ลิขิตรักพญามาร

“ออกไปจากบ้านของฉันเดี๋ยวนี้เลย จะกี่แสนกี่ล้านฉันก็ไม่ขาย แล้วไม่ต้องมาพูดกับฉันอีกแล้วนะ มากี่ครั้งฉันก็จะบอกคำเดิมว่าไม่ขาย” น้ำเสียงที่แสดงความหงุดหงิดและรำคาญใจ ถูกระบายออกมาจากเรียวปากอิ่มสวยได้รูปของหยาดน้ำค้าง หญิงสาววัยยี่สิบสี่ปี ผู้ครอบครองกรรมสิทธิ์ที่ดินนับร้อยไร่ของปู่ที่เพิ่งจากโลกนี้ไปได้ไม่ถึงหนึ่งปี ที่ดินผืนนี้มีค่าขึ้นมาทันที เมื่อทางราชการคิดจะปรับปรุงพื้นที่โดยรอบเป็นสถานที่ท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์ เนื่องจากป่าที่อยู่ในบริเวณนี้ค่อนข้างอุดมสมบูรณ์ มีสัตว์น้อยใหญ่อาศัยอยู่เป็นจำนวนมาก อีกทั้งยังมีน้ำตกที่สวยงามแห่งหนึ่งของโลก มีความสูงเกือบสองร้อยเมตร เวลาน้ำตกลงมากระแทกกับผืนน้ำด้านล่าง ทำให้เกิดระลอกคลื่นลูกใหญ่ นักท่องเที่ยวจึงชอบมาล่องแก่งที่นี่กันอย่างเนืองแน่นในช่วงฤดูฝน ส่วนช่วงหน้าร้อนจะมีคนมาเดินป่ากันมาก ทั้งตั้งแคมป์เดินเข้าไปในป่าลึกโดยมีเจ้าหน้าที่และนายพรานฝีมือดีคอยดูแลความปลอดภัยให้ ส่วนหน้าหนาว ความงามของดอกไม้หลากหลายชนิดบานสะพรั่ง ส่งกลิ่นหอมไปทั่วบริเวณ อีกทั้งทะเลหมอกในช่วงฤดูหนาว ที่มองลงมาจากหน้าผาสูง จุดชมวิวที่สวยงามยังเป็นแรงดึงดูดมหาศาลให้นักท่องเที่ยวมาเยี่ยมชมที่นี่ นักลงทุนจึงเข้ามากว้านซื้อที่ดินของชาวบ้านละแวกนี้หลายราย ซึ่งทุกคนต่างได้ราคาที่พอใจเป็นเศรษฐีใหม่กันไปหลายครอบครัว ที่ดินของปู่สมปองจึงเป็นที่ดินอีกผืนที่มีคนสนใจ เนื่องจากอยู่ติดริมถนนสายหลัก และยังเป็นทางเข้าของวนอุทยานอีกด้วย จึงเป็นที่ดินที่สวยที่สุดและราคาแพงมากที่สุด “นะครับลองฟังข้อเสนอข้อใหม่ก่อนดีกว่านะครับคุณหยาดน้ำค้าง ข้อเสนอข้อนี้ผมคิดว่าคุณน่าจะพอใจ” ทนายเกรียงไกรพยายามโน้มน้าว “บอกว่าไม่ไงพูดไม่รู้เรื่องเหรอถ้าฉันคิดจะขายฉันคงขายไปตั้งแต่คุณยื่นข้อเสนอให้ไร่ละสองแสนแล้ว แต่นี่ฉันพูดว่าไม่ขายก็คือไม่ขาย กลับไปบอกนายทุนของคุณด้วยว่า ถ้าอยากได้ที่ดินของฉันมากนัก ก็มาก้มลงกราบอ้อนวอนฉัน แล้วฉันจะยอมขายให้ในราคาตามท้องตลาดไร่ละหนึ่งเเสนห้าหมื่นบาท ถ้านายทุนของคุณกล้าทำ ฉันก็กล้าขายที่ดินให้” เกรียงไกรถึงกับสะอึกกับคำพูดของหญิงสาวตรงหน้า ไม่คิดเลยว่าจะได้ยินคำนี้ มันช่างเป็นวาจาที่ไม่มีทางเป็นไปได้ยิ่งนัก หยาดน้ำค้างคงไม่รู้หรอกว่าเจ้านายของเขามีนิสัยอย่างไร อยากได้อะไรก็ต้องได้ ในเมื่อพูดดีๆ แล้วไม่ยอมรับฟัง ก็เห็นต้องใช้กำลังบ้างแล้ว “ไงพูดไม่ออกเลยล่ะสิ ทีหลังไม่ต้องมาอีกนะ รำคาญ” ประตูรั้วอัลลอยด์ถูกปิดลงเสียงค่อนข้างดัง ทำให้ทนายผู้เก่งกล้าฝีปากเยี่ยม เดินคอตกกลับไปขึ้นรถ งานที่เขาคิดว่าง่ายกลับไม่ง่ายเหมือนกับที่คิดไว้ หยาดน้ำค้าง ใจแข็งยืนกรานคำเดียวว่าไม่ขาย หากเขานำคำพูดของหญิงสาวเจ้าของที่ดินไปบอกกับเจ้านายหนุ่ม มีหวังต้องเต้นเป็นเจ้าเข้าแน่นอน หยาดน้ำค้างเดินทางมาที่ทำงานด้วยความหงุดหงิดใจเป็นอย่างมาก