พออาบน้ำล้างตัวเสร็จภูมิบุญก็สวมเสื้อผ้ารีบเดินออกจากห้องดำทันทีโตโต้ยังนอนแผ่อยู่บนเตียงภูมิบุญลากร่างตัวเองลงมาจากตึกอย่างยากลำบากครานี้เองที่เพิ่งรู้ตัวว่าได้ทำอะไรลงไปสิ่งที่ไม่น่าให้อภัยตัวเองเพราะฤทธิ์ของยาหรือ? ไม่มีสิ่งใดในโลกจะครอบงำเราได้ถ้าหากว่าจิตเรามั่นคง ตอนนี้ภูมิบุญกล่าวหาตัวเองเสียใจถึงขั้นสุดพอถึงห้องก็ล้มตัวนอนลงบนเตียงร้องไห้ออกมาความเจ็บปวดของร่างกายที่เขาลากมันไปให้ศัตรูขย้ำถึงที่มันเริ่มเรียกร้องสิทธิ์ของมันความเจ็บระบมผุดขึ้นมาทั้งร่าง ภูมิบุญได้แต่นอนร้องไห้แม้จะมีสติคืนมาแล้วแต่ร่างกายก็เหนื่อยอ่อนเกินไปที่จะคิดการณ์ไปไกลกว่าตอนนี้ตัวเริ่มมีอุณหภูมิสูงขึ้นไม่ใช่จากอานุภาพของยาแต่เป็นสิ่งที่แทรกเข้ามาจากการที่เขาพาร่างกายไปใช้งานหนักเกินความจำเป็นภูมิบุญนอนหลับไปด้วยความอ่อนเพลีย
"พรุ่งนี้วันพ่ออย่าลืมไปกราบคุณพ่อด้วยนะคะนักเรียน" เสียงอาจารย์ประจำชั้นของชั้นประถ
