ขาวมณีที่รัก

แมวแปลกหน้า

“ไอ้บ้าเอ๊ยผลักซะแรงเลย” เสียงปริศนาดังขึ้นจอแจรีบเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะพบบางอย่างเข้าดวงตาสีฟ้าเบิกกว้าง ปากที่เต็มไปด้วยเลือดอ้าค้างด้วยความตกตะลึง ‘นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันวะเนี่ย’ จอแจจ้องมองคน...ไม่สิ มันเป็นตัวอะไรกันแน่ ผู้ชายรูปร่างคล้ายคน ผิวขาวดั่งหิมะ ดวงตาสีฟ้า และอีกข้างเป็นสีเหลือง บนหัวของเขามีหูคล้ายกับหูแมว แถมที่ปากก็เต็มไปด้วยเลือด

“ยืนบื้ออะไรวะ ไปเทอาหารสิ” เขาหันมาคำรามลั่นใส่จอแจที่ยังคงยืนตะลึงอยู่กับเหตุการณ์ตรงหน้า

“กะ...แก....” จอแจพูดจาอึกอัก เธอพูดอะไรไม่ออก เอาเรื่องนี้ไปบอกใครเข้า คงมีแต่คนหาว่าบ้าแน่ ๆ เมื่อกี้เธอปัดแมวของตัวเองออกเพราะตกใจ แล้วทำไมอยู่ๆ แมวของเธอถึงกลายไปเป็น....คน...เหรอ?

“เวร...” อีกฝ่ายเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าตัวเองนั้น ไม่ได้ติดอยู่ในร่างแมวแล้ว เขาก้มดูร่างกายเปลือยเปล่าของตน พิจารณาดูแขนขาที่กลับสู่ภาวะปกติก่อนจะร้องตะโกนด้วยความดีใจ

“นี่ฉันกลับมาเป็นคนแล้ว กลับมาเป็นคนแล้วโว้ยยยย เฮ้ ๆ” จอแจที่เพิ่งได้สติกำลังวิ่งตรงไปที่ประตูเพื่อหนีจากมนุษย์ประหลาดที่ปรากฏตัวขึ้นในห้องของเธอ

“แกจะไปไหน” ความว่องไว ยังคงไม่หายไปไหน สโนว์ในร่างมนุษย์กระโดดไปตะครุบร่างของเจ้าของห้องไว้ได้ทัน ก่อนที่เธอจะเปิดประตูหนีไป ร่างเล็กของจอแจถูกเหวี่ยงขึ้นไปบนเตียงก่อนที่สโนว์ตัวร้ายจะกระโดดตาไปคล่อมไว้ตามสัญชาตญาณสัตว์เวลาตะครุบเหยื่อ

“ปะ...ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันไม่ใช่อาหารของแกหรอกนะ” จอแจกล่าวด้วยน้ำเสียงสั่นพร่า

“ยัยโง่ ฉันไม่กินแกหรอก สิ่งที่แกต้องทำก็คือไปเทอาหารให้ฉันซะ” สโนว์ออกคำสั่ง ดวงตาสองสีของเขาจ้องประสานกับดวงตาสีฟ้าครามของจอแจ เขามองเห็นความหวาดกลัวเต็มไปหมด ในดวงตาของเด็กสาวที่นอนตัวสั่นอยู่ใต้ร่างของเขา ตามหลักเขาต้องภูมิใจกับมันสิ การข่มใครบางคนให้หวาดกลัวเขาขนาดนี้น่ะ แต่ทำไม...

‘เจ้าแมวดื้อ /ชอบใช่ไหมล่ะ/อร่อยล่ะสิ กินเยอะ ๆ นะ’ ภาพของจอแจยามที่เห็นเขาเป็นเพียงแมวตัวหนึ่งมันช่างต่างจากตอนนี้เหลือเกิน แววตาที่มองเจ้าสโนว์ตัวน้อยด้วยความเอ็นดูนั้น ในตอนนี้มันไม่เหลืออยู่เลย มีแต่ความหวาดกลัว เสียงหัวใจที่เต้นอยู่ตอนนี้ก็ยังมีแต่คำขอภาวนาอ้อนวอนให้เขาไว้ชีวิต ‘บ้าชะมัด ทำไมรู้สึกไม่สนุกเลยวะ’ สโนว์คิดขึ้นในใจ ดวงตาสองสีจ้องมองลึกเข้าไปในดวงตาสีฟ้าที่สั่นริก เขาชอบตอนยัยมนุษย์ซื่อบื้อยิ้มร่า พูดจาด้วยเสียงเล็กเสียงน้อยแล้วก็ทำท่าปัญญาอ่อนใส่เขามากกว่า

“ปล่อยฉัน...ปล่อยฉันเถอะนะ” จอแจพึมพำอยู่ใต้ร่างกำยำเปลือยเปล่าของคนแปลกหน้า ดวงตาสีฟ้าเริ่มเอ่อนองด้วยน้ำตา แสดงถึงความหวาดกลัวอย่างชัดเจน

“กลัวเหรอ” สโนว์เอ่ยถาม ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน พอเห็นว่าจอแจกลัวเขาจนหน้าซีด ตัวสั่น แทนที่จะภูมิใจอย่างที่เคยทำกับคนอื่น ๆ แต่มันกลับรู้สึกตรงข้ามซะอย่างนั้น ความรู้สึกผิดจุกอยู่เต็มอก เขาไม่ได้คิดว่าจอแจจะกลัวเรามากมายขนาดนี้ ไม่คิดด้วยซ้ำว่าเลือดของจอแจจะทำให้เขากลับคืนร่างเป็นมนุย์ได้จริง ๆ

