เสียงเอะอะโวยวายหน้าบ้านทำให้ทั้งอดิสรและหัสบรรณต้องรีบออกมา และเมื่อเห็นตัวต้นเหตุอดิสรก็หันไปสบประสานสายตากับบุตรชายอย่างเอือมระอาใจ
“พ่อเลี้ยงบ้าเลือดนั่นมาอาละวาดที่นี่ทำไมกันอีกครับพ่อ”
“พ่อก็ไม่รู้เหมือนกัน”
ยังไม่ทันที่อดิสรกับหัสบรรณจะหาคำตอบให้กับตัวเองได้ พ่อเลี้ยงพิรุณก้าวลงจากรถและกระแทกเท้าลงกับบันไดเดินขึ้นมาเผชิญหน้ากับสองพ่อลูกเจ้าของไร่ ใบหน้าของพ่อเลี้ยงแดงก่ำไปด้วยร่องรอยแห่งโทสะร้าย
“เอาลูกสาวฉันไปซ่อนไว้ที่ไหน?!”
หัสบรรณกับอดิสรหันมาสบตากันด้วยความมึนงง ก่อนที่อดิสรจะเป็นฝ่ายถามออกไป
“แกพร่ำอะไรของแกพิรุณ ฉันไม่เข้าใจ”
“ไม่เข้าใจ! อย่ามาทำเป็นไขสือหน่อยเลย”
พ่อเลี้ยงพิรุณจ้องหน้าทั้งพ่อและลูกชายสลับกัน
“ส่งลูกสาวของฉันคืนมา ก่อนที่ฉันจะส่งคนมาถล่มไร่ของพวกแก”
หัสบรรณที่ยืนฟังอยู่ระบายลมหายใจออกมาด้วยความเบื่อหน่าย ตอนนี้พอจะเข้าใจลางๆ แล้วละว่าพ่อเลี้ยงพิรุณม
