Chapter 6
2025 คำ
หลังอาบน้ำ ไนเจลที่แต่งตัวเสร็จเดินออกไปชงชาร้อนกับกาแฟมาให้บูม เพราะเขากำลังนั่งทำงานที่หน้าจอคอม บูมมักจะเอางานกลับมาทำด้วยเสมอ
"กาแฟค่ะ"
"อืม"
"หนูว่า...รอบหน้าเราอย่ามีเซ็กส์กันตอนหนูมีรอบเดือนดีมั้ยคะ..."
"ฉันไม่ติดนะ แค่เลือด"
"แต่มัน........"
"เธอควรดีใจนะ เพราะกับคนอื่น ฉันไม่เคยทำ"
"!!!!!!!!"
"ทำไมทำหน้าแบบนั้น?" บูมเอ่ยถามในขระที่ยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
"เปล่าค่ะ แค่แปลกใจที่พี่พูดแบบนั้นเฉยๆค่ะ"
ไนเจลเอ่ยแค่นั้นก็ดื่มชาจนหมดแล้วกลับขึ้นเตียงนอนโดยที่บูมก็ยังทำงานต่อไปโดยที่ไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับคำพูดของตัวเองสักนิด ตอนนี้เธอมีความสุขมากที่บูมเป็นแบบนี้ หมู่นี้ดูเขาใส่ใจเธอมากกว่าปกติ หรือเธอแค่คิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้นนะ
เช้า ไนเจลตื่นขึ้นกลับต้องแปลกใจเพราะบูมยังนอนหลับเปลือยอกท่อนบนอยู่ข้างๆเธอ เขายังไม่ได้ออกไปเหมือนทุกวัน หญิงสาวที่มองหน้าหล่อเหลาของชายหนุ่มที่นอนข้างๆ สันจมูกคมๆ ผิวละเอียดขาวเหมือนกับผิวผู้หญิงนั่น ขนาดหลับอยู่แท้ๆ ทำไมเขาดูดีขนาดนี้นะ
ไนเจลถือวิสาสะหอมแก้มเขาเบาๆ กลิ่นหอมอ่อนๆของบูมทำเอาเธอใจเต้นแรงแปลกๆอย่างควบคุมไม่ได้ ยิ่งนึกถึงภาพที่มีอะไรกับเขาอยู่บ่อยๆ เธอยิ่งใจสั่นไปหมด
"หอมแก้มฉัน เธอขอฉันหรือยัง" จู่ๆบูมก็เอ่ยขึ้น เขาไม่ได้หลับ ทำเอาไนเจลตกใจสุดตัวโดยที่ยังไม่ทันได้ถอยหนี ก็ถูกบูมลุกขึ้นคว้าคอเธอให้นอนลงและตัวเองเป็นฝ่ายขึ้นคร่อมแทน
"พี่บูม!"
"นึกยังไงมาแอบหอมฉันแต่เช้า"
"เอ่อ...ก็..."
"ปลุกฉันว่างั้น?"
"พี่ก็ตื่นแล้วนี่คะ หนูไม่ได้ปลุกสักหน่อย"
"ฉันหมายถึงปลุกมังกรฉันเนี้ย ตื่นเต็มตัวเลย" พูดจบบูมก็กดจูบลงบนริมฝีปากไนเจลอย่างหนักก่อนผละออกราวกับดูดดึงวิญญาณเธอให้ออกจากร่างแบบนั้น
"มะ..ไม่ได้นะคะ หนูยังมีประจำเดือน มะ..ไม่เอานะพี่บูม"
"ฉันก็ล้อเล่น ไปอาบน้ำซิ เดี๋ยวไปกินข้าว วันนี้ฉันจะสอนเธอขับรถ" บูมเอ่ยก่อนผละตัวลุกขึ้นแล้วคว้าผ้าไปอาบน้ำ ไนเจลที่แขนจนทำตัวไม่ถูกเพราะไม่เคยมีโมเม้นแบบนี้กับบูมสักครั้ง ปกติเธอมีหน้าที่นอนให้เขาสนองความต้องการเท่านั้น เมื่อเสร็จเขาก็มักจะออกไปเสมอ บางทีก็เมามามาถึงก็ปลุกปล้ำเธอโดยที่ยังหลับบ้างก็มี
หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเสร็จ บูมขับรถมินิคันใหม่ที่ซื้อให้ไนเจลพาเธอออกมากินข้าว มันอาจจะดูขัดกับมาดเท่ๆของเขาไปสักนิด เพราะรถมันน่ารักสไตล์ผู้หญิง แต่บูมก็ขับมันได้อย่างคล่องแคล่วไม่ว่าเป็นรถคันไหน
การสอนขับเริ่มต้นขึ้นหลังจากจบมื้อเช้า วันนี้บูมไม่ไปทำงาน เขาพาไนเจลขับรถออกมานอกเมืองที่ถนนโล่งเพื่อนสอนเธอขับรถ เขาอธิบายขั้นตอนต่างๆและการใช้อุปกรณ์รวมไปถึงปุ่มต่างๆที่มี
"ค่อยๆทำตามที่ฉันสอน ไม่ต้องกลัว"
"ถ้าหนูเหยียบผิดแล้วรถมันแหกโค้งละคะพี่บูม" ไนเจลเอ่ยในขณะที่นั่งจับพวงมาลัยรถจนแน่นฝั่งคนขับโดยมีบูมนั่งอยู่ข้างๆ
"ก็ถือซะว่าทดสอบความปลอดภัยรถไปเลยเป็นไง ฉันทำประกันไว้แพงมากนะ อย่าไปกลัว" เขาเอ่ยพรางกดขำเหมือนมันเป็นเรื่องตลกไปเลย
"พี่ก็ชอบพุดตลกเรื่อย หนูกลัวนิคะ"
"ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่เธอจะกลัวทำไม"
ทั้งคู่ใช้เวลากว่าครึ่งวันสอนขับรถจนไนเจลขับจนคล่อง มันง่ายกว่าที่เธอคิดเยอะ อาจะเพราะรถคันเล็ก วงเลี้ยวไม่ได้กว้างทำให้เลี้ยวสบายเธอเลยไม่ดูประหม่ามากนัก อีกอย่างมีบูมนั่งมาข้างๆอีกด้วย
"ทีนี้เธอก็ขับพาฉันกลับคอนโดได้แล้ว ฉันจะหลับสักหน่อย" บูมเอ่ยก่อนสวมแว่นตากันแดดสีดำสนิทแล้วกอดอกหลับ
ไนเจลขับรถตามจีพีเอสกลับคอนโด ตลอดทางเธอขับรถไม่เร็วมากนักเพราะเพิ่งขับเป็น แต่บูมซิ กลับปล่อยให้เธอขับด้วยตัวเองกลับคอนโดเลย เหมือนอยากปล่อยให้เธอกล้าขับ
"พี่บูมคะ"
"................"
"ขอบคุณนะคะ หนูถือว่านี่เป็นของขวัญวันเกิดจากพี่นะ"
ไนเจลเอ่ยแค่นั้นโดยที่รู้ว่าบูมหลับ เธอขับรถกลับมาถึงคอนโดอย่างปลอดภัยโดยที่บูมหลับมาตลอดทาง เมื่อมาถึงเขาก็ไม่ได้ขึ้นห้อง แต่เลือกจะขับรถตัวเองออกไปคาสิโนเลย ไนเจลที่ดูวันนี้จะเป็นวันดีๆสำหรับเธอก็ยิ้มกว้างก่อนที่จะแต่งตัวเพื่อออกไปส่งรายงานที่มหาวิทยาลัยในช่วงบ่ายเพราะไม่มีเรียน
"น้องเจล มาส่งงานเหรอครับ" โน๊ตเอ่ย
"ค่ะพี่โน๊ต"
"พี่โทรหาบ้างได้มั้ย คือ พี่ไม่กล้าโทร จริงๆพี่มีเบอร์เจลนานแล้ว ไลน์ก็มี" โน๊ตเอ่ย
"เอ่อ..."