หญิงสาวไม่เคยคิดเลยว่าการที่เธอครอบครองที่ดินที่ปู่สมปองทิ้งไว้ให้ เนื่องจากเธอต้องรบรากับญาติทางฝ่ายปู่ ที่ล้วนแล้วแต่หิวเงินทั้งสิ้น ด้วยความ ใจดีและไม่อยากมีปัญหา หยาดน้ำค้างได้แบ่งที่ดินให้กับพี่น้องของปู่สมปองคนละสิบห้าไร่เท่าๆ กัน หากแต่ทางฝ่ายพี่น้องยังไม่พอใจ ต้องการได้อีกคนละยี่สิบไร่ เนื่องจากขณะนี้เธอถือครอบครองอยู่มากกว่าสองร้อยไร่ หญิงสาวปฏิเสธเพราะรู้ดีว่าญาติของปู่นั้น หวังที่จะนำที่ดินไปขายต่อ ไม่ได้ทำให้เกิดประโยชน์ให้แก่ครอบครัว ตามความตั้งใจของปู่สมปองที่สั่งเสียกับเธอไว้ว่า ให้หลานสาวที่เขารักมากที่สุดและไว้ใจที่สุด รักษาที่ดินผืนนี้ไปชั่วลูกชั่วหลาน อย่าขายทิ้งเพราะเห็นแก่เงิน ให้ทำที่ดินผืนนี้ให้เกิดประโยชน์ ไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าสิ่งที่ตัวเองพยายามจะรักษาไว้ จะสร้างปัญหาให้กับเธอมากขนาดนี้ “เป็นอะไรน้ำค้าง หน้าตาไม่ค่อยดีเลย หรือว่าเรื่องเดิม” บัวบุษยาถามเพื่อนรักที่เดินเข้ามาในร้านด้วย สีหน้าบึ้งตึง “ก็เดิมๆ มีแต่คนมาขอซื้อที่ ไม่ได้ติดประกาศขายเสียหน่อย มากันอยู่ได้” สาเหตุที่ทำให้นายหน้าค้าที่ดินเหล่านี้มาหาเธอถูก คงหนีไม่พ้นญาติของปู่สมปองที่เป็นคนบอก อาจจะแลกกับเงินเพียงน้อยนิดที่อีกฝ่ายยื่นให้ หรือไม่ก็ตามแต่ญาติจอมงกจะเรียกร้อง “ก็คงเป็นพี่น้องของปู่สมปองนั่นแหละที่เป็นคนบอก แต่ละคนปากสว่างทั้งนั้น หิวเงินอีกต่างหาก” เพื่อนสนิทพูดเสริม “ก็คงจะเป็นอย่างนั้นว่าแต่วันนี้มีแขกพิเศษเหรอ” “อืมใช่เห็นพวกพี่ก้อยบอกว่าเป็นว่าที่หุ้นส่วนใหม่ของที่นี่น่ะ จะมาดูการทำงานและศึกษาระบบงานก่อน ถ้าถูกใจแล้วค่อยตัดสินใจซื้อหุ้นมั้ง” บัวบุษยาเอ่ยตอบ พร้อมกับจัดเรียงตู้เอกสารของบริษัทให้เป็นระเบียบ “มันก็จริงเนอะ จะซื้อหุ้นทั้งที่มันก็คงต้องดูรายละเอียดกันลึกๆ หน่อย อีกอย่างคุณสันติไม่ได้ขายหุ้นส่วนตัวแค่หมื่นสองหมื่น แต่ขายเป็นสิบๆ ล้าน มันก็ต้องศึกษาผลได้ผลเสียกันหน่อย” “ใช่คุณสันติก็ไม่ได้เดือดร้อนเงินอะไร อีกอย่างบริษัทก็ไม่มีปัญหาทางด้านการเงิน แต่ทำไมต้องขายหุ้นด้วยก็ไม่รู้ เป็นเจ้าของคนเดียวน่าจะดีกว่า ไม่ต้องแบ่งผลกำไรให้ใครด้วย รับคนเดียวเต็มๆ” บัวบุษยาอดสงสัยไม่ได้ กิจการของที่นี่ไม่มีปัญหาอะไรน่าหนักใจ ทุกอย่างราบรื่น ผลกำไรก็อยู่ในระดับที่ดีมาก มีลูกค้าแวะเวียนเข้ามาใช้บริการและเป็นสมาชิกสปอร์ตคลับแห่งนี้เป็นจำนวนมาก จนต้องขยายให้ใหญ่ขึ้นด้วยซ้ำ ให้เพียงพอต่อความต้องการของลูกค้า แล้วเหตุใดจึงคิดจะขายหุ้น “เมียสั่งมาแน่นอน” หยาดน้ำค้างพูดอย่างไม่สงสัย เพราะสันติกลัวภรรยาอย่างกับอะไรดี ชี้นกเป็นนก ชี้ไม้เป็นไม้ “ช่างเถอะ เรื่องของเจ้านาย เรามันลูกจ้างไม่เกี่ยวกัน บัวไปก่อนนะ” บัวบุษยาขอตัวไปทำหน้าที่ของตน ปล่อยให้หยาดน้ำค้างเจ้าหน้าที่ฝ่ายต้อนรับลูกค้า จัดเรียงแฟ้มเอกสารของลูกค้าต่อจากเธอ