“ขอบคุณค่ะพ่อ”
ตันหยงเดินตามร่างของบิดาเข้าไปภายในภัตตาคารหรู ไม่นานก็ได้เจอกับยงยศที่นั่งรออยู่ หญิงสาวฝืนยิ้มให้ตามมารยาทก่อนจะเลือกนั่งเก้าอี้ตัวห่างจากยงยศ แต่ผู้เป็นบิดากลับไม่ยอมให้หล่อนได้ทำตามใจ
“ลูกหยงมานั่งใกล้ๆ พี่ยงยศสิ มานี่”
“แต่ พ่อคะ...”
สายตาไม่พอใจของบิดาทำให้ตันหยงไม่มีทางเลือก จำต้องเดินมานั่งข้างๆ กับยงยศ โดยมีผู้เป็นบิดานั่งอยู่อีกฝั่งหนึ่ง
“สั่งอะไรดีครับน้องหยง”
“อะไรก็ได้ค่ะ หยงทานได้หมด”
“ไม่เอาน่าลูกหยง พูดกับพี่เขาดีๆ สิ” พ่อเลี้ยงพิรุณปรามบุตรสาว ก่อนจะหันไปยิ้มกับยงยศ “น้องอารมณ์ไม่ดี อย่าถือสาเลยนะพ่อยงยศ”
“ครับ พ่อเลี้ยง ผมไม่เคยถือสาน้องหยงหรอกครับ”
คำพูดของยงยศทำเอาตันหยงแทบอ้วก และหล่อนก็คงจะลุกหนีไปแล้ว หากสายตาไม่เหลือบไปเห็นหัสบรรณที่นั่งมองจ้องมองยังหล่อนเสียก่อน
เขา... มาที่นี่ได้ยังไง?
คำถามนี้ไม่มีคำตอบ แต่มันก็สามารถทำให้ปฏิกิริยาของหล่