"เอาแบบนี้ งั้นพี่ไลน์ก็ได้ครับ จะได้ไม่รบกวนเจล"
"ค่ะ เจลขอตัวไปส่งงานก่อนนะคะพี่โน๊ต ไว้เจอกันค่ะ"
โน๊ตมองไนเจลด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อสายตาของเขาไปเห็นกับรอยแดงที่ต้นคอซึ่งมันถูกปกเสื้อนักศึกษาปิดแต่ไม่มิด เขาเป็นผู้ชายรู้ดีว่านั่นคือรอยอะไร แต่ไนเจลไม่มีแฟน ทำไมถึงมีรอยแบบนี้ หรือว่าผู้ชายวันนั้นจะเป็นแฟนไนเจลจริงๆ ไนเจลไม่ใช่ผู้หญิงแรงหรือเจ้าชู้อะไร ดูจะเก็บตัวซะด้วยซ้ำ ไม่มีเหตุผลที่เธอจะปิดว่ามีแฟนกับผู้ชายที่เข้ามาจีบ และเธอก็ไม่ได้ดูสนใจเขาจนต้องปกปิดอีกด้วย
คืนนี้บูมไม่ได้มานอนกับเธอที่คอนโด และเธอก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน เพราะไม่ได้มีสิทธิ์ถามมากขนาดนั้น แต่คิดว่าคงอยู่ที่คาสิโน เธอได้แต่เข้านอนจนเช้าก็จริงที่บูมไม่ได้มา
BOOM TALK
"นายครับ ของที่สั่งจัดการเรียบร้อยแล้วครับ" ลูกน้องคนสนิทของผมเอ่ยขึ้นในขณะที่ผมนั่งทำงานอยู่ในห้องที่คาสิโน
"อืม"
"ดูเหมือนว่านายจะให้ความสำคัญกับคุณเจลมากกว่าคนอื่นนะครับ"
"คนอื่น? ใคร" ผมเอ่ย
"ก็ผู้หญิงคนอื่นของนายไงครับ รวมไปถึงคู่หมั้นนายด้วยครับ"
"เรื่องของกู สั่งให้ทำก็ทำ ไม่ต้องมาอยากรู้เรื่องส่วนตัวกูนักมึงน่ะ" ผมเอ่ย
"แล้วถ้านายหมั้นแล้ว นายจะทำยังไงเรื่องคุณเจลครับ"
"....................."
"พ่อแม่คุณเจลยังใช้หนี้นายไม่หมด นายจะปล่อยเธอไปเลยเหรอครับ" ลูกน้องผมเอ่ย
"ยังไม่รู้"
"แต่ผมรู้สึกว่านายไม่ค่อยอยากหมั้นนะครับ"
"รู้มากไปแล้วไอ้ห่า เดี๋ยว! เค้กที่กูให้สั่ง เสร็จทันหรือเปล่า" ผมเอ่ย
"ทันครับ ทุกอย่างตามที่นานสั่งเลยครับ คุณเจลต้องชอบมากแน่ๆ เมียผมเห็นรูปที่ร้านส่งแบบร่างมาให้ชอบใหญ่เลยครับ"
"เมียมึงนี่รู้เยอะเหมือนกันนะ วันหลังพามาเจอกูหน่อย" ผมเอ่ย
"ไม่เอาครับ เดี๋ยวมันคลั่งนายขึ้นมาผมลำบากอีก"
"ตลก เออๆออกไปได้แล้ว" ทันทีที่ลูกน้องผมเดินออกไป ผมก็ได้แต่กดยิ้มก่อนนั่งคิดถึงเรื่องที่เพิ่งคุย แต่แล้วความคิดของผมก็ถูกขัดจังหวะ เมื่ออายมาหาผมที่คาสิโน
"พี่บูม พ่อกับแม่อายจะบินมาถึงพรุ่งนี้เช้า เย็นๆท่านเชิญพี่ไปกินข้าวด้วยกันค่ะ" อายเอ่ย
"พรุ่งนี้!!"
"ใช่ค่ะ ท่านอยากเจอพี่มากเลยนะคะ พี่ติดงานเหรอคะ?" อายเอ่ย
"เปล่า...."
