Chapter 7
1566 คำ
“m-a-n-n-e-r แปลว่า มา-ระ-ยาด นะคะคุณฝรั่ง อยู่เมืองไทยมาก็นาน ฟังภาษาไทยเข้าใจไหม? คำว่ามารยาทน่ะ” เสียงหวานสะกดทีละคำทั้งภาษาอังกฤษและภาษาไทย ขนาดรอเรือยังออกเสียงควบกล้ำชัดเจน
ฝรั่งที่อยู่เมืองไทยมาสิบปี! แม่ของเขาก็เป็นคนไทยถึงเขาจะถือสัญชาติอเมริกัน ไม่ต่างจากโดนตอกหน้ายับเยิน ชายหนุ่มได้แต่ยืนโมโหหัวฟัดหัวเหวี่ยง กระทั่งหญิงสาวอีกคนวิ่งตามมา
“พี่ซื้อขนม น้ำมาฝากเรากับพ่อเลี้ยง มากินกับพี่ก่อนสิ พุทรา กินก่อนค่อยไป เดี๋ยวพี่จะกลับแล้วนะ” บนวงหน้าสดสวยของสาววัยสี่สิบที่ดูไม่แก่กว่าวัยฉาบด้วยรอยยิ้มที่คงไม่ต่างจากยาพิษ นัชชาเลิกคิ้วขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย ปรายลดาชะงักครู่มองหน้ากันครั้งหนึ่ง แล้วก็ถูกเร่งเร้า
“ไปเร็ว... ไปกินขนมกับพี่นะ”
“ค่ะ พี่ปิ่น กินก่อนก็ได้ค่อยไป แก..” มือที่ยังจับกันไว้กระตุกเบา ๆ อีกคนก็กระตุกยิ้มมุมปาก ด้วยความคิดตรงกันว่าหากเข้าบ้านไปตอนนี้ ปรเมษฐ์คงเลิกรากับการทำงาน แล้วมาพาคนท้องไปโรงพยาบาลแทน
เป็นเรื่องปรกติของผู้ใหญ่ในบ้านหลังนี้ แต่ละคนชอบที่จะซื้ออาหารมารับประทานร่วมกัน แม้แต่ปิ่นแก้วเองกับคนบ้านนู้นก็มากันอยู่บ่อย ๆ มีพักหลังมานี้ที่สถานะของเจ้าตัวเปลี่ยนไป
ปรเมษฐ์แสดงท่าทีห่างเหินยังขีดเส้นชัดเจนว่าต้องการเป็นแค่คนรู้จัก ไม่มีแม้กระทั่งคำว่าเพื่อนหลงเหลือ ด้วยความที่เขาไม่อยากให้ภรรยาไม่สบายใจ ยิ่งในเดือนหน้านี้กำลังจะแต่งงาน เริ่มแจกการ์ดเชิญไปบ้างแล้ว
ปิ่นแก้วจึงจงเกลียดจงชังหญิงสาวเป็นเท่าทวี พอสองหนุ่มรับอาสาหน้าที่ไปหยิบจานมาใส่อาหาร ถุงหลายใบบนโต๊ะกับขนมที่มีภาชนะห่อหุ้มของมันอยู่แล้วถูกแกะออกวางพร้อมรอยยิ้ม
“แม่อนงค์ล่ะ? พุด ชวนแม่มากินข้าว กินขนมด้วยกันเปล่า?”
“หน้าใส ใจดี ไม่มีกาลเทศะ ออ... นิยายเรื่องใหม่นี่ พุด แกได้อ่านป่ะ?” บางคนจงใจกัดสีหน้าแย้มยิ้มของปิ่นแก้ว แต่เพียงไม่นาน นัชชาก็ทำเหมือนว่าไม่ได้พูดอะไรไป ยังเลียนแบบท่าทางไร้เดียงสา
“อุ๊ย... ขนมของพี่ปิ่นน่าทานมากเลยค่ะ เนอะพุทรา”
น้ำเสียงแสนไพเราะอ่อนหวานน่าจะเป็นน้ำเสียงของปรายลดาเสียมากกว่าทำเอาชายหนุ่มสองคนที่วางจานหลายใบลงบนโต๊ะกระจกในห้องรับแขกกว้างขวาง คิ้วขมวดมุ่นไปตามกัน ใคร ๆ ก็เห็นอยู่ว่านัชชาชอบจิกชอบกัดเป็นชีวิตจิตใจ
“น่ากินจริง ๆ เรอะ ไม่ใช่ว่าประชด?”
