บทที่ 10
“มันเรื่องของฉัน นายไม่เกี่ยว”
แล้วตันหยงก็แหวกว่ายในสายน้ำนั่นต่อไปทำราวกับมันเป็นสระส่วนตัว ตรงกันข้ามกับเขาที่ร้อนรุ่มกระวนกระวายปานจะขาดใจ ใจหนึ่งก็กลัวใครจะผ่านมาเห็น ใจหนึ่งก็อยากจะกระโจนลงไปฟัดเสียให้หายพยศ
“ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าไม่ยอมขึ้นมาใส่เสื้อผ้า ฉันจะเป็นคนลงไปลากเธอขึ้นมาเอง”
เขาว่าตัวเองขู่ด้วยน้ำเสียงน่ากลัวแล้วนะ แต่เจ้าหล่อนกลับหาได้สะทกสะท้านไม่ยังคงว่ายไปว่ายมาทำราวกับเสียงคำสั่งของเขานั่นเป็นแค่สายลม หัสบรรณกัดฟันแน่น กำมือเป็นกำปั้นข้างตัว ดวงตาที่มองร่างเปลือยเปล่าท่อนบนนั้นเต็มไปด้วยไฟ
“หนึ่ง... สอง... สาม...”
ไม่ว่าเขาจะนับไปถึงไหนแต่ตันหยงก็ไม่สะทกสะท้าน สุดท้ายพอนับถึงสิบเขาก็ต้องเป็นฝ่ายกระโจนลงไปลากร่างอรชรขึ้นมาจากน้ำ และแม้เจ้าหล่อนจะดิ้นรน ขัดขืนแค่ไหน แต่แรงผู้หญิงตัวเล็กๆ ก็ไม่มีทางจะต่อกรกับผู้ชายอกสามศอกจอมอึดอย่างเขาได้ ไม่นาน เขาก็สาม
