เจอรัลด์สะดุ้งตื่นมาตอนสายของเช้าวันต่อมา เขาผุดลุกขึ้นนั่งบนเตียงนอนแคบๆ ภายในโรงแรมม่านรูดที่เขาพาญาดามินทร์มาทำสงครามพิศวาสเมื่อคืน
“บ้าฉิบ... นี่เราเผลอนอนในม่านรูดยันเช้าเลยหรือ”
ชายหนุ่มสบถอย่างเหลือเชื่อ สายตาคมกริบกวาดมองไปรอบๆ ห้องเมื่อคนตัวเล็กได้นอนอยู่ข้างตัว แต่ก็ไม่พบ
หายไปไหนของเธออีกล่ะเนี่ย
“ญาดา... ญาดามินทร์”
เมื่อไม่มีเสียงตอบรับ ชายหนุ่มจึงต้องพาร่างเปลือยก้าวลงจากเตียง เดินไปเปิดประตูห้องน้ำ แต่ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของผู้หญิงคนนั้น
“อย่าบอกนะว่าหนีกลับไปแล้ว”
เจอรัลด์ไม่ยอมปล่อยให้ความแคลงใจนั้นกัดกินอยู่ในสมองนาน เขาเดินไปหยิบเสื้อคลุมมาสวม และเปิดประตูออกไปถามเด็กรูดม่านทันที
“ผู้หญิงในห้องหายไปไหน นายเห็นหรือเปล่า”
“ใช่คนสวยๆ หุ่นดีๆ หรือเปล่าครับ”
“ถ้าไม่ใช่แล้วจะเป็นใครล่ะ ในเมื่อฉันพามาคนเดียว!”
เด็กหนุ่มที่ทำหน้าที่รูดม่านหน้าเจื่อนกับคำตะคอกหัวเสียข
