แผ่วเบาจากปลายนิ้ว

หวานมาก...หรือหวานน้อย?

ร่างสูงสง่าของคุณหมอคนสวยทิ้งตัวลงบนเตียงนอนขนาดคิงส์ไซส์ภายในห้องนอนโทนสีหม่นของตัวเองทันทีที่เข้ามาถึงอย่างเหนื่อยอ่อน

ความสับสนและความมึนงงประดังประเดกันไปหมดจนเธอนั้นเริ่มรู้สึกพร่าเบลอและมัวหมอง

คำถามของดาวเหนือยังคงคั่งค้างอยู่ในหัวใจก่อนที่เจ้าหล่อนจะเดินหันหลังให้กันแล้วจากออกไปไกลจนลับสายตา

ทิ้งไว้แต่เธอเพียงลำพังที่ได้แต่นั่งนิ่งไม่ไหวติงใด ๆ กับคำถามที่แสนจะน่าหนักใจนั้น ทั้ง ๆ ที่มันเป็นคำถามที่ง่ายแสนง่ายที่เธอพบเจอมันมานับครั้งไม่ถ้วน...

หากเป็นเหนือฟ้าคนก่อนคงจะรีบตอบออกไปอย่างเอาใจในทันทีว่าหากเจ้าหล่อนต้องการเมื่อไหร่ก็สามารถเรียกหากันได้ในทันที...และเมื่อเธอได้สิ่งที่ตัวเองต้องการแล้วเช่นร่างกายของหล่อนก็ค่อยเขี่ยทิ้งไปอย่างที่เคยทำมาเสมอก็จงได้

แต่พอกลับกลายเป็นเหนือฟ้าคนนี้มันกลับรู้สึกหนักอึ้งอยู่ที่ริมฝีปากและลำคอกลับรู้สึกแห้งผาดราวกับคนขาดน้ำดื่ม...และเธอไม่กล้าจะเอ่ยอะไรออกไปเลยแม้เพียงคำเดียวเพราะกลัวจะกลายเป็นขัดใจเจ้าหล่อนจนต้องปล่อยให้ดาวเหนือนั้นเดินจากออกไปอย่างน่าเสียดาย

เหนือฟ้าเริ่มไม่เข้าใจว่าตัวเองนั้นเป็นอะไรทำไมถึงต้องหนักใจถึงเพียงนี้ทั้ง ๆ ที่มันไม่น่าหนักใจอะไรเลยด้วยซ้ำไป...แต่เธอไม่กล้ารับปากเจ้าหล่อนเลยว่าตัวเธอนั้นจะต้องการดาวเหนือไปตลอดอย่างที่เจ้าหล่อนเอ่ยถามอย่างหวาดกลัวในคำตอบสวนกลับของคนตรงหน้า

และเธอเองก็ไม่เข้าใจตัวเองอีกเช่นกันว่าทำไมถึงไม่กล้าบอกออกไปอีกว่าตัวเองนั้นต้องการหล่อนแค่เพียงชั่วครั้งชั่วคราว...สมองและหัวใจของเธอกำลังตีกันรวนจนเธอพล่าเบลอและรู้สึกเหมือนตัวเองนั้นเดินมาถึงทางตัน

“บ้าจริง!” นี่เป็นอีกครั้งที่เธอสถบออกมาอย่างหัวเสีย

มันสับสนและมึนงงไปหมดจนเธอนั้นทำอะไรต่อไปไม่ถูก ได้แต่ต่อว่าตัวเองอยู่ในใจและเริ่มมองหาทางออกที่ดีที่สุดให้กับตัวเองเพื่อที่จะหลุดพ้นออกจากความรู้สึกบ้าบอนี้เสียที... 

คิดไปสักพักก็เริ่มที่จะให้คำตอบที่ค่อนข้างจะแฟร์กับตัวเองที่สุดได้แล้ว...

เธอเพียงแค่ต้องตัดเจ้าหล่อนออกไปจากชีวิตและความทรงจำของเธอเพียงเท่านั้นมันก็สิ้นเรื่อง...ถึงเจ้าหล่อนจะตรงสเป็คและถูกจริตของเธอมากขนาดไหนแต่เจ้าหล่อนก็เล่นตัวมากเกินกว่าที่เธอจะต้องมาเสียเวลาด้วยอีกแล้ว

คิดได้ดังนั้นเธอจึงหลับตาลงเพื่อจะพักผ่อนและผ่อนคลายลงได้เสียที...