หญิงสาวผมสีน้ำตาลพยักหน้ารับ แก้มนวลขาวอาบนองด้วยน้ำตา สโนว์ค่อย ๆ ขยับตัวถอยออกจากร่างของจอแจ โดยหวังว่าการกระทำนี้จะทุเลาความหวาดกลัวในใจของอีกฝ่ายได้ จอแจรีบลุกขึ้นแล้วขยับตัวออกห่างจากคนแปลกหน้าทันที ต่างฝ่ายต่างจ้องกันด้วยความว่างเปล่าจอแจยังสับสนและงุนงงกับเหตุการณ์ทั้งหมด จนไม่อาจจะพูดอะไรออกมา ส่วนสโนว์เองพอเห็นว่าจอแจกลัวเขาจนน้ำหูน้ำตาไหล ก็เลยไม่รู้จะเริ่มอธิบายยังไง

“คือ....” สโนว์เริ่มขยับปากพูด แต่เพียงเขาเปล่งเสียงออกมาจอแจก็สะดุ้งจนตัวโยนคนพูดถอนหายใจอย่างหัวเสีย ‘จะได้รู้เรื่องกันไหมวันนี้’ สโนว์คิดในใจก่อนจะนั่งลงบนพื้นเพื่อรอเวลาให้จอแจให้ปรับตัว

“ให้ฉันพูดได้หรือยัง” พักหนึ่งเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเริ่มอาการดีขึ้นแล้วสโนว์ก็เริ่มพูดขึ้นอีกครั้ง คราวนี้จอแจไม่ได้ตกใจ และก็พยักหน้ารับ แต่ยังคงจ้องสโนว์ตาไม่กระพริบด้วยความหวาดระแวง

“ข้อแรกฉันไม่กินคน” สโนว์เลือกที่จะพูดความแคลงใจแรกออกไปก่อน เขามั่นใจว่าที่ยัยทาสของเขากลัวจนร้องไห้แบบนี้ สาเหตุคงมาจากที่กลัวจะตกเป็นอาหารของเขาแน่

“......” จอแจไม่ได้โต้ตอบอะไร ดวงตากลมโตกระพริบอย่างเชื่องช้า และยังคงจ้องมองสโนว์ดังเดิม

“ข้อที่สอง ฉันเป็นเทพ ที่ต้องคำสาปจากพ่อ ไม่อยากอธิบายอะไรยืดยาว เอาเป็นว่า ขออยู่ด้วยสักพัก สิ้นบทลงโทษเมื่อไหร่ ฉันจะไปจากที่นี่ทันที” สโนว์ยังคงเป็นฝ่ายที่พูดอยู่ฝ่ายเดียวจอแจเอาแต่นิ่งเงียบไม่โต้ตอบอะไรทั้งสิ้น

“และข้อสุดท้าย เลิกร้องไห้สักทีฉันไม่ชอบ” แต่ดูจะไร้ประโยชน์คำสั่งสุดท้ายของเขาไม่มีผลอะไรกับจอแจแม้แต่น้อย น้ำตายังคงหลั่งไหลเป็นสายอาบแก้มนวลของเด็กสาวเช่นเดิม

“มองฉันให้เป็นแมวเหมือนเดิมไม่ได้หรือไง” สโนว์ในร่างมนุษย์เปลือยเปล่าเอ่ยถามด้วยความสงสัย

“กะ...ก็ตอนนี้ แกไม่ใช่มะ....แมว” คนที่นั่งอยู่ที่มุมห้อง ตอบอย่างตะกุกตะกัก ร่างบางของจอแจสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ใครที่ไหนกันล่าจะไม่เกรงกลัวหากอยู่ ๆ แมวของตัวเองก็กลายร่างเป็นคนขึ้นมา

“แล้วทำยังไง แกถึงจะเห็นฉันเป็นแมวเหมือนเดิม” สโนว์เอ่ยถาม ถึงเขาจะไม่ชอบที่คำสาปเปลี่ยนให้เขากลายไปเป็นแมวแบบนั้น แต่ก็ไม่ชอบยิ่งกว่าที่เห็นจอแจแสดงท่าทางหวาดกลัวจนเกินกว่าเหตุแบบนี้ (มันเกินกว่าเหตุตรงไหน)

“อยู่ดีดีแมวก็กลายเป็นคน...”

“ถ้าเธอรู้ว่าก่อนฉันจะกลายเป็นแมว ฉันเป็นอะไรมาก่อน เธอจะไม่ขาดใจตายเลยเหรอ” จอแจไม่ทันได้พูดจบ สโนว์ก็แทรกขึ้นทันที เขาดีดตัวลุกจากเตียงแล้วเดินห่างออกไป เพื่อเว้นพื้นทีให้จอแจได้หายใจ ร่างเล็กที่สั่นเทาเริ่มขยับ และทำท่าเหมือนจะวิ่งตรงไปที่ประตูอีกครั้ง แต่ก็ต้องหยุด เมื่อสโนว์วิ่งไปขวางไว้ด้วยความรวดเร็ว

“อย่าได้คิดจะหนีเด็ดขาดเลยเชียว เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังไม่ได้กินข้าว” คำขู่ของแมวสโนว์ ทำเจ้าของอย่างจอแจนิ่งสลด ‘ห้องก็ห้องฉันแท้ ๆ จะเข้าจะออกต้องมารอรับอนุญาตจากแกหรือไงกัน’