“มึงจะพาผู้ชายมาห้องอีกแล้วไงถึงได้รีบไล่กูกลับจัง” สิงหราชถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเพราะทุกครั้งส้มหวานก็เอาแต่ไล่เขากลับตลอด
“เป็นห่วงพี่ใช่ไหมถึงได้กลัวพี่จะพาผู้ชายมาที่ห้อง” ส้มหวานถามขึ้นเพราะมันคงเป็นเหตุผลอื่นไม่ได้หรอกหรือจริงๆอาจจะมีแต่เธอคิดไม่ถึงก็แค่นั้นเอง
“ใครจะห่วงมึงกัน ตัวก็เล็กอย่างกับลูกหมา หน้าตาก็เหมือนลูกแมว เหอะ” แน่นอนว่าคำพูดของสิงหราชทำส้มหวานถึงกับยกยิ้ม ไม่รู้เหมือนกันว่าคำพูดที่สิงหราชพูดออกมามันคือคำด่าหรือคำชมกันแน่เพราะคำพูดมันเหมือนว่าอีกคนกำลังเอ็นดูเธออยู่ยังไงอย่างนั้น
“สิงห์ชมพี่อยู่หรอ” ส้มหวานอดไม่ได้ที่จะถามออกไป
“ใครชมมึง หลงตัวเองฉิบหาย” คนที่ถูกรู้ทันอย่างสิงหราชก็เบือนหน้าหนีเพราะรู้ตัวว่าตัวเองพลาดแล้ว
“หมากับแมวน่านรักนะสิงห์”
“เรื่องของมึงเถอะแต่ยังไงคืนนี้กูก็ไม่กลับเพราะถ้ากูกลับมึงต้องเอาผู้ชายมาห้องแน่ๆ” สิงหราชพูดออกมาอย่างกั
