ตอนที่ 4 นางนกต่อ หรือ นางนกกระจิบ

1203 คำ

ลูกน้องสองคนนั่งมองหญิงสาวคนหนึ่งด้วยสายตาเคลือบแคลงใจ การสืบหนอนนั้นไม่ยาก แต่ก็ไม่ง่ายอย่างที่คิด ฮัทนั่งมองคนที่คิดว่าเป็นนางนกต่อด้วยสีหน้ายุ่งยาก เสียเวลาเล่นเกมมาก ฮัททำหน้าเบื่อหน่าย “มึงคิดว่าใช่มั้ย” ฮัท ลูกน้องมาเฟียที่ได้รับคำสั่งให้มาจับนางนกต่อที่เข้ามาล้วงความลับในกาสิโนหันมาปรึกษากัน “ดูจากหุ่นก็น่าจะใช่ แล้วรูปที่ส่งมาก็เบลออย่างเหี้ย กูจะดูยังไงวะเนี่ย บอกแค่กบดานในกรุงโรม” แม็คสบถออกมาเมื่อได้รูปนางนกต่อจากมาโค “เออ เชื่อกู กูว่าใช่คนนี้แหละ ดูร่าเริงเกินมนุษย์แปลก ๆ เหมือนปลอม ๆ อีกอย่างคนเอเชียในกรุงโรมนี้มีไม่มากนักหรอก” ฮัทวิเคราะห์จากท่าทางและสีหน้าของหญิงสาวที่ยิ้มตื่นเต้นกับเมืองที่เพิ่งเคยมาเที่ยวคนเดียวครั้งแรก ซึ่งมันไม่แปลกที่จะตื่นตาตื่นใจกับบ้านเมืองนี้ แต่คนที่อยู่เป็นประจำแบบพวกเขาดูว่ามันดูเว่อร์ไปจนเกินเหตุ เหมือนกำลังแสดงมากกว่า “หรือจะแค่นักท่องเที่ยววะ กูว่าไม่น่าใช่ คนกบดานที่ไหนออกมาเที่ยวแบบนี้” แม็คยังลังเลที่จับตัวหญิงสาวซึ่งดูจากท่าทางหญิงสาวเหมือนนักท่องเที่ยวมากกว่า นายก็รีบอยากได้ตัว แต่ข้อมูลมีมาแค่นี้เพราะคนที่รู้จักยัยนั่นโดนฆ่าตายหมด… “มึงไม่ทันมารยาหญิงไง เพราะส่วนมากคนจะคิดแบบนี้ ที่ที่อันตรายที่สุดคือที่ที่ปลอดภัยที่สุด เชื่อกู เห้ย พวกมึงไปจับมันมา” ฮัทบอกอย่างมั่นใจก่อนจะหันไปสั่งให้ลูกน้องที่มาด้วยให้ไปจับตัวหญิงสาว เปาะแปะกำลังเพลิดเพลินกับการชมบรรยากาศ ไม่ทันระวังตัว เธอเดินเลี่ยงมามุมที่คนน้อยเพราะต้องการถ่ายภาพตามลำพัง แต่จู่ ๆ ก็เห็นผู้ชายชุดดำตรงเข้ามาหา “พวกคุณเป็น คะ อื้อ ๆ” เสียงหวานยังพูดไม่ทันจบประโยคก็มีผ้าสีขาวที่ผสมยาสลบมาปิดที่ปากและจมูกก่อนที่สติทั้งหมดจะดับวูบไป ชายร่างใหญ่จึงอุ้มเอาร่างน้อยขึ้นมาบนรถแล้วตรงไปยังสถานที่นั้นโดยไม่มีใครคิดช่วยเหลือ “ได้นางนกต่อมาแล้ว อยู่ที่โกดัง อีก2คน กำลังตามอยู่” ฮัทกดโทรรายงานมาโคอย่างรวดเร็ว เขาขี้เกียจวุ่นวายกับนายเพราะอยากกลับไปนอนเล่นเกม “เห้ย มึงรีบโทรบอกทำไมวะ น่าจะเช็กให้ดีก่อน” แม็คห้ามเพราะกลัวงานพลาด เจ้านายโหดแค่ไหนใครก็รู้ “มึงเชื่อกูเถอะ คนนี้แหละ ๆ ๆ ๆ” เขาเอ่ยบอกเพื่อนอย่างมั่นอกมั่นใจ ตาคมจ้องมองร่างน้อยที่ผมเผ้ารุงรังที่ถูกมัดนอนสลบไสลอยู่เป็นเวลานานสองนาน เวลาผ่านอีกราว ๆ ห้านาทีร่างน้อย ๆ ก็เริ่มขยับพยายามดิ้นแต่มือทั้งสองข้างก็ถูกมัดเอาไว้แน่น รวมทั้งปากที่มีผ้าสีขาวมัดเอาไว้ “ตื่นละหรอ กูนึกว่าตายละ” มาเฟียพ่นคำหยาบออกมาอย่างไม่สนว่าคนตรงหน้าจะเป็นเพียงหญิงสาวไร้ทางสู้ “อื้อ อุนเอ็นอัย อ่อยอั้นอ๊ะ (คุณเป็นใคร ปล่อยฉันนะ)” เสียงที่พยายามเปล่งออกมาไม่เป็นศัพท์ “พูดเหี้ยไรเนี่ย เอ้า” มือใหญ่รีบไปแกะผ้าที่ปิดปากนั้นออก “กรี๊ดดดดด