ปล่อยแมว
1023 คำ
“อย่าได้คิดจะหนีเด็ดขาดเลยเชียว เธอจะไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ถ้าฉันยังไม่ได้กินข้าว” คำขู่ของแมวสโนว์ ทำเจ้าของอย่างจอแจนิ่งสลด ‘ห้องก็ห้องฉันแท้ ๆ จะเข้าจะออกต้องมารอรับอนุญาตจากแกหรือไงกัน’
“นายเป็นใคร? ทำไม...อยู่ๆ แมวของฉันถึง...” จอแจคิดไม่ออกว่าเธอควรจะเรียบเรียงคำพูดออกมาอย่างไร ทุกอย่างมันแปลกประหลาดไปหมด
สโนว์ถอนหายใจอย่างหัวเสีย เขาไม่ได้คิดมาก่อน ว่าจะกลายร่างเป็นคนให้จอแจเห็นแบบนี้ แต่ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วในเมื่อเขากลายร่างเป็นคนให้เธอเห็นเสียแล้ว ก็ต้องอธิบายให้เธอเข้าใจ เพราะตอนนี้เขาต้องการอาหาร และเธอเป็นคนเดียวที่ให้เขาได้
“เรื่องมันยาวมาก เอาเป็นว่าฉันจะเป็นแมวหรือเป็นคนก็ได้ และตอนนี้ฉันกำลังหิวมาก เธอช่วยหาอะไรให้ฉันกินก่อนได้ไหม? ก่อนที่ฉันจะกินเธอน่ะ!!!” สโนว์ร้องขู่ หญิงสาวไม่มีทางเลือก เธอกำลังตกอยู่ในความหวาดกลัว พอเขาบอกว่าถ้าไม่รีบหาอะไรให้เขากิน เขาอาจจะจับเธอกินก็ได้ จอแจจึงรีบหาขนมปังกับนมมาให้เขา
“กินอันนี้ไปก่อนนะ ทั้งห้องฉันก็มีแค่นี้” สโนว์กระชากขนมปังไปจากมือเล็กๆ ของหญิงสาว กับนมอีกกล่อง มือหนาของสโนว์กระชากถุงขนมปังขาดกระจาย แล้วยัดขนมปังเข้าปากไปจนหมดในคำเดียว ก่อนจะกัดกล่องนมแล้วยกดื่มจนหมดเกลี้ยง
“มีแค่นี้เหรอ มีอย่างอื่นมั้ย สองอย่างนี้มันรสชาติห่วยแตกเป็นบ้า กินอาหารแมวยังอร่อยกว่า” เขาหันไปถามหญิงสาวที่นั่งตัวซีดตัวสั่นอยู่ข้างๆ
“มะ...ไม่มี ฉันกำลังจะออกไปข้างนอก เอางี้ไหม เดี๋ยวฉันซื้ออย่างอื่นมาให้ ปล่อยให้ฉันออกไปนะ” เธอพูดพลางลุกยืนขึ้น เตรียมจะหนีออกไปจากห้าง แต่ก็ถูกมือของสโนว์คว้าเอาไว้เสียก่อน
“ฉันไม่ได้โง่นะ!!! ถ้าฉันปล่อยเธอออกไปคนเดียว เธอต้องไม่กลับมาอีกแน่”
“หมายความว่าไง? ฉันมีนัดนะ ไม่ไปไม่ได้ แล้วถ้าฉันไม่ออกไป พวกเราจะเอาอะไรกินกัน”
“ฉันจะไปด้วย!” เขาตอบเสียงหนักแน่น
“จะบ้าหรือไง! นายจะออกไปข้างนอกได้ยังไง จะกลายร่างเป็นแมวอีกหรือเปล่าก็ไม่รู้” จอแจปฏิเสธทันที เธอไม่มีทางยอมให้เขาออกไปด้วยหรอก ถ้าจะไปก็ต้องต่างคนต่างไป เพราะเธอก็อยากจะไล่เขาไปให้พ้นๆ เหมือนกัน
“กลายเป็นคนแล้วจะอยู่แบบนี้ไปอีกหลายวัน ไม่ต้องกลัวว่าฉันจะกลายร่างเป็นแมวกะทันหันหรอกน่า”