“จริงสิคะ คุณอลัน ทำไมเห็นปริมเป็นคนขี้ประชดไปได้ล่ะ?” เธอหันไปบอกร่างสูงในเสื้อยืด กางเกงยีนเท่ด้วยรอยยิ้มไร้เดียงสา
ปรายลดาสะกิดมือเพื่อนสาวข้าง ๆ กันให้สงบปากสงบคำ หยิบน้ำเปล่าบนโต๊ะยกขึ้นจรดสายตาไว้ในท่าทีว่าจะกินก็ไม่กิน นึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรอยู่หรือเปล่า พอดีกันกับที่อีกคนเอ่ยถามเรื่องยา ปรเมษฐ์จึงอาสาไปหยิบยาในห้องนอนให้ภรรยา
อาหารบนโต๊ะนั้นปิ่นแก้วเป็นคนจัดการเองทุกอย่าง มีขนมหวานไทย โรตีสายไหม น้ำผลไม้ขวดใหญ่ ซึ่งหล่อนค่อย ๆ รินลงใส่แก้ว โดยไม่ได้รู้ตัวว่าถูกจ้องอยู่ตลอดเวลา ยิ่งกับนัชชาที่เป็นคนช่างสังเกต
แววตาของปิ่นแก้วนั้นเต็มไปด้วยความริษยา หวงแหนพ่อเลี้ยงไม่ต่างจากว่าเขาเป็นสมบัติตน
“กินน้ำส้มคั้นก่อนสิ พี่ซื้อมาให้คนท้องโดยเฉพาะเลยนะ”
ทันทีที่น้ำถูกส่งให้เจ้าตัวกับมือก็ถูกแย่งไป ปิ่นแก้วถึงกับหน้าเสีย ตามองตามน้ำส้มแก้วใหญ่ถูกส่งไปให้ลูกครึ่งหนุ่มบนโซฟาในที่นั่งฝั่งข้าง ๆ กัน
“คุณอลันลองชิมดูว่าอร่อยไหม?”
“ไม่กินครับ” ชายหนุ่มตอบเต็มปากเต็มคำ ดวงตาสีฟ้าครามคุโชนมองคนตัวเล็กอย่างไม่พอใจ ตั้งแต่หญิงสาวหายป่วยดี ก็ตั้งท่าหาเรื่องอยู่เต็มที่ แม้กระทั่งตอนนี้ที่ส่ายแก้วในมือไปมาด้วยท่าทางยั่วโทสะ
“เลขาฯ แม่ฉัน คุณแบร์นาร์ด หนุ่มฝรั่งเศสพูดได้ตั้งสี่ภาษา ทำงานเป้ะทุกอย่าง แม้แต่อาหาร เขายังชิมให้เจ้านาย... เผื่อว่ามันจะมียาพิษหรือเปล่า? เลขาฯ พ่อฉัน ลูกหลานคุณนายเทย์เลอร์ ตระกูลดังเป็นเลขานุการกันทั้งนั้น ทำอะไร ละเอียดยิบไปหมด นี่แค่ล้างจาน... ก็ไม่เห็นจะสะอาด”
“นี่แก... อย่าไปยั่วโมโหคุณอลันเชียวนะ” ว่าแล้วตีหน้าขาขาวเนียนเหนือกางเกงสั้นสีชมพูแรง ๆ จนเกิดรอยแดง เจ้าตัวก็แค่สะดุ้ง ขณะที่ตอนนี้คนถูกเปรียบเทียบไม่ต่างจากว่าถูกฉีกหน้ายับเยิน ยิ่งพอได้ยิน
“เด็กเส้น”
ใบหน้าหล่อเหลาขมึงทึงน่าหวาดกลัวพาหญิงสาวยกมือขึ้นปิดปากที่อ้าค้างอยู่ พร้อมหน้าตาตื่นตะลึง
“Oh...! I’m Sorry Now you’re 30 years old right? so... must be เส้นใหญ่ ผู้ใหญ่เส้น? ก๋วยเตี๋ยวน่ะค่ะ คุณฝรั่งขา ปริมกำลังหมายถึงก๋วยเตี๋ยวเส้นใหญ่ รู้จักไหมคะ?”