เย็นวันนี้ บูมพาอายเข้ามาที่บ้านของเขาเพราะมีนัดกับพ่อและแม่ ตั้งแต่อายกลับมา ไบรท์บอกให้บูมพาอายไปกินข้าวที่บ้านแต่ยังไม่มีโอกาศไป วันนี้เลยถือโอกาสไปสักหน่อย
เมื่อมาถึง ลูกน้องในบ้านต่างพากันยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ที่เห็นนายเล็กของบ้านอย่างบูมที่ปกติจะเจ้าชู้ไม่น้อยมีสาวเป็นตัวเป็นตนมาที่บ้าน และทุกคนยังได้ข่าวที่บูมกำลังจะหมั้นต่างพากันยินดียกใหญ่
"คุณอาสวัสดีค่ะ" อายเอ่ย
"ได้ยินว่าพ่อกับแม่จะมาพรุ่งนี้เหรอลูก" ไบรท์เอ่ยถาม
"ใช่ค่ะคุณอา คุณพ่อกับคุณแม่ให้พาพี่บูมไปทานข้าวเย็นด้วยค่ะ" อายเอ่ย
"อ่อ ดีเลยซิ พรุ่งนี้งานที่คาสิโนเดี๋ยวพ่อเคลียร์แทนให้ ไปกับน้องเถอะ" ไบรท์เอ่ย
ตลอดมื้อค่ำ บูมเหมือนคิดอะไรจนเผลอไม่ได้ฟังที่ทุกคนคุย จนยะหยาสังเกตุเห็นอาการผิดปกติของลูกชายอย่างบูม จนจบมื้อค่ำ ในขณะที่รออายเข้าห้องน้ำเพื่อพาเธอกลับไปส่งที่โรงแรม ยะหยาก็เอ่ยขึ้น
"บูม ลูกกับน้องยังไม่ได้มีอะไรกันใช่มั้ย?" ยะหยาเอ่ย
"ยังครับ ผมไม่เคยล่วงเกินน้องหรอกครับ"
"ดีแล้ว แม่ว่าเหมือนบูมจะไม่ค่อยอยากหมั้นแล้วนะ แม่พูดถูกมั้ย" ยะหยาเอ่ย
".................."
"เอาเถอะ จะตัดสินใจยังไงก็อย่าให้มันสายนะลูก มันจะเจ็บกันหลายฝ่าย"
คำพูดของยะหยาผู้เป็นแม่ทำเอาบูมคิดวนไปตลอดทางที่ขับรถไปส่งอาย ทำไมวันนี้เขาคิดหนักแบบนี้นะ เมื่อมาถึงโรงแรม อายเอ่ยขอบคุณ ก่อนหอมแก้มเขาเบาๆเป็นการขอบคุณแล้วส่งยิ้มหวานให้ก่อนเดินเข้าห้องไป
ทางด้านไนเจลที่ตื่นเช้าขึ้นมาในวันเกิด เมื่อคืนบูมก็ไม่ได้มาหาเธอ มันเป็นเรื่องปกติ เพราะที่ผ่านมาหลายปี บูมก็ไม่เคยสนใจวันเกิดของเธออยู่แล้ว อีกอย่าง เธอไม่ได้เจอพ่อแม่อีกเลยตั้งแต่ที่พาเธอมาส่งให้บูม เธอรู้เพียงว่าพ่อกับแม่ยังคงผ่อนจ่ายหนี้ให้บูมมาตลอด ผ่อนน้อยบ้าง มากบ้าง แต่หนี้ก้อนโตซึ่งมันคงใช้เวลาอีกแสนนานกว่าจะผ่อนหมด เธออาจจะถูกเขาเขี่ยทิ้งก่อนพ่อแม่หมดหนี้ก็ได้
ไนเจลที่ยืนรอตักบาตรที่ด้านหน้าคอนโดในยามเช้าตรู่ ถูกบันทึกเป็นภาพถ่ายก่อนส่งไลน์ไปหาชายหนุ่ม บูมที่ตอนนี้อยู่ที่สนามบินเพราะพาอายมารับพ่อกับแม่ก็ได้แต่หยิบมือถือขึ้นดูรูปที่ลูกน้องคนสนิทส่งมาแล้วกดยิ้มบางๆ
"พี่บูมค่ะ ยิ้มอะไรคนเดียวค่ะ" อายเอ่ยถาม
'อ่อ เปล่าครับ"
"พ่อกับแม่อายท่านออกมาแล้วค่ะพี่บูม ไปรับท่านกัน"
ตลอดทั้งวัน บูมถูกอายกักตัวไว้กับเธอตลอด เพราะวันนี้พ่อกับแม่ของเธอเดินทางมาถึง และกำลังจะย้ายเข้าบ้าน บูมมองนาฬิกาที่ข้อมือครั้งแล้วครั้งเล่าแต่ยังไม่สามารถปลีกตัวออกไปได้จนกระทั่งเย็นเริ่มมื้อค่ำ บูมที่แทบไม่ได้ฟังอายพูดเพราะมัวแต่คุยกับลูกน้องคนสนิท ไนเจลถูกพี่ๆที่มหาวิทยาลัยชวนออกไปฉลองวันเกิด ซึ่งบูมหงุดหงิดและให้ลูกน้องพยายามห้ามไว้ จนไนเจลมีสีหน้าเศร้า นี่วันเกิดเธอ แต่กลับถูกสั่งให้อยู่แต่ที่คอนโด
- ผู้เขียน