“แต่นายก็ไม่มีเสื้อผ้าใส่ ไอ้ที่ใส่อยู่มันก็ชุดนอนของฉันนะ”
“ก็ใส่ชุดนี้ออกไปก็ได้ ไม่เห็นเป็นไร”
“เป็น!!! ใครเขาแต่งตัวแบบนี้ออกจากบ้านกันเล่า!!” จอแจกับสโนว์เถียงกันอย่างไม่มีใครยอมใคร แต่ท้ายที่สุดเจ้าของห้องก็พ่ายแพ้ให้กับเทพแมวจอมเอาแต่ใจ เธอต้องค้นตู้เสื้อผ้า หาชุดที่เขาพอจะใส่ได้ ให้เขาใส่ ทั้งยังต้องยอมให้เขาออกไปข้างนอกกับเธอ เพราะเขากลัวว่าจะถูกเธอทิ้ง
“ทำหน้าให้มันดีๆ ไม่ได้หรือไง คิดว่าฉันเป็นแมวตัวที่เธอเคยกอดเคยหอม มันยากตรงไหน” สโนว์กระซิบถาม เมื่อเห็นว่าจอแจเอาแต่ทำหน้าเง้าหน้างอมาตั้งแต่ออกจากบ้าน
“หยุดพูดเรื่องนั้นไปเลยนะ ก็ตอนนั้นฉันไม่รู้นี่ว่า...มันจะเป็นแบบนี้” หญิงสาวหันไปพูด หากเธอรู้ว่าทุกอย่างจะเป็นแบบนี้ เธอจะไม่อุ้มแมวตัวนั้นกลับมาด้วยเลย
ทั้งสองคนพากันเดินทางไปที่คลินิกซึ่งจอแจทำงานอยู่ที่นั่น เธอนัดกับรุ่นพี่เอาไว้ แต่ถึงไม่มีนัดเธอก็พาเขาไปที่คลินิกไม่ได้อยู่ดี
“นายรอฉันอยู่ที่นี่ก็แล้วกัน ฉันต้องไปทำงาน กว่าจะเลิกงานก็ดึกแล้ว นายเองก็น่าจะรู้ใช่มั้ย” จอแจพาสโนว์ไปที่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ แต่เหมือนว่าสโนว์จะไม่ยอม
“ไม่ได้ เธอไปไหนฉันต้องไปด้วย”
“ฉันจะไปทำงาน เลิกงานเดี๋ยวมารับ ก็เดินเล่นรออยู่แถวนี้นี่แหละ” สโนว์ไม่มีทางเลือก เขาจำเป็นต้องเข้าใจสิ่งที่จอแจพยายามบอก
“นานแค่ไหนกว่าจะมา”
“ก็อย่างที่เคย ฉันก็ออกมาทำงานทุกวัน วันนี้ให้รอที่ห้องนายไม่ยอมรอเอง”
“นานขนาดนั้นเลยเหรอ กลับให้มันเร็วกว่านั้นสักหน่อยไม่ได้หรือไง” สโนว์โวยวายทันที เขาจำได้ว่าทุกวันต้องเฝ้ารอจอแจกลับมาห้อง รอแล้วรอเล่านานแสนนานกว่าเธอจะกลับมา
“ไม่ได้ นี่เงิน...เอาติดตัวไว้ หิวข้าวก็ไปหาข้าวกินซะ” จอแจควักเงินจำนวนหนึ่งออกมาใส่มือให้เขา ก่อนที่เธอจะเดินหนีออกมา
“รีบกลับมานะ ฉันจะรออยู่แถวนี้ ถ้าเธอมาแล้วไม่เจอก็นั่งรอก่อนนะ!!!” เสียงสโนว์ตะโกนบอก แต่จอแจไม่ได้สนใจที่จะฟัง ‘ลาก่อนนะ หวังว่านายจะโชคดี’ เธอแอบคิดในใจ
จอแจตั้งใจแล้วว่าเธอจะเอาเขามาปล่อย ต่อให้เขาบอกว่าตัวเองเป็นเทพ แต่เธอก็ไม่ไว้ใจด้วยหรอก เขาจะจับเธอกินเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
สโนว์มองตามหญิงสาวไปจนเธอเดินหายไปในฝูงผู้คน เขาเชื่ออีกฝ่ายอย่างสนิทใจว่าจะกลับมารับ โดยไม่รู้เลยว่าตัวเองกำลังจะถูกลอยแพ
- ผู้เขียน
