หัวใจของหล่อนเจ็บราวกับถูกกระทืบด้วยฝ่าเท้าของยักษ์ร้าย เขา... เขาใจร้ายเหลือเกิน รู้หรอกว่าไม่รัก แต่อย่ามาเหยียบย่ำกันแบบนี้เลยได้ไหม อยากจะเข้มแข็งแต่กลับทำไม่ได้เลยสักนิด หยาดน้ำตายังคงหลั่งรินไม่ขาดสาย
“คน... คนใจร้าย... ฉันไม่อยากเห็นหน้าคุณอีก”
“เสียใจด้วยญาดามินทร์...”
เขาเลื่อนฝ่ามือแกร่งขึ้นไปขยุ้มไหล่มนอย่างไม่ความปรานี ถ่ายทอดทุกความเจ็บปวดสู่หัวใจของหล่อนอย่างอำมหิตไร้เมตตา
“เพราะทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไม่ได้อีก เธอ... คือสมบัติของฉัน ตั้งแต่คืนนั้นเกิดขึ้น”
หญิงสาวส่ายหน้าทั้งน้ำตา อยากจะวิ่งหนีแต่ก็ไปไหนไม่ได้ ตรวนมัจจุราชของเจอรัลด์ผูกมัดหล่อนแน่นจนไม่สามารถดิ้นหนี
“แต่... คุณไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ เราควรจะลืม...”
“ลืมอย่างนั้นหรือ...”
ใบหน้าหล่อเหลาปานเทพบุตรที่หล่อนไม่เคยลืมได้เลยแม้แต่ลมหายใจเดียวก้มต่ำลงมาหา ไอร้อนๆ จากลมหายใจของเขายังคงชวนลุ่มหลงและแฝงไปด้วยอันตรายเ