ก็แค่ลืมดาวเหนือคนนั้นและความรู้สึกดี ๆ ที่เคยมีไปเสียเท่านี้เธอก็จะสามารถใช้ชีวิตต่อไปเฉกเช่นวันเก่าก่อนที่จะมาพบเจอกับเจ้าหล่อนคนนั้นได้แล้ว.. 

.

.

ร่างสูงสง่าของคุณหมอเหนือฟ้าที่มาพร้อมทั้งกลิ่นน้ำหอมราคาแพงดึงดูดสายตาให้กับคนภายในคลับนั้นต้องเกิดความสนใจกับตัวของเธอที่ก้าวเท้าเดินผ่าน

มือยาวที่ถูกสวมทับด้วยเสื้อสูทสีแดงเลือดหมูนั้นซุกอยู่ภายในกางเกงสีขาวสะอาดเข้ากันกับชุดทั้งสองข้างอย่างดูดี

ตลอดทางที่เธอนั้นเดินผ่านก็ยังไม่วายโปรยเสน่ห์ใส่ผู้คนให้ต้องสนใจเธอเป็นตาเดียวอย่างเช่นเคย...เธอนั้นชื่นชอบที่จะเป็นที่สนใจของผู้คนมากมายเสมอมา

ก่อนที่ร่างสูงสง่าจะหย่อนก้นนั่งลงบนเก้าอี้กลางคลับที่ว่างเว้นเอาไว้ราวกับจงใจให้คนที่เจิดจ้าเช่นคุณหมอเหนือฟ้ามาจับจองมันราวกับรู้ว่าเธอจะมานั่งลงที่ตรงนี้

เธอเอ่ยสั่งเครื่องดื่มรสโปรดให้กับตัวเองเมื่อบริกรเข้ามาทักทายลูกค้าขาประจำเช่นตัวเธอ ขาทั้งสองถูกยกมาไขว่ห้างกันเอาไว้และมือยาวก็ท้าวลงไปกับพนักของโซฟาอย่างวางมาด

สายตาทรงเสน่ห์ทอดมองออกไปที่เวทีเพื่อจดจ้องนักร้องคนสวยที่ส่งรอยยิ้มทักทายกันอยู่ ประกายออร่าในตัวของเธอเฉิดฉายประกายวาววับจนไม่อาจจะละสายตาให้หายไปได้เลย

ดาวเหนือก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่ง...หล่อนจะไม่มีความสำคัญใด ๆ ต่อชีวิตของเธออีกต่อไปนับจากวันนี้เป็นต้นไป! 

.

.

คำปฏิญาณเมื่อตอนก่อนดื่มนั้นพลันมลายหายไปจนหมดสิ้นราวกับไม่เคยพูดถึงมันมาก่อน...ตอนนี้เธอคลับคล้ายคลับคลาราวกับคนขี้เมาที่ไม่สามารถจะละใบหน้าสวยสดงดงามของเจ้าหล่อนให้หายออกไปจากความคิดของเธอได้แม้เพียงเสี้ยววินาที... 

“บ้าจริง!” เธอสถบคำนี้เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่อาจจะทราบได้

เมื่อเธอพยายามจะเพิ่มปริมาณแอลกอฮอล์ในร่างกายเพื่อให้หลงลืมหล่อนไป...แต่มันกลับกันตรงที่ยิ่งดื่มมากเท่าไหร่ ใบหน้าและสัมผัสของดาวเหนือก็ยิ่งชัดเจนเสียจนเธอเริ่มจะหงุดหงิดตัวเองที่ไม่สามารถจะทำตามใจตัวเองได้เสียที! 

ไม่ได้...เธอจะต้องการตัวหล่อนมากมายถึงเพียงนี้ไม่ได้เด็ดขาด! 

จำไว้เหนือฟ้า...

แกไม่ชอบผูกมัด...แกไม่ชอบการลาจาก!