เป็นความสำเร็จของนัชชาที่ทำให้หนุ่มวัยสามสิบโมโหเลือดขึ้นหน้า ขบกรามกรอดจนเห็นสันกราม อาหารบนโต๊ะจึงถูกจัดการอย่างไม่ใช่การชิม... ทุกจานแทบหายเกลี้ยง ก่อนกระดกน้ำตามหมดแก้ว
พฤติกรรมประชดประชันของหนุ่มใหญ่อยู่ในสายตาของปรเมษฐ์ที่ยืนงงเป็นไก่ตาแตก หลังจากที่เขาส่งกล่องยาให้ภรรยารับไป
“ทำอะไรของแก? อลัน... ไปหิวมาจากไหน”
“คุณอลันคงไม่ได้หิว... พี่เปา โดนยัยปริมตัวแสบแกล้งน่ะ” คนตอบหัวเราะคิกคัก ก่อนจะลุกขึ้นยืนสุดความสูง “ไปดีกว่า เดี๋ยวจะไปหาหมอไม่ทัน พี่เปาอยู่บ้านไปเถอะ แต่กลับมางานต้องเสร็จนะคะ ให้เวลาสองชั่วโมง โอเคนะ”
ชายหนุ่มหน้าระรื่นดีใจขึ้นมา โน้มตัวลงประคองกอดเอวบางอย่างแสนรัก
“เสร็จครับ ที่รัก พี่เคลียร์งานนี้เสร็จ พี่จะอยู่กับพุดกับลูกทุกวัน เราสามคนไปเที่ยวกันให้หนำใจเลยนะ” แล้วฝังริมฝีปากลงบนหน้าผากเนียน แก้มขาวผ่องของหญิงสาวกลายเป็นสีแดงระเรื่อ ก่อนที่เธอจะซุกหน้าลงบนเสื้อเชิ้ตกลิ่นหอมอ่อนของสามี สวมกอดกันไม่สนใจสายตาใคร
“อู้หูย... อิจฉาคนมีความรักวุ้ย” นัชชาบ่นแล้วลุกเดินไปเป็นคนแรก อีกคนจึงเดินตามไปในอีกครู่ พอได้ล่ำลาอย่างไม่มีเรื่องค้างคาใจอะไรอีก
ปรเมษฐ์ได้สะสางงานอยู่ที่บ้านตามลำพัง หลังจากที่ปิ่นแก้วขอตัวกลับบ้าน เพื่อไปทำงานที่ฟิลิปปินส์ต่อ และเป็นเพราะว่าเขาอยากให้อลันคอยดูแลเมียตลอด จึงอ้อนขอให้ยอมเป็นคนขับรถยนต์ไปส่งโรงพยาบาล
แม้ว่าสองสาวจะไม่อยากให้ชายหนุ่มไปด้วย แต่เมื่อเจ้าตัวคว้ากุญแจรถยนต์ขึ้นที่นั่งคนขับไปแล้วคงไม่มีทางเลือก
จากบ้านไปจนถึงโรงพยาบาลเอกชนใช้เวลาสิบห้านาที พอรถยนต์จอดสนิทดีในอาคารจอดรถยนต์ พวกเธอก็พากันลงรถ ขณะที่ชายหนุ่มอีกคนเปิดประตูลงมา ใบหน้าหล่อเหลาแดงก่ำกับอาการเขย่าเสื้อ มือเกาะประตูไว้ไม่ปล่อยคล้ายจะยืนไม่อยู่
ปรายลดานั้นยืนอยู่ข้างหลังของเขาใกล้ทางลมพัดผ่าน ระหว่างชั้นของลานจอดรถยนต์ เธอสังเกตเห็นอยู่ว่าอีกคนนั้นดูร้อนจนเหงื่อแตกพลั่ก
“เป็นอะไรหรือเปล่า? คุณอลัน” คิ้วเรียวสวยขมวดเข้าหากัน ก่อนจะคลายหายความสงสัย
“ว่าแล้วเชียว... ฉันว่านางใส่อะไรลงไปในน้ำส้มแน่ ๆ อีนี่มันไม่ทำร้ายแกกับลูก มันคงกะจะเคลมผัวแก” เสียงแหลมเล็กที่เค้นมาจากลำคอจากโกรธแค้นพาดวงตาสีฟ้าครามมีเปลวไฟลูกหนึ่งปะทุขึ้นมา จากที่ร้อน ๆ หนาว ๆ อยู่แล้วยามลอบมองวงหน้าหวานข้างกายในรถยนต์
“เฮ้ย! ปริม... แกรู้ว่าพี่ปิ่นใส่อะไรลงไปในน้ำส้ม แล้วยังให้คุณอลันกินแทนฉันเนี่ยนะ”
“ฉันแค่สงสัยเปล่าวะ พูดมากไป พ่อเลี้ยงแกไม่ด่าว่าฉันใส่ร้ายเพื่อนเขา ฉันคงได้เป็นผู้ร้ายแทนนางเลยป่ะ โรงพยาบาลอยู่ใกล้บ้านแค่นี้ เดี๋ยวฉันพาคุณอลันไปหาหมอเอง แกรีบโทรบอกผัวแกด่วน ๆ เลย”
“อืม... อย่าลืมเก็บผลเลือดของคุณอลันไว้เป็นหลักฐานด้วยล่ะ” นั่นหมายความว่าเธอจะเอาเรื่องปิ่นแก้วอย่างแน่นอน!
ปรายลดาหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าสะพายต่อสายหาปรเมษฐ์ แล้วต่างคนจึงพาผู้ชายตัวโตที่โดนอะไรในอาหารไม่รู้ได้โดยเรียกบุรุษพยาบาลให้เข้ามาให้ความช่วยเหลือ
- ผู้เขียน