ช่วยด้วย ๆ ๆ ใครก็ได้ช่วยเปาะแปะ ด้ว...” ยังไม่ทันจบประโยคมือใหญ่ก็รีบเอามาอุดปากสวยจิ้มลิ้มนั้นไว้ “หุบปากนะ ถ้าไม่อยากตาย” เสียงเข้มขู่หญิงสาว “ฮึก ๆ ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ” ตากลมโตเริ่มปล่อยให้น้ำสีใส ๆ ไหลออกมาจากดวงตาพร้อมกับสะอื้นจนตัวสั่น ‘คุณพ่อขาคุณแม่ขาช่วยเปาะแปะด้วย เปาะแปะกลัว’ หญิงสาวคิดถึงบิดามารดาในใจเป็นเพราะความดื้อรั้นเอาแต่อยากเที่ยวของหล่อนแท้ ๆ ทำให้ต้องมาเป็นแบบนี้ “บอกมาว่าใครเป็นส่งเธอมา” คารอสถามหญิงสาวตรงหน้าที่ถูกมัดมือไว้เหนือหัว ก่อนสายตาคมจะไล้มองทั้งดวงหน้าหวานที่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตัวสั่น แต่มันสั่นแค่ตัวเขาคงเฉย ๆ นี่หน้าอกของหล่อนก็กระเพื่อมขึ้นลงตามไปด้วย ‘ไอ้พวกเหี้ยเอ้ย มัดท่าเหี้ยอะไรของมันวะ กูนึกว่านางเอกเอวีถูกพวกหื่นกามกำลังจะข่มขืน’ คารอสคิดกับด่าลูกน้องในใจ “ฮือ ๆ ๆ ๆ อึก ๆ ฮือ คุณพ่อคุณแม่ขาช่วยเปาะแปะด้วย ฮือ ๆ ๆ ๆ ใครก็ได้ช่วยที” เสียงร้องขอให้บิดามารดาเปล่งออกมาพร้อมเสียงสะอื้นไม่ได้สนใจฟังคนหน้าโหดตั้งคำถามเลยสักนิด “เงียบ!! อยากตายรึไงห๊ะ!!” คารอสตวาดเสียงดังลั่นพร้อมกับเอาปืนที่เหน็บอยู่บนเอวมาจ่อที่ขมับน้อย หญิงสาวถึงกับตัวสั่นไหวยิ่งกว่าเดิม “ฮือ ๆ ๆ ๆ อึก ๆ ฮือออ ๆ ๆ ๆ ๆ” แทนที่ร่างน้อยจะหยุดร้องกลับหลับหูหลับตาร้องไห้หนักยิ่งกว่าเดิมจน คนตัวโตถึงกับไปไม่เป็นจะยิงทิ้งก็กลัวจะไม่ได้ความ จะปล่อยไว้ก็รำคาญ มันไปจับตัวอะไรมาให้กูเนี่ย! ชายหนุ่มคิด “นี่ฟังนะยัยนางนกกระจิบ ฉันจะนับหนึ่งถึงสาม ถ้าไม่หยุดร้องฉันจะฝังกระสุนนี้ในหัวเธอ” ชายหนุ่มกดปลายกระบอกปืนให้ติดขมับน้อยแรงขึ้นพร้อมกับเรียกขานหญิงสาวว่านางนกกระจิบ ก็ดูจากสภาพ พวกคู่อริควาย ๆ นั่นส่งยัยนี่มาได้ยังไง ดูโง่ ๆ ยังไงก็ไม่รู้ เอาแต่แหกปากร้องเหมือนนกกระจิบหิว เคยเจอนางนกต่อมาหลายรูปแบบก็ไม่เคยเจอสภาพแบบนี้มาก่อน “อึก ๆ เปาะแปะกลัว ฮือ ๆ” แม้จะพยายามกลั้นเสียงสะอื้นมากเพียงใดก็ยังมีเสียงร้องไห้หลุดออกมาอยู่ดี “กลัวก็ดี บอกมาใครส่งเธอมาที่นี่” เมื่อเห็นท่าทางเหมือนจะพอคุยได้ชายหนุ่มก็รีบตั้งคำถาม “ฮึก ๆ ไม่มีเปาะแปะมาเอง” เปาะแปะตอบออกไปตามความเป็นจริงเพราะหล่อนอยากมาที่นี่คนเดียวจึงทำทุกอย่างเองหมด แต่ชายหนุ่มกลับคิดว่าหญิงสาวนั้นปากแข็ง “ปากแข็ง!! มาเองได้ยังไง อย่ามาตอแหล บอกมาใครบงการ” คารอสยังไม่หยุดคาดคั้น “ฮือ ๆ เปาะแปะมาเองได้ นั่งเครื่องบินมา” ตากลมมองชายหนุ่มพร้อมกับบอกอย่างจริงจัง “นี่จะกวนประสาทฉันใช่มั้ย ห๊ะ!” เสียงเข้มเริ่มตวาดอีกรอบจนร่างน้อยสะดุ้งร้องไห้ออกมาอีกรอบ “ฮือ ๆ ๆ ๆ ๆ ฮึก ๆ ๆ ฮือ ๆ ๆ ๆ” เหล่าลูกน้องพากันมองมายังนางนกต่อและเจ้านายอย่างไม่รู้จะช่วยยังไง

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more