“สวัสดีค่ะ...” เสียงผู้มาใหม่ดึงสติให้กับคุณหมอที่กำลังถกเถียงกับตัวเองนั้นเงยหน้าขึ้นสบมอง

เจ้าหล่อนคือคน ๆ เดียวกับนักร้องที่อยู่บนเวทีเมื่อครู่นี้ยามที่หล่อนอยู่บนเวทีก็เฉิดฉายประกายออร่าความน่ารักจนล้นอกอยู่แล้ว... 

แต่ยิ่งได้มองใกล้ ๆ ในระยะเพียงแค่เอื้อมมือหล่อนกลับสวยน่ารักยิ่งกว่ามองไกล ๆ เป็นไหน ๆ

วินาทีนั้นเธอเผลอมองใบหน้าของหล่อนค้างและหลงลืมคนในห้วงความคิดที่ปั่นป่วนอยู่ในจิตใจไปชั่วขณะ

คุณหมอผู้สับสนยกยิ้มให้กับหล่อนจนเต็มใบก่อนจะขยับกายให้ด้านข้างยังพอมีที่ว่างหลงเหลือให้กับคนที่ยืนอยู่ตรงหน้า

“สวัสดีค่ะ...” เธอเอ่ยทักทายกลับพร้อมทั้งยกยิ้มให้อย่างเป็นมิตรไมตรี

เจ้าหล่อนหย่อนก้นนั่งลงเคียงข้างกัน เสื้อเดรสลายลูกไม้เปิดไหล่ช่างดูเข้ากันได้ดีกับบุคลิกแสนน่ารักของเจ้าหล่อน ผมของหล่อนเป็นลอนและสีน้ำตาลอ่อน ๆ มันตกลงมาปกคลุมที่ไหล่เอาไว้ทั้งสองข้าง แต่ไหปลาร้าที่สวยได้รูปอย่างคนสุขภาพดีนั้นกำลังดึงดูดสายตาของเธอให้เผลอแทะโลมแม้จะยังไม่ทันแตะต้องตัว

“มานั่งดื่มคนเดียว...ไม่เหงาเหรอคะ?” เจ้าหล่อนเอ่ยถามก่อนที่บริกรจะยกเครื่องดื่มที่เธอคาดว่าเจ้าหล่อนสั่งเอาไว้ก่อนหน้ามาเสิร์ฟลงตรงหน้า

หล่อนยื่นแก้วมาตรงหน้าอย่างมีไมตรี ซึ่งเธอเองก็ตอบรับไมตรีนั้นด้วยการชนแก้วกลับไปเบา ๆ พร้อมทั้งยกขึ้นดื่ม

“ตอนแรกก็เหงาอยู่ค่ะ...แต่พอมีคุณมานั่งข้าง ๆ กันแล้ว...กลับรู้สึกอุ่นใจขึ้นมาทันทีเลย”

“ปากหวานแบบนี้กับผู้หญิงทุกคนเลยไหมคะ?” เจ้าหล่อนหัวเราะขันก่อนจะยกมือขึ้นจิบค็อกเทลสีสวยในแก้วทรงสูงบางเบา

ลำคอของคนตรงหน้าที่กลืนน้ำสีสวยนั้นลงไป สะกดสายตาให้เธอเผลอมองค้างอย่างหลงละเมอยากจะห้ามใจไหว

“หวานไม่หวาน...ก็คงต้องลองชิมดูแล้วล่ะค่ะ” เหนือฟ้าเอ่ยเย้าก่อนจะแลบลิ้นเลียริมฝีปากของตัวเองบางเบาอย่างหยอกเย้า

บุคคลปริศนาที่มองเห็นใบหน้าสวยสดงดงามของเธอแล้วก็เผลอลอบกลืนน้ำลายลงคอเสียอึกใหญ่ราวกับลำคอแห้งผาดทั้งที่พึ่งจะดื่มน้ำเข้าไป

เจ้าหล่อนขยับกายเข้ามาชิดใกล้จนใบหน้าเราห่างกันเพียงแค่ลมหายใจกั้น ก่อนที่คนตรงหน้าจะกดจูบลงมาที่ลำคอของเธอและตอบกลับอย่างเย้ายวนพาลให้หัวใจสั่นไหว

“ไปต่อกันที่ห้องไหมคะ...ฉันจะชิมทุกส่วนของคุณเลยว่าหวานน้อย...หรือหวานมากขนาดไหน”