แม้จะงานเลี้ยงจะเต็มไปด้วยแสงสีและเสียงเพลงบรรเลงเพราะพริ้งแค่ไหน แต่มันก็ไม่อาจจะขจัดความเบื่อหน่ายให้ออกไปจากใจของตันหยงได้เลยสักนิด หญิงสาวถอนใจออกมาเบาๆ พลางหันไปกระซิบบอกบิดาที่กำลังนั่งหัวเราะอยู่กับเพื่อนร่วมโต๊ะ
“หยงขอออกไปเดินข้างนอกนะพ่อ”
“ทำไมล่ะลูกหยง เบื่อเหรอ”
หญิงสาวพยักหน้าน้อยๆ กับคำถามของบิดา
“นิดหน่อยค่ะ หยงไปรอพ่อข้างนอกนะคะ”
ร่างอรชรลุกขึ้นยืนโค้งให้กับผู้ร่วมโต๊ะ ตั้งใจจะเดินออกไป แต่บิดาพูดขึ้นเสียก่อน
“พ่อจะให้ไอ้การัณไปเป็นเพื่อนนะลูกหยง”
“หยงไปคนเดียวได้ค่ะพ่อ ไม่ต้องเป็นห่วง พ่อคุยกับเพื่อนต่อเถอะนะคะ”
แล้วหญิงสาวก็ไม่คิดจะรอให้บิดาทักท้วงอะไรได้อีก ร่างเล็กในชุดราตรีสั้นเหนือเข่าเดินลิ่วๆ ออกไปจากห้องจัดงาน มุ่งหน้าสู่สวนสวยด้านนอกทันที
“ลูกสาวพ่อเลี้ยงสวยมากนะครับ ผมอยากได้มาเป็นลูกสะใภ้เหลือเกิน”
พ่อเลี้ยงพิรุณหัวเราะกับคำพูดของคหบดีคนใหญ่คนโตที่นั่
