เขานั่งรอหล่อนอยู่ที่ห้องโถงจริงๆ ท่าทางสง่างามราวกับเป็นเจ้าของบ้านเสียเอง หญิงสาวกัดปากแน่น ก้มมองสำรวจตัวเองอีกครั้งโดยอัตโนมัติ ก่อนจะก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาเขาที่นั่งไขว่ห้างอ่านหนังสือพิมพ์รออยู่
พอหล่อนเดินมาถึงเขาก็วางหนังสือพิมพ์ในมือ และหรี่ตามองนาฬิกาข้อมือเรือนหรู จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นจ้องหน้าซีดขาวของหล่อน
“เธอมาช้าไปหนึ่งนาทีกับสามสิบสามวินาที”
คนฟังหน้าตึง คอแข็ง “ที่นี่ไม่ใช่อาณาจักรของคุณ อย่ามาแสดงอำนาจที่นี่”
เขาหัวเราะ ลุกขึ้นยืน และกระชากหล่อนเข้ามาหยุดตรงหน้า หญิงสาวดิ้นรน
“อย่ามาทำรุ่มร่ามที่นี่นะ”
“ถ้าไม่อยากให้ฉันทำอะไรที่นี่... ก็ตามฉันไปที่รถ”
“ไม่มีทาง ฉันจะอยู่บ้าน”
เขาปล่อยมือจากหล่อน แสยะยิ้มน่าสะพรึง
“ก็ได้... งั้นฉันก็จะได้สั่งให้คนขับรถของฉันกลับไป”
เขาทำท่ากดโทรศัพท์มือถือ หญิงสาวร้องห้ามด้วยความตกใจ
“คุณ... คุณหมายความว่ายังไง คุณคงไม่ใช่จะอยู่
