Chapter 15
1857 คำ
ความซ่าของนัชชาหายไปไม่มีเหลือ รับรู้ได้ถึงทุกสัมผัสแนบชิดสนิทกัน ขวางกั้นไว้แค่เสื้อผ้า
เรือนกายกำยำที่เต็มไปด้วยมัดกล้ามบดเบียดจนอกอวบอัดบี้อยู่บนเสื้อเชิ้ตหอม กลิ่นเหล้าคละคลุ้งไปกับกลิ่นโคโลญจน์ฉุนรุนแรง เสียงหวานเอ่ยอู้อี้ในคอ
“คุณอลัน... ลุกเหอะ... ฉันหนัก...”
“ทำไมล่ะ? ทำไม... ผมทำไม่ได้... แฟนคุณไม่ตัวหนักเรอะ” ในน้ำเสียงเย้ยหยัน เขาปล่อยเส้นผมนุ่มสลวยจากมือ ร่างหนาค่อยเท้าแขนพาร่างโงนเงนลุกขึ้นมองเธออีกครั้ง ภาพพร่ามัวเบื้องหน้าสายตาหากหรี่ตามองดี ๆ มันก็ชัดเจนขึ้น
“ฉันไม่เคยให้ใครมาทับ... มาแตะต้องตัวฉัน แม่ฉันสอนมาดีย่ะ” ในท่าทีดุดันแต่คงไม่มากพอ เธอแน่ใจไม่มีทางสู้แรงฝรั่งยักษ์ได้! หากว่าคนเมาเกิดอารมณ์จะทำอะไรสักอย่างขึ้นมา ก็คงไม่ต่างจากมดตัวเล็ก ๆ สำหรับเขา
“ออ... แปลว่าผมได้สิทธิพิเศษ”
คนได้ยินลอบกลืนน้ำลายลงคอ หลุบตามองเนื้อแน่น ๆ ของหนุ่มล่ำกล้ามโตที่เคยเปลี่ยนเสื้อผ้าเช็ดตัวให้ทุกวัน อุณหภูมิร้อนจัดพุ่งเข้าหน้า ก่อนที่เธอจะส่ายหน้าหน้าแรง ๆ ดึงสติตัวเองกลับมาเอ่ยปากต่อว่า
“นี่คุณอลัน คุณเมานะ แบบนี้มันไม่มึนตึงแล้ว... ลุกออกไปซะที อย่าให้ฉันสู้ คุณจะเจ็บตัว...”
“อืม... ก็ได้ ฟังดูน่ากลัว... จริง ๆ” ตอบพลางหัวเราะกับคำขู่ของลูกแมวน้อยน่ารัก พลิกตัวขึ้นหงายแต่กลับล็อกคอคนตัวเล็กเอาไว้ไม่ต่างจากนักมวยปล้ำ
หญิงสาวไม่ได้ขัดขืนดิ้นรนให้เปลืองแรงสู้ไปเปล่า ๆ แต่เพียงยอมวางศีรษะบนหัวไหล่อย่างว่าง่าย รอคนเมาอ่อนเพลียอีกสักหน่อย ได้แต่หวังว่าเขาคงจะปล่อยเธอเอง
กระทั่งนัยน์ตาคู่คมสีฟ้าครามสบมองมาเพียงครู่ จรดริมฝีปากบนหน้าผาก มอบจุมพิตแสนอ่อนหวานผ่านผิวเนียนนุ่มที่เกิดความร้อนขึ้นตามลำดับ
“หอม... คิดถึงจัง... กลิ่นนี้... น้องปริมใช่ไหม?” ถามพลางพริ้มปิดตาลงอย่างสบายใจ ร่างหนาผ่อนลมหายใจ สูดกลิ่นของร่างนุ่มหอมกรุ่นเข้าเต็มปอด
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างมองใบหน้าหล่อเหลาระเรื่อความสุข ในน้ำเสียงอบอุ่นอ่อนโยนที่คอยเรียกหาเธออยู่เรื่อย ๆ
“ปริม...”
