นัยน์ตาคมกริบสีน้ำเงินเข้มของเจอรัลด์เป็นประกายวาวโรจน์ขึ้นมาในทันที เมื่อเดินเข้ามาในร้านอาหารหรูที่พ่อเลี้ยงพิรุณจองเอาไว้แล้วพบว่าหัสบรรณและญาดามินทร์นั่งกันอยู่ก่อนแล้ว กรามแกร่งขบกันจนขึ้นสันนูน ความหงุดหงิดอัดแน่นอยู่เต็มอก
เขาอยากจะเดินตรงเข้าไปกระชากแม่ญาดามินทร์ออกมาจากไอ้หมอนั่น และจูบสั่งสอนลงโทษให้ปากช้ำนัก แต่เพราะศักดิ์ศรีที่แบกเอาไว้บนบ่าก็ทำให้เขาต้องสะกดกลั้นทุกความรู้สึกเอาไว้ภายใต้ใบหน้าเยือกเย็น และก้าวเดินผ่านไป
“เชิญครับคุณตันหยง”
เสียงกระด้างของหนุ่มหล่อชาวต่างชาติอย่างเจอรัลด์ทำให้ตันหยงหลุดออกมาจากวังวนแห่งความปวดร้าวได้ชั่วขณะ หล่อนละสายตาจากใบหน้าของ หัสบรรณ และฝืนยิ้มให้กับผู้ชายตรงหน้า ก่อนจะทรุดกายนั่งลงบนเก้าอี้ที่เขาเลื่อนให้
“ขอบคุณค่ะ”
เจอรัลด์ระบายยิ้มบางๆ ทรุดกายสุดแสนสง่าลงนั่ง แต่กระนั้น สายตาก็ยังจับจ้องไปยังโต๊ะเคียงข้างที่มี ญาดามินทร์น
