมาช่วยงานเฮียนะ”
“...” แบบนี้ฉันจะไปเรียนเพื่ออะไรกัน
“ทำไมเงียบ ดาวจะทิ้งเฮียเหรอ” จังหวะที่ถาม เฮียไฟเลี้ยวรถเข้าปากซอยบ้าน
“...” นี่เฮียหมายถึงทิ้งแบบไหน เราเป็นแค่คนข้างบ้าน คนอย่างฉันที่พึ่งพาเฮียไฟมาเกือบทั้งชีวิตจะกล้าทิ้งเขาได้ไง เขากับพี่แคลคือผู้มีพระคุณของฉันเลยแล้วเฮียไฟก็ยังเป็นคนที่ฉันรักมาก ๆ ด้วย
“ไม่รู้อะ เฮียจองตัวแล้ว อย่าคิดไปทำงานกับคนอื่น”
“...” แล้วแบบนี้จะไม่ให้ฉันรักได้ไง ในเมื่อเฮียไฟทำเหมือนว่าฉันสำคัญ แต่บางเวลาก็ชอบว่าฉันล้ำเส้น บางทีก็อยากจะรู้นะว่าเขาวางฉันไว้ตรงไหนของหัวใจ
“หนูเงียบ เฮียจะถือว่าหนูตกลง”
“ดาวอยากทำงานที่ดาวรัก”
“ก็เฮียกำลังจะเปิดบริษัทไง ให้หนูมาทำบัญชี”
“บริษัทอะไรคะ” เท่าที่เห็นงานของเฮียก็ล้นมือแล้ว ยังจะมาเปิดบริษัทอะไรอีก
“ไม่รู้ เฮียยังไม่ได้คิด”
“อ้าว” อะไรของเขา
“หนูอยากทำอะไร เดี๋ยวเฮียเปิดให้”
“...” เห็นไหม ทำให้ฉันเข้าใจว่าตัวฉันสำคัญอีกแล้ว
และเมื่อฉันมองหน้าเฮียไฟนานหลายนาที เฮียเขาก็ดับฝันที่ฉันกำลังเพ้อมโน “ยายสั่งเสียไว้ ยายเป็นห่วงหนู ไม่อยากให้หนูลำบาก ให้เฮียดูแลหนูให้ดี เฮียต้องทำตามคำสั่งยาย ยายจะได้หมดห่วง”
เป็นไง ดับวูบแบบจุดไม่ติดเลยล่ะ
“เท่าที่เฮียให้ดาวมาตลอดก็เพียงพอแล้วค่ะ ไม่ต้องทำอะไรเพื่อดาวแล้ว เฮียทำตามคำสั่งเสียของยายมาพอแล้วค่ะ ตอนนี้ดาว 20 ปีแล้ว ดาวดูแลตัวเองได้ ดาวโตแล้ว”
“อ่อ โตแล้วก็เลยจะทิ้งเฮีย”
ฉันกำลังจะถามว่าเขามาตัดพ้ออะไรของเขา ก็ยังไม่แก่เท่าไหร่ทำไมทำเหมือนน้อยใจ ทว่าเสียงโทรศัพท์เฮียไฟดังขึ้นมาก่อน ครืด ครืด...
“เออ”
(...)
“ไม่ได้เข้าไปแล้ว”
(...)
“บอกมันวันหลัง เดี๋ยวกูไปหาที่บ้าน”
(...)
“มาส่งน้องที่บ้าน”
(...)
“เออ ๆ กลับจากงานแต่งแล้วเดี๋ยวเข้าไปเอา”
เฮียไฟกดวางสายแล้วขับรถต่อ ไม่นานก็มาถึงบ้าน รถจอดฉันก็ลงมาเปิดท้ายเพื่อเอาของที่เฮียเขาซื้อให้ ทั้งเสื้อผ้า ของกิน อะไรนักไม่รู้ จริงอยู่ไม่ใช่ของแบรนด์ในห้าง แต่มันใส่ได้เหมือนกันแหละน่า แล้วราคาก็ไม่ใช่ถูก ๆ นะ
“หกโมงครึ่งออกจากบ้านนะ”
“ค่ะ” เฮียวางของภายในบ้านแล้วเดินออกไป บ้านหลังนี้เฮียให้ช่างมารีโนเวทให้ใหม่ตั้งแต่พ่อฉันตาย คือต้องบอกว่าทุกอย่างในชีวิตของฉันมีแต่เฮียไฟกับพี่แคลที่คอยช่วยจัดการให้ ตอนงานศพพ่อทั้งสองก็เป็นเจ้าภาพ
ทุกอย่างที่ดีในชีวิตของฉัน เฮียไฟเป็นคนหามาให้ทั้งหมด
- ผู้เขียน