เสียงทุ้มนุ่มละมุนหูพาเสียงตึกตักดัง จนกระทั่งเขาผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอ เธอพยายามเข้าข้างตัวเองว่าที่เขาเป็นห่วง สักพักก็โมโหพอบอกว่าแค่มาเอาเสื้อ แล้วนอนยิ้มคนเดียวได้เป็นเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ล้วน ๆ
“ห้องนี้ห้ามเข้านะครับ เป็นห้องเก็บของไม่มีอะไรข้างใน คุณหนูชอบอยู่ห้องหนังสือ กับศาลาใหญ่ในสวนฝั่งนู้น” คำแนะนำของพ่อบ้านวัยหกสิบแจ้งอย่างชัดเจน ในสีหน้าเข้มเครียดไม่ต่างอะไรจาก ‘ไม่ต้องถามมาก’
เจ้าของร่างสูงสง่าแต่งตัวเรียบร้อยดี ในเชิ้ตสีฟ้าครามอ่อนสีเดียวกันกับดวงตาคู่คมเป็นประกายพยักหน้าขานรับ ‘ครับ’ ทุกรายละเอียดยิบย่อยที่เลขานุการพอจะเก็บข้อมูลได้
ในฐานะลูกน้องชั่วคราวหรือทาสก็ไม่รู้...
หลายวันแล้วที่แม่สาวตัวนุ่มนิ่มกลิ่นหอมหายไปเฉย ๆ เขาจึงดิ้นรนติดต่อเพื่อนเก่าแก่เพื่อหาภาระหน้าที่เข้าตัว ในเมื่อเจ้านายคนเก่าไม่มีอะไรให้เขาทำ เพราะยุ่งวุ่นวายกับงานแต่งงานที่กำลังจะจัดขึ้นในอีกไม่ช้า
ชายหนุ่มค่อย ๆ ย่ำก้าวอย่างสุขุมตามคนนำทางไป พลางกวาดสายตามองไปรอบ ๆ คฤหาสน์หรูใจกลางกรุงฯ ราคาหลักหลายสิบล้านบาท สังคมสุดเอ็กซ์คลูซีฟของหมู่บ้านจัดสรรคนรวยที่มีผู้พักอาศัยเพียงสิบครอบครัว
บ้านสามชั้นตกแต่งด้วยวัสดุพรีเมียมทุกรายละเอียด สไตล์โมเดิร์นโทนสีขาวสลับพื้นไม้และคานรับในทุกช่วงเสาสีน้ำตาลแดงผสมผสานความเป็นไทยอย่างลงตัว ให้ความรู้สึกอบอุ่น ร่มรื่นด้วยพรรณไม้งามอย่างไทย บ่อน้ำกลางบ้านทำให้อากาศเย็นสบายอยู่ตลอด
พื้นที่ใช้สอยกว้างขวาง ที่จอดรถยนต์กว่าห้าคัน 5 มีห้องส่วนตัว 5 ห้องนอน 5 ห้องน้ำต่างหากจากห้องโถง มีที่เก็บของ ระเบียง บริเวณซักล้าง ห้องครัวไทย สระว่ายน้ำขนาดมาตรฐาน ยังมีศาลาหลังบ้านตกแต่งเพิ่มเติมอีกต่างหาก
พ่อบ้าน แม่บ้าน พ่อครัวก็มีห้องให้อยู่อีกส่วนหนึ่งถัดไปข้างหลังบ้าน
สมเป็นบ้านเศรษฐินี รวยจริงอะไรจริง...
“แล้ว… เรื่องคุณผู้หญิงกับเลขาฯ... เอ้อ มิสเตอร์แบร์นาร์ด...”
“ครับ ผมรู้ครับ” ตอบทันที อลันแสร้งโทรไปทักทายเลขาฯ รุ่นน้องของพ่อเขา เจ้าตัวก็วานขอให้มาช่วยงานพอดี
‘เลขาฯ แม่ฉัน คุณแบร์นาร์ด หนุ่มฝรั่งเศสพูดได้ตั้งสี่ภาษา’
ต้องขอบคุณคำใบ้ที่เปรยไว้ให้เขาหาเธอได้ง่ายขึ้น เลขาฯ บอร์ดี้การ์ดหนุ่มชาวฝรั่งเศสจะมีสักกี่คนในเมืองไทย
วงหน้าหล่อเหลายกยิ้มในเชิงว่ารู้สถานะตนดี พ่อบ้านจึงไม่มีอะไรต้องพูดต่อ เดินนำผ่านห้องโถงไปเพื่อบอกลักษณะของคฤหาสน์หลังใหญ่โตมโหฬารว่าเขาสามารถเดินเข้าออกได้เหมือนบ้านของตัวเอง ยกเว้นเพียงห้องเดียว และอีกเรื่อง...
“คุณหนูปริมมีแฟนแล้ว”
“ครับ”
“เรื่องอาหาร เธอทานได้ทุกอย่าง อาหารอีสานเธอก็ยังทานอาหารเผ็ด ๆ กับพวกผมได้ แต่เธอไม่ชอบของหวาน และเธอแพ้ถั่ว ผมคิดว่าคุณรู้ไวก็ดี อ้อ... สำคัญมากคือระวังเรื่องไฟ เธอไม่ชอบอยู่ที่มืด เวลาเข้านอนเธอจะเปิดโคมไฟดวงเล็กไว้”
คำแนะนำยาวเหยียดบอกได้ชัดเจนว่าพ่อบ้านแม่บ้าน แม้กระทั่งคนสวนที่นี่ รักคุณหนูของบ้านมากกว่าเจ้าของบ้านที่จ่ายเงินเดือนให้เสียอีก
“ที่จริงพวกผมดูแลคุณหนูกันเองอยู่แล้ว แค่บอกไว้ให้รู้เผื่อว่ามีอะไรจะได้เรียกกัน แต่ช่วงนี้เธอไม่ค่อยจะกลับบ้านตามประสาวัยรุ่น คุณอาจจะไม่ได้เจอหน้าเธอบ่อย ๆ”
อลันพยักหน้าเออออตาม แม้ว่ามันจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะไม่ได้เจอหน้ากัน! คนข้างหน้าก็หยุดปลายเท้าลง มือจับลูกบิดประตูไม้สลักหรูหรา
“คุณนายไม่ชอบเรื่องชู้สาวในที่ทำงาน”
“ครับ” ตอบหน้าตาเฉยชา ไม่แคร์สายตาพ่อบ้านที่ดูไม่ค่อยชอบขี้หน้าเขานัก ด้วยความเป็นหนุ่มหล่อล่ำกล้ามโต สูงยาวเข่าดี แม่บ้านสาวยันแก่กรี๊ดกร๊าดมาตั้งแต่ประตูทางเข้า
ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก…
“คุณหนูไม่ชอบฝรั่งด้วยครับ”
“ออ… งั้นหรือครับลุง”
เท่าที่จำได้ก็ไม่เห็นว่านัชชาจะเคยบอกว่าไม่ชอบฝรั่ง!
“อ้าว… ผมพูดเรื่องจริง ทำไมหน้าแบบนั้น?” ชายสูงวัยแย้งกลับเพราะหน้าตาของอีกคนบอกว่าไม่เชื่อเขาเลยสักนิดยังโต้ต้อบทั้งที่เงียบมาได้ตั้งนาน
“ผมว่าเธอคงไม่ได้ไม่ชอบฝรั่ง ไม่อย่างนั้นคุณนายคงไม่วานให้ผมไปรับใช่ไหม?”
หลังจากที่ส่งรายละเอียดงานประชุมทุกอย่างเรียบร้อยดี แน่ว่าเป็นภาษาอังกฤษทั้งหมดถึงเขาจะอ่านเขียนภาษาไทยได้ คุณนายนิตยาก็วานให้ไปรับลูกสาว แต่เพราะเจ้าตัวบอกว่าจะกลับเอง
เขาถึงมาเจอตาลุงนี่…
“ไม่เชื่อก็ไม่เป็นไร จะรอทักทายคุณปริม รอที่ห้องรับแขกก็ได้ ยังไงคุณต้องคอยดูแลคุณปริมบางครั้ง เธอเป็นคนสวย น่ารัก เป็นกันเองกับทุกคนในบ้าน แต่เธอมีแฟนแล้วนะครับ”
รอบที่สอง! ในสายตาแสนชื่นชมประหนึ่งนางฟ้านางสวรรค์ เป็นเรื่องที่เขาก็เห็นด้วยอยู่บ้างแต่ดันรู้สึกหงุดหงิดขึ้นมา
“รู้แล้วน่ะลุง ทำไมพูดบ่อยจัง”
“พูดคำอื่นเป็นด้วย? ตั้งแต่มาเห็นพูดอยู่คำเดียว ‘ครับ’” เอ่ยด้วยรอยยิ้มเสแสร้ง พ่อบ้านหยุดปลายเท้าลงหน้าห้องรับแขก อีกคนก็หยุดตาม
“ถ้าผมไม่เข้าใจภาษาไทย ผมจะฟังลุงบ่นรู้เรื่องไหม?”
“ก็ไม่รู้น่ะสิครับ ผมถึงได้ถาม คุณผู้หญิงบอกว่าเป็นลูกครึ่ง หน้าไม่เห็นจะเหมือนคนไทย”
“ผมไม่ใช่คนไทย แค่อยู่เมืองไทยมานาน” เขาตอบ อลันไม่เข้าใจนักว่าคนที่นี่มีอะไรกับ ‘ฝรั่ง’ แต่เขาพอนึกได้เหตุผลเดียวที่ลุงพ่อบ้านดูไม่ค่อยพอใจเขานักเพราะบางคนส่งยิ้มหวานให้เขามาตั้งแต่หน้าประตู
หึงเมียที่เป็นแม่บ้านน่ะสิ...
เขายิ้มออกมาขณะจ้องมองหน้าตาบึ้งตึงของพ่อบ้านวัยหกสิบกว่าอย่างนึกขันในใจ ทั้งสองคนไม่รู้ว่าบางคนยืนอยู่ข้างหลังจนได้ยินเสียง
“คุณอลัน? ไปไงมาไงเนี่ย...”
ชายหนุ่มหันหลังกลับไปในสีหน้าตะลึงงัน เหตุเพราะเดรสสีดำผ่าข้างบนเรือนร่างเย้ายวน แขนระบายผ้าชีฟองเข้ารูป เอวคอดกิ่วขับสะโพกงามให้ชวนมองยิ่งขึ้นไปอีก เธอขมวดคิ้วทำหน้ายุ่งอยู่ตรงหน้า...
“ถามก็ไม่ตอบ...”
“เดินเข้ามาครับ... กับคุณพ่อบ้าน” คนตอบเพิ่งดึงสติกลับมาได้ จับจ้องวงหน้าหวานหมดจดใต้เครื่องสำอางอ่อน
อลันไม่ได้เห็นหญิงสาวแต่งตัวสวยบ่อยนัก ปรกติเธอมักจะใส่เสื้อยืดกางเกงยีน หรือกางเกงขาสั้นให้ลอบมองเรียวขาขาว ผิวละเอียดเนียนไม่มีแม้รอยแผลเป็น ทุกครั้งที่อยู่ด้วยกัน
และสาเหตุที่เขายอมรับงานด้วยข้ออ้างเดิม ๆ หากว่าเพื่อนรักของเมียเจ้านายได้รับอันตรายหรือเป็นอะไรไปเพราะเรื่องปิ่นแก้ว เขาคงต้องเดือดร้อนไปด้วย
ที่จริงแล้วมันอาจไม่ใช่ทุกเหตุผลพวกนั้นเลยก็ได้...
“ลุงเติ่ง... แอบข่มเด็กใหม่ป่ะ?”
“เปล่าเลยนะครับ คุณปริม” ปฏิเสธเลิกลั่ก ลุงเติ่งยกมือสะบัดไปมา พอคุณหนูของบ้านหรี่ตาเล็กลงมองเขาอย่างจับผิด
“แน่นะ?”
“แน่นอนครับ” พ่อบ้านยิ้มเจื่อน ๆ บางครั้งเขาก็ชอบรับน้องใหม่เป็นเรื่องธรรมดา หญิงสาวยกมือกอดอก กลับมามีรอยยิ้มเหมือนเคย
“งั้นก็แล้วไปค่ะ คนนี้คนรู้จักกัน เขาเป็นคนดูแลพุทรามาก่อน ช่วยงานพ่อเลี้ยงนางด้วย ปริมแกล้งได้คนเดียว โอเคนะคะ”
พ่อบ้านพยักหน้าหงึกหงักรับทราบ คนที่ยืนอยู่ตรงข้ามกันรู้สึกใจชื้นขึ้นมา ก่อนจะถูกเจ้าของบ้านมองตาขวาง “ไปไงมาไง... ขอคำตอบดี ๆ แบบน่ารักน่าฟัง ไม่ได้ทำงานกับพี่เปาแล้วหรือว่ายังไงคะ?”
“ไม่รู้สิครับ อยู่บ้านว่าง ๆ ไม่มีอะไรทำ... รุ่นน้องพ่อโทรมาพอดี ผมก็เลยรับงาน” เขาทำลอยหน้าลอยตา พอร่างบางขยับเข้ามาใกล้อีกก้าวหนึ่ง พร้อมเชยคอขึ้นมองมายังเขาที่สูงกว่าหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตร
“ไม่ใช่ว่า… คิดถึงน้องปริม?”
- ผู้เขียน
